منفورترین ماشین های تاریخ مشخص شدند

یک اصطلاح کلیشه‌ای تکراری در محافل روزنامه نگاری خودرو می‌گوید: "دیگر هیچ کس اتومبیل‌های بد تولید نمی‌کند. " اما این جمله غیر واقعی است، این جمله درست مثل این است که بگویید: "دیگر هیچ برنامه تلویزیونی بدی وجود ندارد". فقط به این دلیل که چیزی بهتر از گذشته نیست.

 در کل، می‌توان گفت که خودروهای تولیدی اکنون بسیار بهتر از گذشته هستند. چند وسیله نقلیه به تازگی ظاهر شده اند، اما بیشتر آنها مصنوعی هستند؛ اکنون لیستی از ۱۰ خودرویی که دوست داشتنی نبودند را در این مقاله آورده‌ایم.

1. AMC کنکورد ۱۹۷۸

AMC، کنکورد را به عنوان گزینه‌ای ارزان نرخ به سبک لوکس طراحی کرده است که برخی از اجزای اصلی خودرو‌های لوکس آن دوران را در اختیار داشت که از جمله آن می‌توان به سقف وینیل قرمز، صندلی‌های مخملی قابل جمع شدن اشاره کرد، به نظر می‌رسد این خودرو هیچ کمک فنری ندارد. این خودرو اکنون به عنوان "یک کلکسیون کوچک خوب" به یادگار مانده است.

۲. دوج دارت ۲۰۱۳

دوج دارت ۲۰۱۳، خودرویی جمع و جور و نخستین پیشنهاد از گروه فیات کرایسلر بود. دارت به دورانی بر می‌گردد که از صندلی‌های ارزان نرخ گرفته تا جعبه دنده ۶ سرعته کم توان و طراحی پیش از میلاد استفاده می‌کرد. دوج پس از متلاشی شدن مدل ۲۰۱۶، دارت را متوقف کرد.

۳. هر کرایسلر Sebring

اگر بخواهیم در مورد کرایسلر صحبت کنیم تنها چیزی که می‌توانیم بگوییم این است که در طراحی همیشه شاهد کار‌های خوب این برند معتبر هستیم و با توجه به مدل‌هایی که عرضه می‌کند زمانی که به لیست نرخ این خودروساز نگاه می‌کنیم به این نتیجه خواهیم رسید که ارزش در مقابل بهای پرداختی در مقایسه با دیگر رقبایش نخستین برگ برنده این برند است، طراحی‌های اغوا‌کننده در کنار آپشن‌های خوب و راحتی و در آخر نرخ مناسب باعث می‌شود تا این برند هم طرفداران زیادی داشته باشد.

جرمی کلارکسون زمانی سبرینگ را "بدترین اتومبیل جهان" خواند، پس از اینکه کرایسلر کابریت LeBaron خود را متوقف کرد و Sebring را جایگزین آن کرد، به رانندگی با فولکس واگن پاسات روی آورد. او آن را "یک ماشین احمق" خواند.

۴. واکسهال ویوا

اتومبیل‌های امریکایی را می‌توان در مقایسه با برخی از خودروهای افسانه‌ای که انگلیس‌ها مجبور به رانندگی با آنها هستند را مثبت ارزیابی کرد. Viva که اخیراً راه‌اندازی شده است، طبق همه گزارش‌ها خودرویی متوسط ​​است، اما مدل دهه ۱۹۷۰، که تقریباً بسیاری از خانواده‌های طبقه متوسط ​​انگلیس را به قتل رساند، در بالاترین لیست خودروهای نامناسب قرار دارد.

۵. یوگو

یوگو، از سال ۱۹۸۵ تا ۱۹۹۲ با حدود ۴۰۰۰ دلار فروخته شد، اما حدود یک دهم این نرخ ارزش داشت. موتور ۱.۱ لیتری آن ۵۵ اسب بخار نیرو تولید می‌کرد و فضای داخلی آن چنان پر از پلاستیک بود که می‌توانستید آن را با براحتی آتش بزنید. در این خودرو فرش هم وجود داشت. به جز رولزرویس، هیچ خودرویی نباید دارای موکت باشد.

۶. پونتیاک آزتک

پونتیاک آزتک (Pontiac Aztek) خودرویی است که در سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ تولید شده ‌است. طراحی آن موتور جلو، خودرو محور جلو و خودرو چهار چرخ محرک بوده است. سیستم جعبه ‌دنده آن ۴ دنده به صورت خودکار است. ماشین شخصیت معروف فیلم بریکنیگ بد والتروایت نیز بوده است.

۷. PT Cruiser

سبک یکپارچه‌سازی PT Cruiser باعث شده که به نوعی زیبا و منحصر به فرد باشد. کرایسلر PT کروزر یک موتور جلو، دیفرانسیل جلو، یک ماشین کوچک خانوادگی و یک خودرو جمع و جور است که توسط کرایسلر در سبک‌های بدنه ۴ درب هاچ بک (۲۰۰۰–۲۰۱۰) و ۲ درب کانورتیبل (۲۰۰۵–۲۰۰۸) در سطح بین‌المللی تولید و به بازار عرضه شده است.

۸. فورد پینتو

فورد پینتو در سال ۱۹۷۱ به بازار عرضه و با این هدف طراحی شده بود که با موج واردات خودرو‌های غیرامریکایی مقابله کند. در آن زمان این ماشین موفقیت زیادی را از آن خود کرد و در سال نخست ۳۲۸ هزار و ۲۷۵ دستگاه از آن به فروش رفت. اما پینتو نقصی مرگبار داشت و فورد تمام مدت از این موضوع مطلع بود. در تصادف‌های از عقب، فیلتر سوخت می‌توانست منجر به سوراخ شدن مخزن سوخت و در نتیجه آتش گرفتن قسمت سرنشینان شود.

در افشاگری صورت‌گرفته توسط نشریه مادر‌جونز در سال ۱۹۷۷ مشخص شد فورد از این نقص مطلع بوده، اما به دلیل بالا بودن هزینه تعمیر (۱ دلار برای هر ماشین) تصمیم گرفته بود اقدامی صورت ندهد. بر اساس برآورد‌ها ۹۰۰ نفر در امریکا جان خود را به خاطر این نقص‌ فنی از دست دادند و فورد مجبور شد صد‌ها میلیون دلار غرامت بپردازد.

۹. آستین آلگرو

 Allegro، جدا از یک مشکل مکانیکی که در آن محور جلو سقوط می‌کند، دارای انواع مشکلات ابعادی بود. در حالی که بیشتر طراحان آن روز لبه‌های مستطیلی را ترجیح می‌دادند، این چیزی شبیه یک سری حباب‌های فلزی است که با آهن لحیم کاری چسبانده شده‌اند.

۱۰. کادیلاک سدان دیویل ۱۹۷۸

کادیلاک سویل (Cadillac Seville) خودرویی است که در سال‌های ۱۹۷۶ تا ۲۰۰۴ در امریکا تولید شده‌است. این خودرو میان سال‌های ۱۳۵۶ تا ۱۳۵۷ توسط شرکت جنرال موتورز ایران نیز تولید شد، اما تولید آن پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ ایران متوقف شد.

این کادیلاک در ایران بسیار پر طرفدار بوده و دارای امکاناتی نظیر موتور هشت سیلندر مجهز به سیستم سوخت رسانی انژکتوری که پیشرو در زمان خود بود، صندلی جلو برقی، کمک فنر‌های هیدرولیکی با قابلیت تنظیم ارتفاع خودکار، ترمز‌های دیسکی چهار چرخ، شیشه برقی، آنتن برقی، گیربکس اتوماتیک، قفل مرکزی، سیستم عیب‌یابی از طریق فیبر نوری و… که باعث شده این کادیلاک در افکار مردم همیشه لوکس تداعی شود و در ایران از زمان خود جلوتر باشد.