داعش به دنبال ذخایر حیاتی نفت موزامبیک

یکی از دلایل قوت گرفتن داعش در اوایل کار سربرآوردن این گروه تصرف مناطق نفتی در سوریه و سپس موفقیت در تجارت آن در بازارهای سیاه بود که موجب شد این گروه بتواند دستمزد مزدورانی از سراسر جهان را تامین کند.

حالا بار دیگر در ماه‌های اخیر نیروهای وابسته به داعش در میدان نبرد جدید خود در موزامبیک قدرت بیشتری پیدا کرده‌اند و کارشناسان معتقدند که آنها به زودی می‌توانند ذخایر حیاتی نفت این کشور را به تصرف خود درآورند. استان کابو دلگادو که منطقه‌ای نفت خیز در موزامبیک است که در جنوب افریقا قرار گرفته و از سال ۲۰۱۷ شاهد حملات وحشیانه‌ای بوده و طی آن صدها هزار نفر آواره شده‌اند.

گفته می‌شود که نیروهای وابسته به داعش در نزدیکی این منطقه قرار دارند و روزبه‌روز احتمال تصرف میادین نفتی آن افزایش می‌یابد. مردم محلی از این گروه مسلح به عنوان ماکابابوس یا الشباب یاد می‌کنند، اما این گروه وابسته به داعش خود را اهل سنت و جماعت می‌نامند. در ماه آگوست، شبه نظامیان موقتاً شهر بندر موکیمبوا دا پرایا، در استان کابو دلگادو را تصرف کردند و به مردم محلی گفتند که این شهر، پایتخت جدید آنها خواهد بود.

نوامبر گذشته، نیروهای داعشی پس از تبدیل زمین فوتبال به «زمین اعدام»، بیش از ۵۰ نفر را در این کشور سر بریدند. توره هممینگ، کارشناس دکترای جهادگرایی و عضو مرکز بین‌المللی مطالعه رادیکالیزاسیون در کالج کینگ، گفت که نیروهای تروریستی در سال‌های اخیر گستاخ‌تر شده‌اند. وی به دیلی استار گفت: «این گروه اعتماد به نفس بالاتری پیدا کرده، همزمان چندین حمله را انجام داده و نیروهای دولتی را بیشتر درگیر کرده است.»

وی در ادامه گفت: «تا زمانی که دولت نتواند به آوارگان داخلی کمک کند، خطر زیادی وجود دارد که برخی از آنها توسط نیروهای تروریستی جذب شوند، به خصوص اگر آنها حقوق بالایی پیشنهاد بدهند.» شرکت فرانسوی توتال در حال ساخت تاسیسات نفتی در بخش خشکی استان کابو دلگادو است و نیروهای تروریستی در دسامبر گذشته و در فاصله ۱۳ مایلی این پروژه حمله جسورانه‌ای را آغاز کردند.

کارشناسان هشدار داده‌اند که نیروهای تروریستی در این منطقه هر روز بیشتر و نزدیک‌تر می‌شوند. هرچند که دولت موزامبیک برای محافظت از ذخایر و دفع مهاجمان، نیروهای امنیتی خصوصی استخدام کرده، اما با این حال کارشناسان هشدار داده‌اند که این مشکل در دراز مدت حل نخواهد شد، زیرا دلایل اصلی آن ضعف در حکومت‌داری، فقر و نابرابری است.»