ششمین شغل پر استرس دنیا

روابط عمومی به صورت علمی و امروزه آن در جهان، محصول افکار و ایده‌های ادوارد برنیز در ابتدای دهه ۱۹۱۰ بوده و چند دهه پس از آن نیز با ابتکار حمید نطقی در اواسط دهه ۳۰ وارد ادبیات سیاسی و اداری ایران گردید و با عبور از پیچ و خم‌ها و فراز و نشیب‌های بسیار، امروز به ساختاری موثر و مهم در ساختار سیاسی و اداری جوامع تبدیل شده است.

چه بسا تا یکی دو دهه پیش نیز روابط عمومی‌ها با مسئولیت‌های حداقلی و کلیشه‌ای همچون برگزاری مناسبت‌ها و تهیه عکس و خبر، فرآیند پیچیده، فنی و استراتژیکی نداشتند، اما در دنیای امروز با توجه به توسعه ارتباطات و تکنولوژی، اهمیت ارائه اخبار و اطلاعات به افکار عمومی، ضرورت پاسخگویی مسئولان و اقناع شهروندان و پیچیدگی‌های سیستم‌های اداری و سازمانی، مدیران روابط عمومی و البته شاغلان در این عرصه باید به هنر، فن و ابزار مختلف و متنوعی مجهز باشند؛ اطلاع رسانی، پاسخگویی، مستندسازی، افکارسنجی، برنامه ریزی، سوشال مدیا، تعامل دوطرفه، رصد، آمایش، تولید محتوا، طراحی، عکس، ویدئو، خبر، گزارش، پیگیری، هماهنگی، هم اندیشی، تنظیم، انتشار، چاپ، بازدید و ... از جمله ابزار، مهارت ها، فنون و کلیدواژه‌های روابط عمومی مدرن هستند که این حرفه را به ششمین شغل پراسترس دنیا از نگاه شبکه شغلی آنلاین آمریکا تبدیل کرده است، چرا که مدیران و کارشناسان روابط عمومی در دستگاه‌های مختلف به صورت مداوم به دلیل ماهیت شغلی خود باید علاوه بر تعامل و تصادم با افراد و طیف‌های مختلف، در شرایط پرفشار قرار دارند و تصمیم می‌گیرند.

در حرفه پزشکی، اصطلاح رایجی به نام آنکال (ON CALL) وجود دارد، بدین معنی که یک پزشک یا پرستار در ساعت‌هایی از روز به رغم عدم حضور در محل کار باید گوش به زنگ باشد تا به محض نیاز در بیمارستان حاضر شود، پربیراه نیست ادعا کنیم مدیران و کارشناسان روابط عمومی به مثابه نیرو‌های آن کال در دستگاه‌ها و سازمان‌ها مشابه چنین وضعیتی را تجربه می‌کنند، برای یک مدیر و کارشناس روابط عمومی ساعت کاری و غیرکاری توفیری ندارد و به ضرورت هر رویداد، اتفاق و پیشامدی در هر ساعت از شبانه روز باید ایفای مسئولیت کند.

امروزه مسئولان و مدیرانی موفق هستند که درک صحیحی از جایگاه روابط عمومی در سازمان داشته باشند، روابط عمومی‌ها به دلیل نزدیکی به هسته تصمیم گیری از یک سو و تعامل و ارتباط مداوم با مردم و شهروندان درک واقع بینانه و دقیقی از شرایط سازمان و جامعه دارند و به مثابه پلی میان مردم و مسئولان می‌توانند با ایجاد سرمایه اجتماعی به همدلی مردم و مسئولان کمک کنند به شرط آن که خود را به سلاح علم، تجربه، واقع بینی، خلاقیت و اثربخشی تجهیز کنند.