ناگفته های سپیده خداوردی از ۵ سال همراهی استاد شجریان

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی مثلیث آنلاین: سپیده خداوردی بازیگر نام آشنای سینما،تئاتر و تلویزیون کشور است. سپیده خداوردی دارای یک فرزند پسر است. سپیده خداوردی به غیر از بازیگری در حوزه موسیقی نیز فعالیت گسترده ای دارد . سپیده خداوردی شاگرد استاد شجریان بوده .

 سپیده خداوردی  بازیگر زن ایرانی در گفت و گویی تلویزیونی دربرنامه شب نشینی ازشبکه جام جم پخش شد درباره پیشینه فعالیت هنری‌اش گفت: متولد سال ۶۰ هستم و از سال ۶۸ یعنی از کودکی در حوزه موسیقی می نوازم. از سال ۷۹ تا کنون نیز حوزه کار تصویری را در پیش گرفته ام. از کلاس پنجم به عرصه موسیقی وارد شدم بعد هم در دانشگاه در رشته دراماتیک درس خواندم و بعد هر دو را به همراه هم پیش بردم.
وی تصریح کرد: از زمان آغاز فعالیتم در زمینه بازیگری تقریبا همه سال ها را به بازی کردن در تئاترها، تله فیلم ها و سریال های مختلف کار کرده ام. زمانی بود که تله فیلم های ۹۰ دقیقه ای بود و می توانستیم در زمان کوتاه آن را تمام کنیم که در آن مدت تله فیلم های زیادی را بازی کردم. حتی وقتی پسرم پنج ماهش بود هنوز سر ضبط سریال بودم اما بعد از اتمام آن سریال به مدت یک سال کار نکردم.
هنرمند موسیقی کشور درباره یکی از سازهایی که می نوازد بیان کرد: ساز شهبانگ که ساز ابداعی استاد شجریان بود نماینده ساز کنترباس است با برخی تغییرات.
یکی از شاگردان برجسته مرحوم محمدرضا شجریان درباره این استاد موسیقی ایران اظهار داشت: نمی‌توانم تصور نبودن استاد شجریان را داشته باشم چون ۵ سال با ایشان زندگی کردم و مدام در تور بودیم. استاد شجریان نگاه به زندگی، ادبیات، گوش دادن به موسیقی و بسیاری دیگر از درس های بزرگ را به من آموخت که دنیایی بزرگ، زیبا، دوست داشتنی و سرشار از همدلی را بشناسم.
سپیده خداوردی گفت: در اینهمه سال کارم شاید شخصیت طنز موقعیت را بازی کرده ام مثل «غافل» و «سهمی برای دوست» اما در شخصیت طنز بازی نداشته ام. پیشنهاد اجرا و کار کودک به من شد اما دوست نداشتم به این ژانر وارد شوم چون در آن کارها شاخصه ای را نمی دیدم که مرا جذب کند به دلیل اینکه من ژانر خاص خودم را دارم.
وی درباره ایفای نقشش در «کلبه عموپورنگ» بیان کرد: کارهای دراماتیکم را سانیار می دید اما دوست نداشت و من دوست داشتم ثمره نبودن هایم را ببیند؛ وقتی این کار به من پیشنهاد شد من دوست داشتم در شخصیتی که به من داده می شود همه خود سانسوری ها را کنار بگذارم و همه آن کودک درونی باشم که خودم دوست دارم، وقتی دیدم شخصیتم در کلبه عموپورنگ به همین صورت خواهد بود آن را پذیرفتم و حالا شخصیتم و همه حرکت ها و نقل قول هایش را دوست دارم. اولین چیزی که در کلبه عموپورنگ برایم مهم است این است که پسرم کلبه عموپورنگ را با همه بازپخش هایش می بیند و از فضای مجازی دور شده و تلویزیون ایران را دوست دارد و اینکه ۲۵ خودم می توانم تمام ابعاد پنهان وجودم را در فضایی جدید ابراز کنم.
بازیگر معروف سینما و تلویزیون افزود: خودم را همیشه آماده کرده بودم برای اینکه هرگونه واکنشی را از سمت مردم ببینم چون آن ها همیشه مرا در یک ژانر خاص دیده بودند و حالا در شرایطی جدید مرا می دیدند. منتظر قضاوت ها و قیاس ها بودم ولی بعد از اولین سکانس کلبه عموپورنگ همه انعکاس هایی که به سمت من می آمد واکنش هایی با انرژی مثبت بود و باعث شد از خوشحالی نفس در سینه من حبس شود.
خداوردی با اشاره به علاقه مندی های ورزشی اش ادامه داد: اگر وقت داشتم ورزش را پیش می گرفتم و شناگر خوبی می شدم.
وی اظهار داشت: بعضی مواقع جدای از تلاش برخی استعدادها در خون آدمیزاد است. من در بچگی آدم غدی بودم و خواسته هایم را عنوان نمی کردم و دوست داشتم خودم با تلاش زیاد آن ها را به دست بیاورم. حتی اگر خانواده ام توانایی تامین خواسته مرا داشتند برایم فراهم نمی کردند تا برای رسیدن به آن تلاش کنم. حالا که خودم مادر شده ام همیشه جست و جو می کردم که خواسته های فرزندم را پیدا و برآورده کنم تا حسرت چیزی را نخورد؛ او را در همه کلاس ها ثبت نام کرده ام اما فقط کارتن دیدن را دوست دارد. نمی دانم من برای پیشرفت فرزندم عجولم یا سانیار متفاوت است. همه استعدادها را دارد و باهوش است ولی دوست ندارد دل به شکوفا کردن آن ها بدهد.
هنرمند ایرانی درباره لحظاتی که شادی عمیق را تجربه می کند گفت: زمانی که خوشحالی و حال خوش فرزندم را می بینم، موسیقی خوب گوش می دهم و تئاتر یا فیلم خوب میبینم خیلی حالم خوب می شود. دنیای من خیلی کوچک است و در محدوده کوچک خودم زندگی می کنم به همین دلیل چیزهای کوچک مرا خوشحال می کند.
سپیده خداوردی افزود: برای پسرم آرزو دارم به هرچیزی که می خواهد برسد و قدر داشته هایش را بداند. موفقیت یعنی انسان برای چیزی که دوست دارد تلاش کند و بتواند به آن برسد. از زندگی هنری خودم راضی هستم و خودم را موفق می دانم چون لحظه به لحظه آن را تلاش کرده ام و به واسطه صبوری و تلاش های خودم به این جایی که هستم رسیدم. عجول نبودم و هر کس به دنبال موفقیت است باید این اصل را بداند که گذر زمان شخصیت آدم را می سازد، انسان را در یک جایگاه قرار می دهد و انسان را پخته می کند.
وی ادامه داد: در زندگی اول قدردان پدر و مادرم هستم. در آن سال هایی که کسی سازها را نمیشناخت و موسیقی را به صورت حرفه ای پیگیری نمی کرد من در حالی که هیچ موسیقی را نمی دانستم کنکور موسیقی دادم و از بین ۳۰۰ نفر جزو ۲۷ نفر پذیرفته شده انتخاب شدم که در این راه مادرم حمایتم کرد. مادر و پدرم کاری می کردند که برای رسیدن به بسیاری از خواسته هایم لحظه شماری کنم. در سال ۷۴ ستاره موسیقی شدم و از پدرم خواستم سازم را عوض کند اما گفت اگر بخواهی موفق شوی با همین ساز موفق می شوی؛ حالا از تلاش هایی که برای رسیدن به خواسته هایم کرده ام احساس غرور می کنم.