فریاد مردم در زیر زمین

خیابان‌های تهران، همواره با شلوغی‌های فراوانی همراه بوده است و روزانه افراد بسیاری در ترافیک صبحگاهی پایتخت وقت خود را می‌گذرانند. ماندن در ترافیک سبب می‌شود وقت بسیاری از ما گرفته شود، به همین دلیل بسیاری شهروندان از وسایل حمل‌ونقل عمومی مانند مترو و اتوبوس استفاده می‌کنند.

اما وسایل حمل‌ونقل عمومی، همیشه با مشکلات فراوانی رو به رو است. بسیاری از شهروندان گلایه دارند که برای آمدن اتوبوس به ایستگاه بی‌آر تی، مدت زمان بسیاری را منتظر می‌مانند و می‌گویند زمانی که اتوبوس وارد ایستگاه بی‌آر تی می‌شود، جمعیت داخل اتوبوس در حال انفجار است و امکان سوار شدن وجود ندارد. به همین دلیل باید تا آمدن اتوبوس بعدی، مدت زمان بسیاری را معطل بمانیم.

یکی از دلایلی که سبب می‌شود میل و علاقه مردم به وسایل حمل‌ونقل عمومی کم‌تر شود، معطل ماندن و دیر رسیدن اتوبوس و مترو به ایستگاه است. شهروندان بر این عقیده هستند که اگر قرار باشد مدت زمان بسیاری را در انتظار بمانند، این زمان را با وسیله شخصی بگذرانند. همین نابسامانی در تاخیر ورود اتوبوس و قطار به ایستگاه، از اشتیاق شهروندان به استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی کاسته است.

مترو، یکی از پر استفاده‌ترین وسایل حمل‌ونقل عمومی است که روزانه شهروندان بسیاری را جابه‌جا می‌کند، اما همین مترو، مشکلات فراوان دارد. مشکلاتی که تمام مسافران را معترض کرده است و گویا گوش کسی هم بدهکار نیست.

دستگاه های شارژ بلیت همچنان خراب است

یکی از مشکلاتی که روزانه، شهروندان در مترو با آن مواجه هستند، خرابی دستگاه‌های شارژ بلیت است. روزانه شاهد صف‌های طولانی در مقابل یکی از باجه‌های فروش بلیت مترو هستیم. چنین امری بیانگر این است، دستگاه‌های شارژ بلیت اعتباری مترو، دچار نقص فنی شده و مسافران مجبور هستند تنها از یک باجه برای شارژ بلیت استفاده کنند. به گفته بسیاری از شهروندان، افرادی که در پشت باجه، مسئولیت ارائه خدمات به مسافران را بر عهده دارند، فقط پول نقد قبول کرده و اخلاق تند و زننده‌ای دارند. سوال‌های متعددی در این زمینه پیش می‌آید اما هیچ مسئولی پاسخگو نیست. باوجود آنکه مدت‌ها از هک گسترده زیرساخت‌های شهرداری گذشته است، چرا شهرداری تاکنون هیچ اقدامی در بهبود سیستم‌های شارژ کارت بلیت انجام نداده است؟ چرا مسئولان باجه فقط پول نقد دریافت می‌کنند؟

با گذشت از باجه‌های مترو، به مشکل اساسی‌تری برخورد خواهیم کرد و آن خرابی پله برقی‌های موجود در ایستگاه‌ها است. در بسیاری از ایستگاه‌ها، مشاهده می‌شود که پله برقی به سمت بالا دچار مشکل شده و مسافران مجبور هستند از پله تردد کنند. کسانی که سن کمی دارند، چندان دچار مشکل نخواهند شد اما سالمندان، قطعا با سختی‌های بسیار از پله تردد می‌کنند. مسئولان مترو، چنین مشکلی را نبود قطعه می‌دانند و اعلام کرده‌اند به دلیل وجود تحریم‌ها، قطعه‌های مناسب برای راه‌اندازی پله برقی به دستمان نمی‌رسد.

اما روی دیگر این ماجرا تفاوت‌هایی دارد. به گفته تعدادی از کارکنان مترو، برای صرفه جویی در مصرف برق اقدام به خاموشی تعدادی از پله برقی‌ها می‌کنند. موضوعات بسیاری در ارتباط با خاموشی پله برقی‌ها وجود دارد، اما کدام یک از آنها درست به نظر می‌رسد؟؟ هیچ پاسخ قانع کننده‌ای از سوی مسئولان مترو در این باره دریافت نمی‌شود.

آسانسور ها کار نمی‌کنند

مشکل بعدی در این شهر زیرزمینی، خرابی آسانسور است. در ۸۰درصد از ایستگاه‌های مترو مشاهده می‌شود، آسانسور با مشکل اساسی همراه است. بر روی درب آسانسور با کاغذ نوشته‌اند که خراب است و از پله برقی استفاده کنید، اما زمانی که به سراغ پله برقی می‌رویم؛ پله برقی هم خراب است. به نظر می‌رسد، وجود آسانسور در ایستگاه‌های مترو فقط دکوری است و اصلا کارایی ندارد. در بسیاری از ایستگاه‌ها هم مشاهده می‌شود که اصلا آسانسور وجود ندارد. چنین مشکلی برای یک شهر زیر زمینی که تعداد بالایی مسافر را جابه جا می‌کند بسیار بزرگ است.

مسافران در تعدادی از ایستگاه‌ها، مدت زمان بسیاری را برای رسیدن قطار به ایستگاه به انتظار می‌ایستند. همین امر سبب می‌شود، جمعیت بسیاری بر روی سکو ایجاد شود. برای همین مشاهده می‌کنیم، مسافران برای زودتر سوار شدن به قطار و اینکه زمان بیشتری منتظر نمانند خودشان را به زور داخل واگن جا می‌دهند و سبب اذیت شدن سایر مسافران می‌شوند. زمانی که می‌شود، فاصله رسیدن قطار به ایستگاه کم تر باشد، چرا چنین امری را رعایت نمی‌کنند؟

مشکلات در مترو بسیار است. یکی دیگر از همین مشکلات، دستفروشانی هستند که گویا قصد رفتن از مترو را ندارند. روزانه، دستفروشانی را مشاهده می‌کنیم که هم بر روی زمین بساط پهن کرده‌اند و هم در واگن‌ها حضور دارند. اکثرا بار سنگینی را همراه خود می‌کشند و همین امر سبب اذیت شدن مسافران خواهد شد. مامورین ایستگاه هم هیچ تذکری به آنها نداده و گویا خود را به بیخیالی می‌زنند. چندی پیش، صحبت از آن بود که قرار است دستفروشان مترو ساماندهی شوند و برای آنها مکانی مشخص درنظر گرفته شود، اما تاکنون هیچ اقدامی در این باره صورت نگرفته است.

راهکارهایی اساسی برای برطرف کردن مشکلات ناوگان حمل‌ونقل عمومی وجود دارد. برای مثال، افزایش تعداد اتوبوس به ناوگان اتوبوسرانی، می‌تواند کمک بزرگی هم به رونق حمل‌ونقل عمومی کند و هم در کاهش ترافیک نقش بسزایی خواهد داشت. اگر قرار است برای مثال ۲۰۰ اتوبوس خریداری شود، این تعداد را به ۵۰۰ یا ۷۰۰ عدد افزایش دهید. چنین امری کمک بزرگی خواهد بود.

پیش بینی‌ها حاکی است که شهرداری تا سال ۱۴۲۰ به ۳۰۰ هزار میلیارد تومان اعتبار برای تکمیل مترو نیاز دارد و قرار است که با راهکارهای خلاقانه و ابداعی تا پایان سال ۱۴۰۸ یعنی ۱۲ سال زودتر از افق چشم انداز با جذب سرمایه گذار، مترو را تکمیل کند. البته نباید زندگی مردم قربانی بی برنامگی شود. پیش از سال ۱۴۰۸ باید فکری به حال این وضعیت وخیم شود.

در مترو، باید سعی شود تا فاصله حرکت قطار‌ها و رسیدن آنها به ایستگاه، در مدت زمان بسیار اندکی انجام شود. در صورت چنین اقدامی، مخصوصا در زمان پیک شلوغی، تجمع جمعیت نخواهیم داشت و مسافران می‌دانند که اگر با این قطار نتوانند به مقصد برسند، با قطار بعدی ادامه مسیر خواهند داد. درباره وضعیت پله برقی و همچنین آسانسورها هم اگر از مهندس و ظرفیت‌های داخلی استفاده شود، قطعا دچار این مشکلاتی نخواهیم بود و نباید خود را محدود به تحریم‌ها کنیم.