ناگفته‌های ویلموتس بعد از شکایت فدراسیون فوتبال

مارک ویلموتس بعد از کناره گیری از هدایت تیم ملی فوتبال ایران همچنان بدون تیم است و در انتظار رای دادگاه عالی ورزش بعد از شکایت فدراسیون فوتبال ایران در پرونده ۶ میلیون یورویی فیفا به سر می‌برد.

ویلموتس این روزها در شهر بوردو فرانسه است و گهگاه به بهانه‌های مختلف درباره تیم ملی بلژیک و بازیکنان بلژیکی گفت‌وگویی انجام می‌دهد.

این مربی در تازه‌ترین مصاحبه خود با سایت «فن پیج» ایتالیا به تشریح عملکرد بازیکنان بلژیکی شاغل در لیگ ایتالیا پرداخت و به سئوالات مختلفی پاسخ داد.

ویلموتس درباره اینکه از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ سرمربی بلژیک بوده و اکنون ثمرات کار خود را می‌بیند، گفت: من همیشه با نگاه به آینده تمرین کرده‌ام. هرگز به کسب نتیجه در لحظه توجهی نداشتم بلکه کار بلند مدت انجام داده‌ام. ما در جام جهانی ۲۰۱۴ جوان‌ترین تیم ملی بودیم و مثل یک خانواده به برزیل رفتیم. نتایج امروز نتیجه آن چیزی است که در آن زمان انجام شده است.

وی در خصوص اینکه باخت به آرژانتین در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۱۴ نتیجه بدی برای آن بلژیک بی‌تجربه نبوده است، تاکید کرد: من ایده روشنی داشتم. می‌خواستم تیمی برای آینده بسازم زیرا این کیفیت را در بازیکنانم می‌دیدم. توصیه من صبر بود به‌خصوص در قبال بازیکن.

سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال بلژیک در پاسخ به این سئوال که آیا منظورش روملو لوکاکو است؟ گفت: دقیقاً. او آن زمان بیش از ۲۰ سال داشت اما به توانایی هاش پی برده بودم. بسیاری از این بازیکن انتقاد می‌کردند ولی می‌گفتم باید به لوکاکو زمان بدهید و حالا او بهترین مهاجم جهان به همراه لواندوفسکی شده است. هرکس توانایی او را تشخیص نمی‌دهد نابینا است! لوکاکو بازیکنی است که هرگز نمی‌خواهد یادگیری را متوقف کند.

ویلموتس درباره رسیدن لوکاکو به رکورد گل‌های ملی او در جام‌های جهانی تاکید کرد: مطمئنم لوکاکو از من هم پیشی می‌گیرد. هدف من به عنوان مربی تیم کشورم آموزش بازیکنانی بود که پیشرفت کنند.

وی همچنین گفت: از اینکه لوکاکو در تیم اینترمیلان به بازیکن کلیدی آنتونیو کونته تبدیل شده است، تعجب نمی‌کنم. کونته در مسابقات یورو ۲۰۱۶ مجذوب لوکاکو شده بود.

سرمربی سابق تیم ملی فوتبال بلژیک درباره درخشش دریس مرتنز در تیم ناپولی ایتالیا هم گفت: مرتنز و ناپولی برای هم ساخته شده‌اند. او چیزهای زیادی به شهر ناپولی و این تیم داد و برعکس. زمانی که پسرم در تیم نخستینو ایتالیا بازی می‌کرد و من اغلب به ملاقاتش می‌رفتم، شهر ناپل را هم می‌دیدم؛ یک شهر باشکوه که با تیمش یکی است. شور و شوق هواداران ناپولی شبیه به هواداران شال که صفر ۴ است.