دولت آینده وعده جدید ندهد!

نظام دولت در ایران، دستکم در سال‌های پس از انقلاب و به طور مشخص از نیمه دهه هفتاد، در ستیز با مسئولیت‌های مدنی و اقتصادی کابینه پیشین روی کار آمد و این رویه باعث شد تا در کشور هزاران طرح و پروژه ناتمام برجای بماند که هزینه تکمیل و عدم تکمیل آن‌ها از جیب ملت به هدر می‌رود و دولت‌های بعدی که مرکب از بروکرات‌های مغضوب پیشین هستند، این طرح‌ها را غیرکارشناسی می‌دانند. آلبرت بغزیان استاد دانشگاه و اقتصاددان در گفت‌وگو با گسترش نیوز نسبت به ابعاد گوناگون این رویه و تاثیر آن بر اقتصاد کشور، هشدار داده است که در ادامه از نظر می‌گذرانید. 

مدیریت اتوبوسی، کشور را به این روز انداخته است

این استاد دانشگاه در پاسخ به پرسشی پیرامون دلایل اصلی نفی تمام و کمال رویکردهای دولت‌ها توسط جانشینان‌شان، اظهار داشت: دولت در ایران به شکل یک نهاد یکپارچه با بدنه بروکراسی استخوان‌دار بدل نشده است و هر فرد جدیدی که سر کار می‌آید با اتوبوس به محل کارش می‌رود و به شکل اتوبوسی نیروهای جدید وابسته به خود را جایگزین نیروهای قبلی می‌کند. تصمیماتی از این دست، فقط به تغییر نیروی به ظاهر تازه نفس با نیروهای خسته منجر نمی‌شود بلکه یک مدار لوپ فرساینده در کشور ایجاد می‌کند که به شکل عجیبی اصرار بر حذف و طرد تعهدات دولت پیشین به مردم دارد. این باعث می‌شود که مردم به طور کلی از این رویکردها به ناامیدی کامل از اصلاح امور برسند و احساس کند که در برابر بدعهدی نهاد دولت در کشور، یله و تنها رها شده‌اند. البته این نکته را فراموش نکنید که یک مصوبه یا تعهد از دولت پیشین، ممکن است پوپولیستی باشد و دولت بعدی ولو به هزینه کاهش سرمایه اجتماعی خود، باید کار درست را انجام بدهد.

چرخه تعهدات معیوب دولت‌های پیشین باید شکسته شود

این اقتصاددان در ادامه خاطرنشان ساخت: به طور مثال در بحث یارانه‌ حامل‌های انرژی، تعهدات دولت‌ها روی همدیگر انباشته شده است اما هیچ کدام این چرخه معیوب که ریشه بسیاری از مشکلات اقتصادی کشور اعم از رقابتناپذیری، فساد، قاچاق، تورم و کسری بودجه است را اصلاح نمی‌کند. همچنین در رابطه با فراگیری پرداخت یارانه نقدی به همه و چند مرحله‌ای کردن آن، دولت‌ها به جای تصحیح تصمیمات غلط پیشینیان آن‌ها را ادامه می‌دهند. این موضوع درباره طرح‌هایی مثل مسکن مهر و سهام عدالت نیز صادق است. مثلا برای سهام عدالت سود یکسانی در نظر گرفته می‌شود و برای مدت‌ها نیز ثابت می‌ماند و دولت نیز خود را ملزم به پرداخت این سود می‌بیند در حالی که کدام سهم‌ها هستند که همواره ارزش یکسانی با یکدیگر دارند و در طول سال نیز به طور تام مشابه باقی می‌مانند و ارزش سهامشان تغییر نمی‌کند؟ تغییر این رویه‌های پوپولیستی در کشور می‌تواند راه گشایش و نجات اقتصاد کشور باشد.

انباشت بحران‌های پیشین، میراثی برای دولت آینده

آلبرت بغزیان در پایان یادآور شد: دولت آینده با چند بحران اقتصادی اعم از تحریم، بیکاری، تورم، کسری بودجه، فقدان ذخایر ارزی، بدهی بسیار سنگین به بانک‌ها و مردم، خروج سرمایه از کشور، بحران مسکن، بحران آب و موارد بسیار مهم و استراتژیکی از این دست مواجه است و باید با در نظر گرفتن نکات مثبت رفتار اقتصادی دولت‌های پیشین، دست به اقدامات اصلاحی جدی در اقتصاد کشور بزند. زیرا زمان برای انجام این طیف از اقدامات اساسی بسیار کم است و انجام این کارها به قدر کافی زمان و انرژی دولت آینده را به خود مشغول خواهد کرد. پس توصیه می‌کنم کاندیداهای حاضر در صحنه که سه تن از آن‌ها تحصیلات اقتصادی نیز دارند، وعده جدید ندهند و به دنبال ایجاد پروژه‌های عمرانی جدید نیز نباشند و تمام هم و غم خود را برای تکمیل طرح‌ها و پروژه‌های نیمه تمام موجود به کار ببرند تا شاید بارقه‌ای از امید برای اصلاح اقتصاد ایران برای مردم و اهل فن به وجود بیاید.