قیمت عصا و راهنمای انتخاب بهترین مدل

استفاده از عصا در درجه اول برای بهبود تعادل و ثبات استفاده می‌شود. اگرچه برخی از انواع عصا را می‌توان برای تحمل وزن محدود استفاده کرد، افرادی که حرکت آنها نیاز به حمایت عمده برای تحمل وزن دارد، عموماً باید از واکر یا شبه واکر و عصا استفاده کنند. با بالا رفتن سن، بیماران و برخی مراقبان بیماران برای ادامه حرکت ایمن نیاز به یک وسیله حمایتی برای راه رفتن دارند. در نتیجه، استفاده از دستگاه‌های حمایتی برای تحرک افزایش یافته است و بسیاری از افراد مسن از بیش از یک وسیله استفاده می کنند. عصا بهترین انتخاب است. زنان بیشتر از مردان از دستگاه‌ها و تجهیزات ارتوپدی و حرکتی استفاده می‌کنند و استفاده از این وسیله نیز به طور کلی در میان آفریقایی-آمریکایی ها و اسپانیایی ها بیشتر است. در ادامه این مطلب عصا و سه نوع اصلی آن را به شما معرفی می‌کنیم و همینطور مزایای استفاده از عصا را برای‌تان شرح می‌دهیم.

علاوه بر این، عصا توسط افراد نابینا یا کم بینا نیز استفاده می‌شود. عصا این افراد یک عصای استاندارد و شناخته شده به رنگ سفید است. اگر عصا نوک قرمز داشته باشد، نشانی است که فرد نابینا است. عصای کاوشگر (یا عصای بلند تاشو) موانعی که در مسیر حرکت فرد نابینا هستند را جستجو می‌کند تا به فرد نشان دهد و از برخورد با آنها جلوگیری کند. استفاده از یک وسیله سیار حرکتی لزوماً به معنای کاهش فعالیت نیست، اما در بین افرادی که در خانه زمین می‌خورند، اکثر آنها هنگام زمین خوردن وسیله کمکی همراه ندارند. افرادی که از این وسیله استفاده نمی‌کنند هنگام زمین خوردن صدمات شدیدتری را تحمل می‌کنند.

سه نوع اصلی عصا عبارتند از عصای استاندارد، عصای افست و عصای چند پا. هر کدام دارای مزایا و معایب متفاوتی هستند.

عصای استاندارد

عصاهای استاندارد که عصای تک نقطه ای نیز نامیده می‌شوند، معمولا از چوب یا آلومینیوم ساخته می‌شوند و پرکاربردترین انواع عصا هستند. هدف اصلی این وسیله بهبود تعادل با گسترش پایه حمایتی افراد است. عصای استاندارد برای افرادی که نیاز به کمک برای تحمل وزن دارند (یعنی افرادی که قادر به تحمل وزن روی یک پا یا هر دو پا نیستند و نیاز به تکیه زیاد به عصا دارند) مناسب نیست.عصاهای آلومینیومی معمولا دارای طول قابل تنظیم هستند. عصای آلومینیومی به شکل تاشو هم موجود است که می تواند برای ذخیره‌سازی فشرده در هنگام سفر جمع شود. برخلاف عصای آلومینیومی، عصای چوبی سبک و ارزان هستند. اما طول ثابتی دارند و بنابراین قبل از خرید باید آن را با قد خود بسنجید.

عصای افست

عصای افست شبیه عصای استاندارد است به جز شکلی که وزن بیمار را روی محور عصا قرار می دهد. این کار اجازه می دهد تا از عصا برای تحمل وزن در شرایط مختلف استفاده شود. عصای افست اغلب برای بیمارانی توصیه می شود که آرتریت در لگن یا زانو دارند و گهگاه نیاز به کاهش وزن تحمل شده روی اندام تحتانی دردناک دارند.

عصای چند پا

عصاهای چند پا معمولا دارای چهارپایه کوتاه است، البته گاهی اوقات سه‌پایه کوتاه به یک پایه مستطیلی در انتهای پایینی میل عصا متصل می‌شوند. بسته به تعداد پاها به آنها عصای چهارپایه یا عصای سه‌پایه می‌گویند.این عصاها از آنجایی که چندین پا دارند، حمایت بیشتری نسبت به عصای استاندارد یا افست دارند و می‌توانند وزن بیشتری را تحمل کنند. این نوع عصاها برای بیمارانی که به دلیل آرتروز راحت راه نمی‌روند و بیماران همی پلژی قابل استفاده است.علاوه بر تحمل وزن، یکی دیگر از مزایای عصای چهارپایه این است که در صورت عدم استفاده، می‌تواند به تنهایی به صورت عمودی بایستد. این کار دست‌های بیمار را برای انجام کارهای دیگر آزاد می‌کند تا زمانی که نیاز به از سرگیری راه رفتن داشته باشد، به این ترتیب عصا را می‌توان بدون نیاز به خم شدن بازیابی کرد. علاوه بر این، پایداری این عصای چند پا به حدی است که می‌توان آن را در دو سطح گرفت. این به بیماران این امکان را می‌دهد که هنگام بلند شدن از حالت نشسته، از طریق قسمت پایین دسته، وزن خود را روی عصا وارد کنند. علیرغم این مزایا، استفاده از عصای چهارپایه یا سه‌پایه گاهی اوقات چالش برانگیز است. چالش اصلی از این واقعیت ناشی می شود که برای استفاده مناسب، تمام پاها باید به طور همزمان با زمین برخورد کنند، به خصوص اگر قرار است از آن برای تحمل وزن استفاده شود. این نیاز گاهی اوقات ناخوشایند است، به ویژه برای افرادی که راه رفتن نسبتا سریعی دارند.راه حل این چالش در برخی موارد تغییر از عصای چهارپایه به عصای سه‌پایه یا تغییر قسمت پایینی چند پایه به اندازه کوچکتر است که در آن پاها به هم نزدیکتر هستند. هرچه یک فرد سریعتر راه برود، پایه‌های کمتری مورد نیاز است و پایه‌ها می‌توانند به هم نزدیکتر شوند، هرچند که این تغییر باعث از دست دادن ثبات در زمان تحمل وزن است.

مناسب سازی و استفاده از عصا

دو نکته کلیدی در مناسب سازی عصا، خم شدن آرنج و طول عصا است. هنگامی که نوک عصا روی زمین قرار می گیرد، آرنج باید حدود 20 درجه خم شود، حدود 15 سانتی‌متر از لبه جانبی انگشتان پا. طول مناسب عصا فاصله ای از زمین تا چین مچ دست است که بازوی بیمار به حالت شل است. مدل های مختلفی برای گرفتن دسته عصا وجود دارد و بیمارانی که مشکلات خاص دست و مچ دارند ممکن است با برخی از این حالت ها راحت تر از بقیه باشند. به عنوان مثال، سندرم تونل کارپال با دسته چتری که اغلب در عصای استاندارد استفاده می‌شود، گزارش شده است، در حالی که گرفتن سر عصا با کف دست کمتر احتمال دارد این مشکل را ایجاد کند. بیمارانی که نیاز به حمایت از مچ دارند یا نیاز به کاهش فشار روی مچ دارند، ممکن است از یک دسته ارگونومیک بهره‌مند شوند، که به گونه‌ای استفاده می‌شود که گویی در حال دست دادن با دسته است. این دسته‌ها برای استفاده در دست راست یا چپ نیز موجود هستند.هنگام راه رفتن با عصا، معمولا آن را با بازو در همان سمتی که پای قوی‌‌تر بیمار قرار دارد باید نگهداشت. عصا را همزمان با پای مخالف (درگیر) به جلو ببرید. اگر بیمار در هر دو پا دچار مشکل باشد، عصا معمولا با فشار بر اندام فوقانی هدایت می‌شود یا بدون تأثیر است.عصاها باید دارای سرهای لاستیکی غیر لغزنده باشند. این بخش باید به طور مکرر بررسی شوند و در صورت فرسودگی جایگزین شوند. برای راه رفتن، اندام تحتانی سالم باید اولین پله تحمل وزن کامل را روی سطوح هموار انجام دهد و یک پله بالا برود. اندام آسیب دیده باید ابتدا یک پله پایین بیاید و در راستای عصا متعادل باشد.

بسیاری از بیمارانی که از عصا استفاده می‌کنند، بدون راهنمایی حرفه‌ای در مورد نوع مناسب، اندازه/جایگزینی و نحوه استفاده، فقط عصا را می‌خرند و استفاده می‌کنند. اما پزشکان باید در زمان تجویز عصا برای بیماری بر اهمیت استفاده از آن در پیشگیری از آسیب تاکید کنند و آموزش بیمار و مناسب سازی را برای ارتقای تناسب مشکل و وسیله را در اولویت قرار دهند تا بیماران سود از این وسیله بیشترین سود را ببرند. نگهداری از عصا نیز مهم است. به‌ویژه، پزشکان باید سرها و پیچ‌های تنظیم ارتفاع را بررسی کنند، زیرا بیماران نباید وزن خود را روی یک عصای بی ‌ثبات قرار دهد.