پاک کردن شعار چند؟

روی در و دیوارهای شهرمان یا بهتر بگویم در تمام شهرهای ایران، مدت‌ها می‌شود که اشعار و تبلیغات گوناگون با موضوعات متفاوت از جمله تبلیغات، شعار و... نوشته می‌شود. زمانی کهروی دیوار یا هرجای دیگری، مطلبی نوشته می‌شود، به این معنا است که شخصی صحبتی دارد و آن صحبت شنیده نشده است. با نوشتن شعار قصد دارند صدای خود را به گوش دیگران برساند.

در چنین شرایطی، یک اسپری به‌دست می‌گیرند و در خیابان به راه می‌افتند. هرکجا که دیواری ببیند و شرایط مساعد باشد، اقدام به نوشتن می‌کند. صحبت هایی که شاید بارها آن را به زبان آورده اند و کسی صدایشان را نشنیده است و یا اینکه گفتن آنها شاید دل و جرئت بالایی بخواهد.

در شرایط سیاسی موجود کشور، شاهد آن هستیم که روی دیوارهای شهرمان، پر از شعارهای متفاوت است که بیشتر آنها با اسپری‌های مشکی نوشته شده است. پاک کردن این شعارها، هزینه بالایی دارد و جدا از آن، نیروی بسیاری را می‌طلبد. افرادی باید به صورت شبانه مشغول پاک کردن شعار شوند و فردای آن روز مجدد مشاهده کنند که در همان جا، مطلبی جدید نوشته شده است.

مجدد مجبور می‌شوند که روی همان دیوار رنگ جدید بزنند و این فرآیند همچان ادامه دارد. وقتی رنگ روی دیوار می‌آید خوشبین‌ترین مردم هم تصور نمی‌کنند زیر این رنگ شعاری چنین متین نوشته شده باشد. یکی از هزار وظیفه شهرداری تهران، زیباسازی شهر است. با رنگ زدن بی‌سلیقه دیوار زیبا که نساخته‌اید هیچ، بلکه نویسنده‌اش را سر لج می‌اندازید تا دوباره و دوباره بنویسد.

درخواست برای پاک کردن دیوار نوشته‌ها از سوی شهروندان در سامانه ۱۳۷ شهرداری ۶ هزار درصد رشد داشته است. این آمار در حقیقت بخشی از گزارش سامانه ۱۳۷ شهرداری تهران در مورد تماس‌های شهروندان است که اخیرا به شکل گسترده‌ای در فضای مجازی دست به‌ دست می‌شود.

شاید اهمیت این آمار در آن باشد که حکایت از رشد تصاعدی و ظهور مجدد پدیده‌ای قدیمی در بحبوحه اعتراض‌ها و ناآرامی‌های اخیر دارد. پدیده‌ای که قدمتی طولانی در تاریخ اعتراض‌ها دارد و گرچه با رونق گرفتن بازار رسانه‌ها و به خصوص فضای مجازی، مدتی است که دیگر یکه‌تازی گذشته را ندارد اما با این حال به نظر می‌رسد در ایران تاریخ دوباره تکرار شده و دیوار نویسی بعد از قطعی‌های مکرر اینترنت و محدودیت‌های رسانه‌ای، دوباره به تریبونی پر قدرت برای بیان دیدگاه‌ها و عقاید و البته اعتراض‌های شهروندان بدل شده است.

شخصی شبانه درحال پاک کردن شعارهای روی دیوار بود. با شتاب فراوان کنار دیوار راه می‌رفت و با قلمویی که در دست داشت رنگ سفید روی دیوار می‌کشید. یک سطل رنگ سفید هم در آن یکی از دستانش بود. شعارهایی که بزرگتر بودند وقت بیشتری از او می‌گرفت باقی مانده را یک رنگ سطحی می‌زد

آرام آرام زیر لب می‌گفت که اگر تا انتهای کوچه، هرشعاری دیدم پاک کنم ۱۵۰هزار تومان کاسبم. این را گفت و انگار جان دوباره‌ای گرفت شروع کرد به پاک کردن شعار. دیوارهای سراسر کوچه انگار صحنه جنگ بود که این چنین تکه تکه شده است. هر قسمت دیوار ۲رنگ شده و جلوه زشتی را به خیابان داده است. راحت تا انتهای خیابان، هر ۲قوطی رنگ را مصرف می‌کند. اگر نرخ هر قوطی رنگ معمولی را ۱۰۰هزار تومان درنظر بگیریم و همچنین نرخ قلموی رنگ آمیزی را ۵۰هزار تومان، با این حساب برای پاک کردن شعار‌های هر کوچه مبلغ ۲۵۰ هزار تومان تجهیزات نیاز است. اگر مبلغ ۱۵۰هزار تومان هم به فردی که شعارهارا پاک می‌کند بدهند، برای هر کوچه ۴۰۰هزار تومان پول نیاز است.

تاریخچه شعار نویسی

حال شاید بد نباشد نیم نگاهی به تاریخچه شعارنویسی داشته باشیم. شعار نویسی از گذشته مورد توجه افراد معترض بود و در هر دوره‌ای از تاریخ، یک سبک اعتراضی به شمار می‌رفته است. سازمان زیباسازی شهرداری تهران باید فکر بهتری به جای پاک کردن این شعارها با رنگ زدن‌های سطحی بکند که چهره شهر اینگونه نشود. برای مثال به جای رنگ زدن‌های سطحی از طرح‌های کم هزینه استفاده کند. کاری به درست و نادرست بودن شعار نویسی در سطح شهر نداریم اما همین شعار نویسی‌ها هم سبب می‌شود تا چهره شهر نا زیبا جلوه کند.