نماینده مجلس:اتباع افغانستانی را واکسینه کنید

در نامه مجتبی توانگر خطاب به سعید نمکی وزیر بهداشت آمده است: 

با گذشت قریب به نوزده ماه از آغاز بحران همه‌گیری کرونا، هنوز گردنه‌های مشقت و سختی یکی پس از دیگری و به توالی پیش راه ملتِ رنج‌کشیده و زیر فشار ایران آشکار می‌شود که عبور از آن در کوتاه‌مدت بعید می‌نماید. در این روزهای سخت، این نظام بهداشت و درمان کشور بوده که در خط مقدم دفاع از جان شهروندان ایران ایفای نقش نموده است. در این مسیر مجاهدت‌های حضرتعالی و همکاران‌تان در حوزه بهداشت کشور قابل ستایش بوده و به همان بهانه تشکری عمیق و ویژه را از سوی خود و ملت ایران تقدیم شما و سایر عزیزان در آن وزارتخانه مهم و حیاتی می‌نمایم. با این همه، انگیزۀ نگارش این نامه جلب توجه حضرتعالی به بخشی از جامعه است که در میانۀ فشار بحران بسیار مستعد فراموش شدن هستند.

همه‌گیریِ کرونا اگر یک درس برای نسل‌های آینده داشته باشد، این است که ما تنها به اندازه‌ای ایمن هستیم که هم‌نوعان ما ایمن هستند و هیچ جزیرۀ امنی در پیرامون ما وجود ندارد. بنابراین تصدیق می‌فرمایید که همه انسان‌های ساکن در سپهر جغرافیایی ایران بدون تعلقات گوناگون سهمی هم‌اندازه در ایجاد مساله و راه‌حل آن دارند. علی‌رغم این مهم شواهد حکایت دارد که نگاهی غیرتخصصی و تبعیض‌آمیز بر تصمیمات و جهت‌گیری‌ سیاست‌های درمانی کشور در حوزه کووید ۱۹ سایه انداخته است. عدم اصلاح این موضوع می‌تواند مانعی مهم در نیل به افق‌ها و اهداف ملی باشد . جناب آقای دکتر نمکی، شواهد و قراین دلالت بر این دارد که بخشی از انسان‌های ساکن در ایران (اتباع افغانستانی‌) از تعریفی یکسان در نگاه تصمیم‌گیرندگان نظام سلامت برخوردار نمی‌باشند. این موضوع بنا به دلایل انسانی، ملی و سیاسی از دید نگارنده نیاز به بازتعریف و تجدیدنظر دارد.

دلایل متعددی برای تغییر رویکرد ملی نسبت به این موضوع وجود دارد که بنا بر محدودیت موجود به ذکر دو نمونه بسنده می‌گردد. نخست اینکه برای شما و همکاران‌تان که در کسوت مقدس پزشکی فعالیت دارید روشن است که جان همۀ انسان‌ها به یک اندازه عزیز بوده و بنا بر سوگند هزاران سالۀ بقراط، پزشکان بایستی در درمان، همه بیماران را به یک چشم ببینند. همانگونه که آگاه می‌باشید عدم ایمنیِ اتباع افغانستان در برابر بیماری با توجه به میزان جمعیت و گستردگی حضور ایشان در کشور ایران ، کنترل همه‌گیری در سطح ملی را با اشکال جدی مواجه می‌کند. دوم اینکه شرایط جاری حاکم بر کشور افغانستان و همچنین انگیزه‌های غیرصادقانه و مزورانه دشمنان هر دو ملت، حساسیت نسبت به این موضوع را صد چندان ساخته که تدبیر عالمانه و خیرخواهانه‌ای را برای جلوگیری از تبدیل آن به یک مساله امنیت ملی ضروری می‌نماید.  

بنابراین، تجدید نظر در موقعیت همه افغانستانی‌های ساکن ایران نه تنها یک اولویت سیاسی است که می‌تواند دیپلماسی عمومی کشور را موثرتر و متنفذتر در حوزه پیرامونی و همسایه‌گی ظاهر سازد بلکه از بعد انسانی نیز می‌تواند حرکتی مهم در برداشتن تبعیض‌های ناروا و ضد انسانی موجود در مناسبات و روابط بین‌المللی باشد. هر دوی این اهداف از مهم‌ترین اقدامات معطوف به افزایش منزلت و جایگاه ایران در محیط‌های تمدنی و پیرامونی باشد.

در خاتمه لازم است موضوعی را ذکر نمایم که می‌تواند در دستیابی به منابع بین‌المللی در حوزه واکسیناسیون کووید ۱۹ ظرفیتی جدید برای کشور باشد. در این زمینه اشاره به پروژه مشترک همکاری میان دانشگاه علامه طباطبائی و آژانس همکاری‌های بین‌المللی ژاپن (جایکا) که معطوف به مدیریت بحران و مساله پیش آمده برای اتباع افغانستان در پی شیوع ویروس کرونا و جنگ دامنه دار در آن سرزمین و چگونگی برخورد با آسیب های روانشناختی ناشی از آن می‌باشد، حائز اهمیت بوده و می‌تواند نمونه‌ای مفید برای وجهی تکمیلی در استراتژی ملی مقابله با همه‌گیری کووید تلقی گردد. این نوع از همکاری‌ها نشان دهنده اهمیت موضوع مورد بحث از زاویه دید بین‌المللی بوده و از این منظر تمرکز بر جامعه مخاطب افغانستانی در ایران می‌تواند به عنوان فرصتی برای جذب منابع بین‌المللی تلقی گردد. لذا دستور مساعد حضرتعالی در رفع موانع موجود قطعا رضایت باری‌تعالی و خوشنودی انسان‌های زیادی را به همراه خواهد داشت.

والعاقبه‌للمتقین

مجتبی توانگر