سطح این سیاره پوشیده از الماس است

    برخورد امواج فشار سیارک ها یا دنباله دارها به سطح عطارد با سرعت ده ها کیلومتر در ثانیه می تواند گرافیت را به الماس تبدیل کند.

بر اساس یافته ها، عطارد فقط یک توده سنگ داغ در نزدیکی خورشید نیست. دنیای پیچیده ای است. یافته های Canon و سایر محققان جزئیات جدیدی را در مورد تاریخ زمین شناسی منحصر به فرد عطارد، از جمله وجود جواهرات، نشان می دهد.

عطارد حتی از دو قمر بزرگ منظومه شمسی، تیتان و گانیمد، کوچکتر است. این سیاره به خاطر سال های کوتاه و روزهای طولانی اش مشهور است. عطارد هر سال برابر با 88 روز زمینی و هر روز برابر با 59 روز زمینی است. دمای روز عطارد به 426 درجه سانتیگراد می رسد و از آنجایی که اتمسفر ندارد دمای شب آن به منفی 178 درجه سانتیگراد می رسد.

این آمارهای شگفت‌انگیز از نظر زمین‌شناسی مرتبط هستند: عطارد سیاره‌ای غنی از کربن (به شکل گرافیت) است که در حدود ۴ میلیارد سال پیش تحت فشار شدید ناشی از برخورد سیارک‌ها قرار گرفته است. در طول دوره مخرب و آشفته عطارد به نام بمباران سنگین اواخر، وضعیت سیاره بسیار بدتر از ماه بود.

عطارد جوان، مانند بسیاری از جهان های دیگر در منظومه شمسی، از جمله زمین، پوشیده از ماگمای اقیانوسی است که در نهایت سرد و سخت می شود. اما بر خلاف سیارات دیگر، لایه ای از گرافیت در سنگ مذاب تشکیل می شود. کانن در تحقیقات خود اثرات برخوردهای متوالی 19 کیلومتر از پوسته فوقانی عطارد را در چند میلیارد سال آینده شبیه سازی کرد. لایه گرافیت می تواند بیش از 90 متر ضخامت داشته باشد و فشار برخورد سیارک به اندازه ای است که 30 تا 60 درصد آن را “الماس ضربه ای” بسازد.

فضاپیمای مسنجر ناسا بین سال‌های 2011 تا 2015 در مدار عطارد قرار داشت.

تخمین زده می شود که مقدار الماس می تواند به 16 کوادریلیون تن برسد. با این حال، الماس ها معمولاً بسیار ریز و در انتهای قبر پراکنده هستند. شواهد به دست آمده از مطالعات دیگر این نتیجه را تایید می کند. برخی از شهاب‌سنگ‌ها، مانند قطعاتی از سنگ آلماهاتا سیتا که در سال 2008 در صحرای نوبی در سودان شمالی فرود آمد، حاوی الماس‌های ریزی هستند که ممکن است در اثر برخورد بین سیارک‌ها تولید شده باشند.

لارا لارک، دانشمند و محقق سیاره‌شناسی در دانشگاه براون در پراویدنس رود آیلند، می‌گوید در عکس‌های گرفته شده توسط فضاپیمای مسنجر ناسا که بین سال‌های ۲۰۱۱  تا ۲۰۱۵ به دور عطارد می‌چرخد، لکه‌های تاریکی را روی سطح سیاره مشاهده کرده است. ماده با بازتاب کم که تصور می شود گرافیت باشد. لارک همچنین دهانه ۷۰۰ متری رامبراند را بررسی کرد. او اضافه کرد:

    ما از حوضه های بزرگ به عنوان نمونه های طبیعی لایه های بیرونی عطارد استفاده کردیم. اگر مواد با بازتاب کم در این دهانه ها توسط گرافیت تیره شود، لایه ها ضخیم تر در نظر گرفته می شوند، یعنی محتوای کربن آنها بالاتر از حد انتظار است. در نتیجه، عطارد ممکن است از زمان های بسیار قدیم سیاره ای غنی از کربن بوده باشد.

در فرآیند تشکیل عطارد، عناصر، معمولا فلز یا سنگ، تجمع می یابند. فلزات فروکش کردند و در نهایت هسته سیاره را تشکیل دادند. در حالی که سنگ ها در لایه های بیرونی شکلی محکم داشتند. در بسیاری از سیارات، بیشتر کربن به یک هسته فلزی تبدیل می شود. اما بیشتر کربن عطارد در پوسته آن باقی می ماند. به گفته لارک، در مقابل، بر روی زمین، الماس از کربن اعماق زمین تحت فشار شدید تشکیل می شود. علاوه بر مشکلات دما و جابجایی، به نظر می‌رسد کاوشگرهای فضایی تمایلی به رفتن به عطارد ندارند. کانن می گوید:

    این ممکن است به دلیل ناخالصی الماس باشد. زیرا کاوشگرها با مخلوط کثیفی از گرافیت و الماس روبرو هستند که در مراحل دیگر وجود دارد. در نتیجه دسترسی به کریستال های زیبا امکان پذیر نیست.

تحقیقات جدید در مورد سیارک هایی که با عطارد جوان برخورد کرده اند ممکن است معمای دیگری را حل کند: چرا این سیاره با وجود اندازه کوچک، هسته ای بزرگتر از حد معمول دارد؟ برخی از دانشمندان بر این باورند که اگر عطارد سیاره بزرگتری بود، اندازه هسته ای آن معقول بود و در برابر برخوردهای عظیم منظومه شمسی مقاومت می کرد. در حال حاضر جرم عطارد هجدهمین جرم جهان است. کامیل کارتیه، دانشمند سیاره‌شناسی در دانشگاه لورن فرانسه، می‌گوید:

    طبق محاسبات ، جرم سیاره اولیه عطارد بین 0.3 تا 0.8 جرم زمین بوده است. این یافته با شبیه سازی ها مطابقت دارد.

کارتیه معتقد بود که با شکل گیری عطارد و سایر قسمت های منظومه شمسی، 10 تا 20 میلیون سال پس از تشکیل سیارات، جرم بزرگی به عطارد برخورد کرد و لایه های بالایی آن در فضا پخش شد. برخی از این توده های سنگی بر روی زهره، زمین و کمربند داخلی سیارک فرود آمدند.

فضاپیمای بعدی که از عطارد بازدید می کند حقایقی را در مورد گذشته و فراوانی الماس های فعلی فاش خواهد کرد. ماموریت مشترک آژانس فضایی ژاپن و اروپا در سال 2018 پرتاب شد.