نمی توان با اقتصاد، دستوری برخورد کرد

همواره به مسئولان تاکید می‌کنم که تصمیمات تان را زمانی که ملت خوابند اتخاذ نکنید با مردم و نخبگان و عالمان و فرهیختگان و جوانان شایسته مشورت کنید قطعا ضرر نمی کنید. باید ملت را در تصمیم ها مشارکت بدهیم.

شنیدم جناب رئیسی چندی پیش فرمودند که فقر مطلق باید طی دو هفته برطرف شود. اصولاً دستور در اقتصاد و بازار موضوعیت ندارد. اقتصاد یک علم است، راهکار مبارزه با هرگونه فساد و تنگنای اقتصادی باید عالمانه و هنرمندانه و با استفاده از ابزار و مولفه های آن صورت گیرد صدور احکام و دستورات اکید در اقتصاد دردی دوا نمی‌کند که خود درد بزرگی است.

واژگان برای تعریف چنین دستور راه گم کرده است و چیزی بهتر از این نمی توان گفت که جناب رئیسی یا معنی فقر مطلق را نمی داند، یا آنکه کارشناسان اطرافش او را به بیراهه هدایت کرده اند!

اینکه فقر و فلاکت به دلیل سوء مدیریت حضرات ۳۳ سال بر چنبره قدرت و گردن مملکت مشت انداخته را نمی توان طی دو هفته حذف کرد. صدور این دستورات را درست نمی‌دانم. مگر می شود فقر مطلق را طی دو هفته ریشه کن کرد! بنا بر آمارهای سازمان های دولتی بالای ۵۰ درصد مردم ایران گرفتار فقر و محرومیت و البته بی تدبیری آقایان هستند.

مگر می توان طی دو هفته در چنین وضعیت بغرنج اقتصادی و کسری بودجه و بحران معیشت مشکل ملت را با دستور حل کرد؟ جناب رئیسی شما حدودا ۷ ماه فرصت داشتید که راجع به فقر مطلق و بحران معیشت بخش اعظمی از مردم محروم و مستضعف که اتفاقاً مدافعان واقعی انقلاب و نظام هستند فکر کنید و تصمیم بگیرید. در این مدت همه اقلام اساسی و غیر اساسی مورد نیاز محرومان و قاطبه ملت حداقل دو برابر شده است. باید کمیته کار تشکیل می دادید.

راهکار ارائه می کردید. اینکه پس از هفت ماه ملت را برای دو هفته به بازی بگیرید با کدام منطق سازگار است؟! این دو هفته در تقویم شما چند روز است؟! اما می دانم که ۱۵ روز آینده مسئولین باید به ازای این فرمایش نپخته خود آه و ناله سر دهند یا اینکه دروغی جدید و دستوری دیگر صادر کنند.

اداره یک ملت فرهیخته و متمدن و تاریخی و ثروتمند نیازمند هوش و ذکاوت بالایی است با شوخی و سر دادن شعار بدون پشتوانه دردی از ملت دوا نمی شود. حکمران عاقل کسی است که حرف خود اش پشتوانه تحقیقی داشته باشد. شوربختانه بگویم خدا به حال ملتی رحم کند که حاکمان و صاحب منصبان آن با شعار به دنبال حل موضوعات علمی باشند و مهمتر آنکه خدا رحم به حال ملتی کند که دولتش کاسب باشد و منفعتی در زیان مردم وجود دارد و به نام ایجاد رفاه و آرامش و آسایش مردم دستوراتی داده می شود و وعده های گفته می شود که منافع دیگران را تامین می کند.