گناهکار؛ بازهم ملت!

حدودا ۱۵ ماه است که کرونا در ایران جاخوش کرده و از شرق تا غرب به تاخت و تاز پرداخته و قریب ۲ میلیون نفر را مبتلا کرده و جان  ۶۴هزار نفر را گرفته است.

در روزهای نخست که می شد از توسعه و رشد آن جلوگیری کرد و از شدت تخریب و مرگ و میر آن کاست دولت بنا به ملاحظات راهبردی خود آنرا کم اهمیت و ناچیز جلوه داد و تا آمد به خود آید کرونا جان عده ای از هموطنان عزیز و بی گناه را گرفت.

دولت که با قرار گرفتن در چین وضعیتی تحت عمل انجام شده قرار گرفته بود اقدام به تشکیل جلسات فوق العاده و ستاد ملی کرونا نمود که بر شیوع کرونا مرافیت داشته باشد و با صدور دستورالعملهای لازم در قالب پروتکلهای بهداشتی کنترل تخریب این ویروس مهلک را در دست بگیرد.

گرچه تشکیل این ستاد لازم و بسیار ارزشمند و قابل تقدیر بود اما  آنطور که باید و شاید نتوانست مردم را از گزند رو به افزایش کرونا محافظت کند و اعتماد مردم را جلب نماید.

این ستاد از ابتدا برای مبتلا نشدن به کرونا مردم را به در خانه ماندن توصیه میکرد در حالیکه زیر ساختهای آن پیش بینی نشده بود با دستور تعطیلی بنگاههای اقتصادی و کسب و کار را صادر و بزودی به بازگشائی آنها رضایت میداد بدون اینکه دستورالعمل و یا راهکار مناسبی برای آن در نظر گرفته باشد. یک روز بعضی از شهرها را قرنطینه اعلام میکرد و روز دیگر تردد آزاد بود.

یک روز هر نوع تجمع بالای 15 نفر را ممنوع میکرد و دیگر روز با صدور و دستورالعمل و رعایت پروتکلها اجازه برگزاری پاره ای از مجامع را صادر می کرد.

از یک سو کرونا کار خودش را  میکرد و از سوئی ستادهای ملی کرونا دستورالعمل هایی صادر میکرد که بعضا مانند جریمه افراد بدون ماسک قابل اجرا شود و بسیاری دستورالعمل ها که همگان به آنها واقفند و فعلا تبازی به تکرار آنان نیست. اما نکته ای که بیش از هرچیز در صحبت های رئیس دولت در رابطه با کرونا به چشم میخورد یکی مردم و دیگری قرار گرفتن در جنگ بود.

جنگ با ویروسی مهلک و بسیار کوچک و ریز که با هیچ میکروسکوپی قابل رویت نیست اما آثار و تاثیر گذاری آن بسیار بزرگ چون خاتمه دادن به افرادی که دارای امید بزرگی بودند.

مردمی که زندگی را دوست دارند و می خواهند زنده بمانند و برای از پای در آوردن این دشمن خطرناک از هیچ کوششی فرو گذار نخواهند کرد چشم به راهنمائی و حمایت های همه جانبه دولت دوخته و در این راه و سلاح او جز رعایت پروتکلها خبر دیگری نیست

دارو و بهداشت و درمان و همه امکانات در اختیار دولت است و اینکه در موج چهارم شیوع کرونا شیب تند آنرا تنها به گردن مردم بیاندازند و وزیر بهداشت مردم را به حضرت عباس قسم بدهد که از مسافرت پرهیز کنید و اعلام نماید که شیب شیوع کرونا آسانسوری شده است

این بدان معنا نیست که آثار ظاهر شده موج کرونا مربوط به مبتلا شدن بیماران به حداقل 8 تا 10 روز قبل بوده و در صورت مطالعه امور پژوهشی دانشگاه و روشن شدن این مسئله  که ریشه این موج چهارم برمیگردد به آخرین روزهای پایان سال گذشته که عده ای برای سال نو به شهرهائی مسافرت کرده بودند که در آنها وضعیت قرمز بود و ستاد ملی کرونا با دستورالعمل تند و جدی همراه با جریمه خروج آنان را بمدت 3 روز از محل خواستار شده بودند که این دستورالعمل یعنی صدور مجوز و اجازه خروج عده ای از منطقه وضعیت قرمز که ضریب بسیار بالایی برای انتقال دارند به دیگر نقاط کشور که اگر در زمان صدور این دستور برای افرادی که میخواستند از آن مناطق خارج شوند در محل خروج از منطقه قرنطینه در نظر میگرفتند تا افراد مبتلا خارج شوند  و امروز ما شاهد به ثمر نشستن اثرات مخرب خروج افراد ناقل از مناطق وضعیت قرمز نبودیم

و حالا که این بی توجهی موجی را بنام موج چهارم قبل از برگزاری روز سیزده ایجاد کرده است بدون آنکه به بررسی و ریشه یابی علت و علل آن پرداخته شود باز هم ملت را گناهکار بدانیم دور از انصاف است. جا دارد حالا که دولت آخرین ماههای زمامداری خود را میگذراند و مجلس هم در رابطه با این نوع دستورالعملها سوالی از وزیر بهداشت نمیکند حداقل ستاد ملی کرونا بخشی از اشتباهات خود را بپزیرد.

و همه گناهان را بپای مردم ننویسند.