به احترام رسانه و خبرنگاران، برپا!

از زمانی که میرزاصالح شیرازی پس از بازگشت از فرنگ اقدام به انتشار نشریه کاغذ اخبار کرد، راه پرسنگلاخ رسانه‌ها در کشور آغاز شد و اکنون که ۱۸۴ سال از آغاز این مسیر در کشور می‌گذرد، همچنان خبرنگاران و روزنامه‌نگاران کشور از فقدان امنیت شغلی و محدودیت در آزادی بیان رنج می‌برند. شاید این میراث افرادی نظیر میرزا جهانگیرخان صوراسرافیل، علامه علی اکبر دهخدا و سایر روزنامه‌نگاران مشروطه برای آیندگان خود بود که هرگز دیگر روی آرامش را نبینند.

چالش‌های نو در کنار مصائب کهنه!

چالش‌های اقتصاد رسانه در شرایط فعلی ایران، بسیاری از بنگاه‌های مطبوعاتی را با چالش جدی مواجه ساخته است. به علت فضای رانتیر حاکم بر مطبوعات کشور که بسیاری از رسانه‌ها را با تخصیص یارانه فربه ساخته است و لایه‌ای از رسانه‌ها با کارکرد روابط عمومی را برپا ساخته، تشخیص خبر از شایعه و فراگیرسازی آگاهی حقیقی در برابر آگاهی کاذب را ناممکن ساخته است. گذار از عصر رسانه کاغذی به رسانه سایبری در ایران هنوز به طور کامل تحقق نیافته است با این حال، محدودیت‌های خبری عصر کاغذ، بی کم و کاست و حتی با تعاریف پیچیده‌تر و همچنین با درجه تنوع بسیار بالاتر به روزنامه‌نگاری و خبرنگاری سایبر نیز تحمیل شده است و عجیب است که سرعت انتشار، نتوانسته که فیلتر را دور بزند.

کلاب هاوس، عبور موقت برای شفافیت!

اخیرا با افزوده شدن کلاب هاوس به فضای رسانه‌ای کشور، محدودیت‌های دسترسی به مقامات اجرایی کشور ـ دستکم تا فرا رسیدن انتخابات ـ کاهش یافته و مسئولین در معرض پرسش‌های خبرنگاران قرار می‌گیرند، با این حال همچنان بزرگترین قربانیان آگاهی‌رسانی عمومی در ایران، همچنان خبرنگاران و روزنامه‌نگارانی هستند که می‌کوشند در هزارتوی فقدان شفافیت در کشور، درخت آگاهی را بارور کنند و با شکایات متعددی از ناحیه مسئولین غیرپاسخگوی وطنی مواجه می‌شوند و در خطر دادرسی‌های سیاسی قرار می‌گیرند.

به لحاظ معیشتی نیز شرایط روزنامه‌نگاران در وضعیت مناسبی قرار ندارد و در گروه درآمدی کارگران قرار می‌گیرند. مجموع اثرگذاری دو مولفه یاد شده، روزنامه‌نگاری را در ایران به شغلی پرریسک و کم‌بازده به لحاظ درآمدی بدل می‌کند که حضور در این شغل جز با عشق برای ایجاد آگاهی عمومی میسر نیست. به احترام خبرنگاران، این سفیران آگاهی بایستید!