آیا خودکفایی در گندم یک تصمیم منطقی است؟

در دو سال گذشته، دولت حمایت از کاشت گندم را به عنوان یک اولویت در بخش کشاورزی در دستورکار قرار داد. گرچه کاشت گندم در شرایط کنونی که کشور با بحران کم‌آبی مواجه است و کشاورزی سنتی هم به این بحران دامن می‌زند، کاشت یک محصول پرمصرف در آب مثل گندم، مورد انتقاد بسیاری از کارشناسان بود اما دولت این سیاست خود را با اثرگذاری گندم در سبد غذایی خانوارهای جامعه و نقش مهم آن در امنیت غذایی، توجیه کرد و توانست با اقداماتی مانند خرید تضمینی با قیمت مناسب، تا حدی در این بخش به موفقیت نیز برسد.

این سیاست دولت البته بعد از جنگ روسیه و کشورهای عضو ناتو به نمایندگی اوکراین توجیه شد؛ چراکه این جنگ نشان داد وابستگی سبد غذایی به خارج از کشور، تا چه حد می‌تواند یک کشور را در تنش‌های سیاسی و بین‌المللی، در موضع انفعال قرار دهد کمااینکه ایران در دوران تحریم، در بحث دارو هم با مشکلات عدیده‌ای مواجه شد که نشان داد وابستگی هر چه استراتژیک‌تر باشد، اهرم تحریم قوی‌تر خواهد بود.

با این حال، این سیاست بخش زیادی از گندم مورد نیاز را تأمین و کشور را تا آستانۀ خودکفایی پیش برد اما برای تأمین پایدار این کالای اساسی، دولت واردات از روسیه را نیز در دستور کار قرار داد و در همین راستا دو کشتی حامل گندم وارداتی به وزن ۱۴۰ هزار تن در بندر امام خمینی (ره) خوزستان پهلو گرفتند که بار آنها بعد از تخلیه به استان‌های مختلف ارسال خواهد شد. این گندم البته از منابع دولتی خریداری شده تا کالا با قیمت مناسب به استان‌ها برسد و در نتیجه در قمیت تأثیر منفی نداشته باشد.

با این حال آنگونه که خبر می‌رسد، دولت برای سال آینده قصد دارد خرید تضمینی گندم را با جدیت و وسعت بیشتری ادامه دهد تا بتواند از هر گونه واردات و به تبع آن وابستگی، بی‌نیاز شود که البته با توجه به شرایط موجود تصمیمی منطقی به لحاظ سیاسی و امنیتی محسوب می‌شود البته به شرطی که در زراعت گندم از فناوری روز استفاده شود تا میزان مصرف آب به حداقل ممکن برسد.