فقدان امنیت شغلی در مناطق آزاد!

غلامحسین حیدری، فعال کارگری درباره مطالبات کارگران گفت: متأسفانه سال‌های زیادی است که مطالبات کارگران تلنبار شده است، اهتمامی تا کنون در دولت‌ها تا این ساعت نبوده است که بتوانند مشکلات کارگران را رفع کنند. 

وی با اشاره به مشکلات کارگران در مناطق ویژه و آزاد گفت: در سال ۸۴ دولت وقت به بهانه اینکه صادرات کنند و سرمایه گذار جذب کنند، بعضی از مناطق را تحت عنوان آزاد و ویژه نامگذاری کردند، هیچ قانونی وجود ندارد. ۵۱ ماده را در کنار چند تبصره قراردادند و بیان کردند که این قانون مناطق آزاد است. 

حیدری درباره آسیب‌های کارگران در مناطق آزاد و ویژه گفت: آسیب به کارگران در مناطق آزاد به علت «عدم شمول قانون کار»، آسیب به کارگران در مناطق آزاد به علت «حقوق و دستمزد حداقلی»، آسیب به کارگران با انعقاد «قراردادهای کوتاه‌مدت» (عدم امنیت شغلی) و «اخراج بدون دلیل» مهمترین دلیل ضربه کارگران در مناطق آزاد و ویژه است. 

این فعال کارگری گفت: به اسم سرمایه‌گذاری در مناطق آزاد، فعالیت‌های اقتصادی به دست پیمانکاران سپرده می‌شود. در این شرکت‌ها پیمانکاری یک واسطه است که کار را به کیفیت نمی‌دهند به کمیت می‌دهند. عده‌ای هم در این میان سود می‌برند. مناطق آزاد به محل استثمار کارگران مبدل شده‌اند که اعتراضات فراوانی از سوی کارگران و جامعه‌های کارگری را تاکنون دربرداشته است. 

وی با اشاره به اینکه درخواست ما این است که دولت آینده درباره اصلاح قانون کار مناطق آزاد و ویژه اقدام کند گفت: خارج بودن از شمول قانون کار، نقض سه‌جانبه گرایی در تصمیمات مشترک کارگر، کارفرما و دولت، بهره‌مندی کمتر از مرخصی استحقاقی و فقدان تشکل‌های رسمی، از جمله مهمترین تبعیض‌های کارگران این مناطق نسبت به سرزمین اصلی است.