وزیر میراث در جست و جوی توالت پاکیزه

اتفاقاً شجاعت آقای وزیر در سرکشی به توالت‌های مسجد و صحبت‌کردن درباره آنها را باید ستود. با کمی جست‌وجو می‌توانید نمونه‌های دیگری از بازدید ایشان را از دستشویی‌ها پیدا کنید و ببینید. در یک سایت تاریخی، وزیر با تاسف سر تکان می‌دهد و از اینکه وضعیتی چنین اسفبار می‌بیند؛ شرم‌باد و خجالت دارد می‌گوید.

وزیر میراث در حوزه‌ای وارد شده که هیچ مدیری پیش از او چنین نکرده است. مدیران ما، خود را در جایگاهی چنان رفیع می‌بینند که امکان ندارد خود را آلوده چنین مباحثی کنند. دفاتر آنها توالت‌هایی اختصاصی و لابد با امکانات ویژه دارد که فقط شخص ایشان مجاز به استفاده از آن هستند.

شجاعت حضرت‌شان از بیان نکاتی در این موضوع، بازدید شخصی‌شان از توالت‌ها و مقایسه نمونه تاجیکی و پاکیزگی آن با وضعیت اسفبار نمونه‌های ایرانی‌اش، حقیقتاً جای تقدیر دارد. این از دفعات معدودی است که وزیر محترم به‌درستی به حوزه کاری‌ وزارتخانه‌ای که مسئول و متصدی گردشگری در ایران است، توجه نشان می‌دهد. اگر سری به اتاق‌های مجازی گردشگری بزنید، جاهایی که گردشگران تجربه‌های خود را از سفر به کشورهای مختلف به اشتراک می‌گذارند، مشاهده خواهید فرمود که یکی از بزرگترین معضلات گردشگران، همین مشکل فقدان توالت پاکیزه و مناسب در ایران است.

این مشکل را بعضی حتی مهم‌تر از عدم امکان به کاربردن کارت‌های اعتباری دیده‌اند و هشدار داده‌اند که به‌رغم همه خوشی‌های سفر به ایران، تنها همین یک معضل می‌تواند تمام آن تجربه‌های بی‌نظیر را نابود کند.

گردشگران هیچ، خود ما مردم نیاز به توالت پاکیزه و مرتب و با شکل و شمایلی متناسب نداریم؟ حقیقتاً وضعیت سرویس‌های عمومی، شایسته جایگاه انسانی است؟ وضعیت نگهداری و ترمیم‌های اماکن و بافت‌های تاریخی را که می‌دانیم در چه شرایط وحشتناکی است، اما اگر این وزارتخانه به وظایف خود در این حوزه عمل کند، کاری شایسته و مهم برای مردم انجام داده است.