«ناکارآمدی دولت» کلیدواژه‌ای برای تخریب!
القای ناکارآمدی دولت خواسته و هدفی است که طی سال‌های اخیر دشمنان ملت ایران پیگیر آن بوده‌اند.به نظر می‌رسد برخی منتقدان با نگاه‌های زودگذر و آنی و کم هزینه بودن انتقاد از دولت در چنین پازلی ایفای نقش می‌کنند.
گسترش‌نیوز : «ناکارآمدی دولت» کلید واژه‌ای است که طی یک سال گذشته برای تخریب دولت بیشترین کاربرد را در محافل سیاسی و ادبیات رسانه‌ای داشته و دستاوردها و تلاش‌های دولت در این مدت را نادیده گرفته است.
همین اتهامات باعث شد که حسن روحانی رئیس‌جمهوری کشور روز گذشته در جمع مردم شیروان سخن به گلایه بگشاید و بگوید که «اگر کسی امروز مدعی شود در نظام اسلامی، نظام و دولت ناکارآمد است و نتوانسته به مشکلات مردم توجه کند، سخنی ناصحیح و ناروا بر زبان آورده است، ما در کشور مشکل داریم و در شرایط بسیار سختی زندگی می‌کنیم اما در عین حال دست به‌دست هم داده‌ایم و در کنار هم ایستاده‌ایم و از مشکلات عبور خواهیم کرد.»
روحانی در بخشی از سخنان خود با اشاره به اینکه ۱۴ ماه است که بزرگترین قدرت اقتصادی و نظامی دنیا سخت‌ترین تحریم‌ها را علیه ملت ایران تحمیل کرده است، گفت: «تحریم‌هایی که اگر علیه هر ملت دیگری انجام می‌شد، آن ملت از پای در می‌آمد، اما ملت قهرمان، مقاوم، غیور و هوشمند ایران در این ۱۴ ماه با قدرت مقابل آنها ایستادگی کردند.»
۱۴ ماه سخت
هرچند از زمان روی کار آمدن ترامپ سیاست‌های خصمانه دولت‌امریکا علیه ایران تشدید شد با این حال بعد از اینکه ترامپ از شر سیاستمدارانی همچون تیلرسون و مک مستر خلاص شد و با جایگزینی اینها با افرادی همچون پمپئو و بولتون دور تازه‌ای از سیاست‌های خصمانه علیه ایران آغاز شد. امریکای ترامپ با خروج از برجام عملاً تمامی تحریم‌هایی که قرار بود با برجام لغو و یا تعلیق شوند را دوباره برگرداند و نه تنها به تعهدات خود عمل نکرد بلکه جامعه جهانی را هم برای اجرای سیاست‌های مد نظر خود تحت فشار قرارداد.
به زعم بسیاری از کارشناسان و سیاستمداران تنها بخشی از این تحریم‌ها هر دولتی را از پا می‌انداخت با این حال تهران هم تابستان داغ را پشت سر گذاشت و هم از زمستان سخت عبور کرد و امروز دیگر امریکا چیزی برای تحریم ایران در اختیار ندارد.
این در حالی است که سیاست فشار حداکثری ترامپ دارای ابعاد اقتصادی، سیاسی و روانی بوده است. این در حالی است که ایران با کنار گذاشتن سیاست صبر راهبردی دوره واکنش فعال برای تعادل بخشی به تعهدات برجامی شرکای توافق هسته‌ای را با کاهش تعهدات هسته‌ای خود آغاز کرده است.
ارثی که به روحانی رسید
هنگامی که دولت یازدهم در ۱۲ مرداد ۱۳۹۲ کشور را از محمود احمدی نژاد تحویل گرفت مجموعه‌ای از گرفتاری‌ها در حوزه‌های دیپلماسی، سیاسی و اقتصادی را به ارث برد؛ امریکای اوباما با بهره گیری از دیپلماسی مشارکتی و استفاده از ابزارهای موجود در عرصه بین‌الملل اجماع بی‌سابقه‌ای را علیه ایران شکل داده بود؛ سوء مدیریت و تحریم‌های جهانی دست به‌دست هم داده بود و با قطعنامه‌های متعدد شورای امنیت سازمان ملل زیربناهای حقوقی اعمال فشارهای بیشتر بر ایران فراهم شده بود. ایجاد تعهدات و پروژه‌های اقتصادی همچون مسکن مهر و طرح تحول اقتصادی به مثابه میراثی بود که به دولت روحانی به ارث رسیده بود و دولت باید به نحوی با آن کنار می‌آمد.
برجام و دستاوردهای آن
امروز نفس‌های برجام به شماره افتاده است و ایران تلاش می‌کند با تعادل بخشی به تعهدات طرفین از مرگ آن جلوگیری کند. با این حال حیات دوباره این توافق بین‌المللی منوط به ایفای تعهدات همه اطراف آن است ولی بد نیست به یاد بیاوریم که با برجام پای شرکت‌های بزرگ به ایران باز شد، دولت نوسازی ناوگان هوایی و ریلی را کلید زد و توانست در همان مدت اندک تعدادی هواپیمای نو به ناوگان هوایی اضافه کند، با مختومه اعلام شدن پی ام دی یا همان پرونده معروف ابعاد احتمالی نظامی پرونده هسته‌ای ایران عملاً زیربنای فنی فشارهای بی‌اساس علیه ایران برچیده شد. توافق هسته‌ای و اجرای برجام می‌توانست دستاوردهای بسیار بزرگتری برای ایران داشته باشد اما واقعیت این است که ائتلافی از مخالفان داخلی و خارجی در نهایت دست به‌دست هم دادند و از آسیب زدن به این توافق از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
از همان زمان کسانی که مخالف عادی‌سازی روابط کشور با جامعه جهانی بودند، برجام را تصمیم دولت دانستند و تلاش کردند با القای نوعی دوگانه‌سازی اقدامات دولت را از تصمیمات کلی نظام جدا کنند. این عده حتی به خرید هواپیما و قراردادهای اقتصادی اعتراض می‌کردند.
امروز و در حالی که ایران به شدیدترین تحریم‌ها و فشارهای امریکا مواجه بوده و مقابله با این سیاست نیازمند همراهی و همدلی همه ارکان حکومت است، عده‌ای از تندروها بدون توجه به تبعات و پیامدهای خط مشی که در پیش گرفته‌اند خط ناکارآمدی دولت را دنبال می‌کنندو دستاوردهای دولت را زیر سوال می‌برند. پس از خروج یک جانبه دولت دونالد ترامپ از برجام، دولت دوازدهم توانست با حفظ رابطه دوستانه خود با قدرت‌های جهانی اعم از چین، روسیه، هند و کشورهای اروپایی عملاً مانع از تحقق سیاست منزوی‌سازی ایران شود.
در حالی که ایران در عرصه بین‌الملل خط مشی مطالبه گری از جامعه بین‌الملل را در پیش گرفته و با کاهش تعهدات برجامی به دنبال ایفای حقوق ملت ایران است، اما در داخل کشور عده‌ای همچنان اصرار دارند که مشکلات ارتباطی با تحریم‌ها ندارد و دولت ناکارآمد است.
سیدشهاب‌الدین صدر دبیرکل جبهه پیشرفت، رفاه و عدالت درباره ضیافت افطاری فعالان سیاسی کشور در ۲۱ اردیبهشت ماه امسال گفت: «فعالان سیاسی به آقای روحانی گفتند هر چند که برخی از مشکلات کشور شاید مربوط به تحریم‌های خارجی باشد اما همه آن نیست. بنابراین یک بخش وسیعی از مشکلات کشور مربوط به ناکارآمدی مدیریتی در دولت است.»
محسن کوهکن نماینده دوره دهم مجلس شورای اسلامی در ۱۵ فروردین امسال در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر می‌گوید: «تاکنون دولتی به ناکارآمدی دولت روحانی به یاد ندارم چرا که در میان دولتمردان اراده محکمی برای حل مشکلات کشور وجود ندارد. موید این مسئله این است که بسیاری از پروژه‌های عمرانی کشور علی رغم آنکه اعتبار کافی هم دارند، تکمیل نشده‌اند و بر زمین مانده‌اند. از سوی دیگر در سال ۹۷ دولت برنامه‌ای برای ساماندهی بحران‌های اقتصادی و به ویژه تثبیت نرخ ارز و نرخ کالاهای اساسی نداشت.»
سخنی با منتقدان
منتقدانی از این دست کم نیستند و بیش از آن سیل رسانه‌هایی هستند که تحریم‌ها را در فضای سیاسی و اقتصادی امروز بی‌تاثیر می‌دانند و دولت را به دلیل مشکلات موجود ناکارآمد می‌دانند. البته این ادبیات ریشه در همان گفتمانی دارد که سال‌ها قبل ادعا می‌کرد تحریم هیچ اثری بر ایران ندارد. طرح این مسئله که تحریم هیچ اثری بر ایران ندارد نه از سوی جامعه پذیرفته می‌شود و نه سخنی معقول و منطقی است. رویکرد صادقانه این است که واقعیت به مردم گفته شود و برای مواجهه با این شرایط هم همفکری شده و از همه ظرفیت‌های موجود استفاده شود و این همان رویکردی است که دولت در پیش گرفته است.
ایران در عرصه بین‌الملل توانسته با ظرفیت‌ها و امکاناتی که داشته مانع از دستیابی دشمنان ملت به خواسته‌های شوم آنها شود؛ از ۱۸ اردیبهشت ماه امسال، ایران در قضیه برجام با نوعی تغییر رویکرد به دنبال احقاق حق مردم ایران بوده است. همچنانکه این سیاست مورد اجماع نهادهای تصمیم گیر و تصمیم ساز کشور است، هم صبر راهبردی یک سال قبل از آن و هم امضای برجام نظر اجماعی در کشور بوده است. بنابر این بهتر است منتقدان جانب انصاف را در ادبیات و گفتارهای خود رعایت کنند. ایران کشور پرانتخاباتی است این افراد و جریانات اگر نظری دارند می‌توانند از طریق صندوق‌های رای پیگیر اهداف و خواسته‌های خود و عملیاتی کردن آن باشند کما اینکه عملکرد سال‌های نه چندان دور آنها هنوز از یاد و خاطر مردم نرفته است.
منبع: ایرنا
ارسال نظر