بمب و تحریم جلودار این مرد نبود!

کاظم‌پور - استوار، جذاب و مبارز - از سال ۱۹۸۵ میلاد و تقریباً بی‌وقفه، نماینده ایران در هیات عامل سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) بود. وی حتی در زمان آغاز و پایان کار دولت‌ها در تهران، عضو ثابت محافل بین‌المللی انرژی بود. و در دولت‌های مختلف از جمله ریاست جمهوری محمد خاتمی و محمود احمدی‌نژاد فعالیت می‌کرد و در امور نفت ایران به خوبی نقش‌آفرینی می‌کرد.

وی پیش‌تر در مصاحبه‌ای با روزنامه همشهری گفته بود: فراموش نکنید از زمانی که قیمت نفت ۶ دلار برای هر بشکه بود تا زمانی که قیمت آن به ۱۲۶ دلار برای هر بشکه رسید، از منافع ملی ایران دفاع کردم و به دنبال ارتقای جایگاه در عرصه‌های بین‌المللی انرژی بودم.

کاظم‌پور هرگز وزیر نفت ایران نبود و با توجه به سوابقش بیشتر دیپلمات بود تا متخصص نفت. وی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی در ایالات متحده امریکا تحصیل می‌کرد برخی داخلی‌ها مواضع او را بسیار نزدیک به غرب تلقی می‌کردند.

وی که بامداد روز شنبه (۲۷ اردیبهشت‌ماه) در ۶۸ سالگی پس از چند روز در کما بودن به دلیل خونریزی مغزی سرانجام چشم از جهان فروبست، مذاکره‌کننده‌ای سرسخت بود. در یکی از نشست‌های اوپک در وین در سال ۲۰۱۸ میلادی، هنگامی که عربستان سعودی اعلام کرد افزایش تولید نفت اخیر تهران به معنای الزام پیوستن ایران به توافق کاهش تولید اوپک است، بحث داغ شد. کاظم‌پور با ژستی مؤدبانه اما محکم دست‌هایش را بلند کرد و گفت کشوری که به‌صورت سیل‌آسا بازار را مملو از عرضه کرده، عربستان سعودی است و در آنجا ایران در مقابل رقیب دیرینه‌اش در اوپک ثابت‌قدم و استوار باقی ماند و پیروز شد.

نشست معروف ماه مارس امسال که منجر به آغاز جنگ قیمتی سخت بین عربستان سعودی و روسیه شد، نشستی بود که در آن به دلیل شرایط شیوع ویروس کرونا و داشتن بیماری زمینه‌ای، او را از حضور در این نشست منع می‌کرد و مجبور شد در خانه بماند.

درست اندکی بیش از حدود یک سال پیش، وی اواسط زمستان طی نشستی در وین نقش مؤثری ایفا کرد: موضع ایران، تقریباً جهت توافق را در لحظات پایانی، کاملاً تغییر داد.

در مارس سال ۲۰۰۰ میلادی او حتی نقشی فراتر از این داشت. پس از اینکه بیژن زنگنه، وزیر نفت در اعتراض به فشار ایالات متحده امریکا به اوپک برای افزایش تولید نشست را ترک کرد، کاظم‌پور اردبیلی در جایگاه جمهوری اسلامی ایران قرار گرفت، وی از امضای تصمیم نهایی امتناع ورزید و بیانیه متفق‌القولی که به‌طور عادی در پایان هر نشست صادر می‌شد، بی‌نتیجه ماند و در نهایت لبخندی حاکی از رضایت داشت.