دستمزد کارگر ایرانی نصف کارگر عراقی

کارگر ایرانی در حال حاضر زیر ۱۲۰ دلار، درآمد ماهانه دارد. برای درک معنای این عدد باید آن را با تعدادی از کشورهای درحال توسعه مقایسه کرد.

گسترش‌نیوز: تورم طاقت‌فرسایی که از اوائل دهه ۹۰ دامن اقتصاد ایران را گرفته باعث شده که بسیاری از مردم تصور کنند که ارزش حقوق دریافتی به شدت کاهش یافته است. اما بررسی آمار و ارقام نشان می‌دهد که موضوع مهمتر، کاهش ارزش حقوق‌ها در مقایسه با کشورهای دیگر است.

در سال ۸۴ وزارت کار، رفاه و تامین اجتماعی حداقل حقوق را ۱۲۲ هزار تومان اعلام کرده بود. به عبارت دیگر هر فرد شاغل با احتساب ارزش دلار در آن مقطع (۹۰۰ تومان)، ماهانه چیزی حدود ۱۳۵ دلار درآمد داشت. همان فرد در حال حاضر (با احتساب دلار ۱۳ هزار تومانی و حداقل حقوق یک و نیم میلیون تومانی) ماهانه ۱۱۵ دلار دریافت می‌کند. موج گرانی‌ها و تورم کمرشکن که از دهه ۹۰ و به دنبال تحریم‌ها ایجاد شد باعث شد از سال ۹۲ تاکنون حداقل دستمزد جامعه کارگر و کارمند حدود ۲۰ دلار در ماه کاهش یابد.

اما موضوع مهم‌تر آن است که حداقل حقوق تعیین‌شده توسط وزارت کار بسیار پائین‌تر از بسیاری کشورهای جهان است. به عنوان مثال همه ما چین را به نیروی کار ارزان می‌‌‌شناسیم. حقوق اندک و ساعات کاری بالا و طلاق‌فرسا در این کشور، دستمایه ساخت مستندهای اجتماعی زیادی شده است اما اولا وضعیت حقوق در این کشور در چند سال اخیر رشد بسیاری داشته است و دوما دریافتی کارگر یا کارمند ایرانی ( اگر حداقل حقوق وزارت کار را مبنا قرار دهیم) به مراتب کمتر است.

باید توجه داشت که مقایسه میانگین حقوق در کشورهای مختلف به تنهایی نمی‌تواند تصویر دقیقی از شرایط زندگی قشر حقوق‌بگیر ارائه دهد. بیش از هر چیز باید به قدرت خرید و سطح تورم توجه داشت. آنچه گفته شد به چین محدود نمی‌شود و مقایسه میانگین حقوق در ایران و کشورهای دیگر، تصویر نگران‌کننده ارائه می‌کند. به عنوان مثال حداقل حقوق نیروی کار در چین هنوز هم در مقایسه با میانگین همتایان آن در کشورهای توسعه‌یافته به شدت پائين است با این حال هم‌اکنون حاضر حداقل دستمزد یک کارگر چینی بسیار بیشتر از کارگر ایرانی است: حدود ۳۰۰ دلار. برای درک معنای ۱۲۰ دلار حقوق ماهانه در ایران باید آن را با تعدادی از کشورهای دیگر مقایسه کرد. با نگاهی گذرا به جدول مشاهده می‌کنید که حداقل حقوق در عراق تقریبا دو برابر ایران است.

باید به این نکته توجه داشت که بسیاری از این کشورها از لحاظ شاخص‌های توسعه، منابع و وزن و جایگاه بین‌المللی قابل مقایسه با ایران نیستند. اگر چین را نادیده بگیریم همه موارد دیگر جز کشورهای توسعه نیافته و درحال توسعه هستند.