بازسازی ۲پالایشگاه فرا سرزمینی در ازبکستان منعقد شد

چندی پیش در حاشیه نشست پیمان شانگهای، قراردادی مبنی بر بازسازی دو پالایشگاه فرا سرزمینی در ازبکستان منعقد شد. این به معنای ساخت پالایشگاه در ازبکستان است تا شاید راه‌گشای تحریم‌ها باشد و از این طریق بتوانیم فرآورده‌های نفتی خود را بدون سد راهی به کشورهای دیگر صادر کنیم. اما این مساله تنها بخشی از ماجراست و بخش دیگر آن مربوط به توسعه صادرات خدمات فنی و مهندسی است. حالا به عقد این قرارداد به چه میزان می‌توان بهبود وضعیت صادرات فرآورده‌های نفتی از این طریق امید داشت؟ اصلاً چنین اقدامی می‌تواند راه‌گشای دور زدن تحریم‌ها باشد؟ مصطفی نخعی، نماینده مردم سربیشه و نهبندان در رابطه با این موضوع به مهر می‌گوید: پالایشگاه‌های فرا سرزمینی در بحث دیپلماسی انرژی می‌تواند برای کشور اثر بخش باشد منتها ابهاماتی در این خصوص وجود دارد که تأمین سرمایه ساخت و تجهیز این پالایشگاه‌ها در کشورهای دیگر چگونه انجام می‌شود. سوال اساسی اینجاست اگر قرار به احداث پالایشگاه در کشوری دیگری است و ما توان تأمین این سرمایه را داریم، چه از طریق منابع داخلی و چه فاینانس خارجی چرا این سرمایه برای احداث پالایشگاه در داخل هزینه نمی‌شود؟ این نماینده مجلس در همان ابتدا ابهاماتی را مطرح می‌کند که خود جای سوال دارد. با این وجود برخی از کارشناس امر بر این باورند که سیاست تجهیز و بازسازی پالایشگاه‌های فرا سرزمینی در وضعیت تحریم سیاست بسیار مهم و خوبی نیز برای صادرات نفت خام کشورمان است.

برای فروش فرآورده‌های نفتی باید چاره‌اندیشی شود

اما آیا آنکه این سیاست نمی‌تواند بخشی از مشکلات اقتصادی ما را حل کند و منجر به گستردگی روابط با سایر کشورها شود؟ چرا که در سال‌های گذشته نیز قرار بر آن بود که پالایشگاهی در ونزوئلا نیز احداث شده بود. نخعی با اشاره به اینکه ما توان فنی برای اورهال، تکمیل و بازسازی پالایشگاه‌های سایر کشورها چون ونزوئلا که منابع نفتی بسیار و قابل توجهی داریم در این زمینه توضیح داد: مسأله‌ای که وجود دارد آنکه در چنین شرایطی صدور فنی و مهندسی در حوزه نفت را پیش گرفته‌ایم و متفاوت از ساخت و تجهیز پالایشگاه است. ابهام موجود در بحث ساخت پالایشگاه در کشورهای دیگر است، یعنی این میزان سرمایه وجود دارد باید در کشور برای این منظور هزینه شود، چرا که ما چیزی کمتر از ۵۰ درصد از نفت خام خود را پالایش و بقیه را صادر می‌کنیم در حالی که به فرآورده‌های نفتی بیشتری نیاز داریم و باید ظرفیت پالایش بیشتری را ایجاد کنیم.

به گفته این نماینده مجلس کشور ما به دلیل کمبود فراورده‌های نفتی برای تأمین نیاز داخل، مجبور به واردات شده، یعنی اکنون با نوعی موازنه منفی مواجه‌ایم، به گونه‌ای که در تابستانی که گذشت زمزمه‌های واردات بنزین و گاز درازای صادرات نفت کوره به گوش رسید که هر چند ناچیز بود اما شد! در واقع به اسم سوآپ بنزین و گاز وارد شد در حالی که کشور ما نیازی نه تنها به واردات ندارد بلکه توان تولید مازاد و صادرات را نیز دارد.

چنین صحبت‌هایی نشان از آن دارد که تولید مازاد فرآورده‌های نفتی و فروش آن به کشورهای دیگر از این طریق امری دشوار است و نیاز به چاره اندیشی‌های بیشتری دارد.

البته کارشناسانی هم وجود دارند که آن را روی سکه را می‌بینند و بر این باورند که پیش از این سیاست پالایشگاه‌داری فرا سرزمینی در ونزوئلا نیز اجرایی شده بود، فرصت اجرای این امر در بسیاری از کشورها نظیر ترکمنستان، عراق و سوریه وجود دارد که باید در دستور کار قرار گیرد و از چنین ظرفیت‌هایی استفاده شود.