چرا افراد با خودشان صحبت می کنند؟

اسراء رفعت، پژوهشگر جامعه شناسی، معتقد است که این پدیده اجتماعی بیانگر نبود چاره در نزد فرد است، زیرا فردی که با خود صحبت می‌کند راه حلی برای مشکلات خود ندارد و به دنبال راه حلی است. رفعت افزود: فشار مضاعف بر روی مغز ناشی از تفکر مداوم، انسان را از واقعیت خود جدا می‌کند و احساس نمی‌کند که جلوی دیگران با خودش در حال صحبت است. رفعت ادامه داد که برخی از این افراد گفت‌وگو و شکوه نزد دیگران را بی فایده می‌دانند، زیرا راه حلی به آن‌ها ارائه نمی‌دهند، بنابراین به صحبت با خود متوسل می‌شوند تا شاید راه حلی پیدا کنند.

بیماری یا تروما

دکتر ابراهیم مجدی حسین، روانپزشک مشاور در دانشگاه عین شمس مصر، بین دو نوع از این رفتارها، رفتارهای بیمارگونه و رفتارهای آسیب زا تفاوت قائل می‌شود. حسین در اظهاراتی توضیح می‌دهد که رفتار بیمارگونه ممکن است نشانه‌ای از اسکیزوفرنی روان پریشی یا اختلال عاطفی دوقطبی باشد، به خصوص اگر در تعامل فرد با کلماتی که به زبان می‌آورد و حرکات بدنش اغراق آمیز باشد.

حسین افزود که این رفتارها ممکن است به دلیل ضربه شدید باشد، بنابراین فرد از روی سنگینی با خودش صحبت می‌کند، بنابراین با صدای بلند فکر می‌کند تا فکرش را خاموش نکند.

او اظهار داشت: به هر حال صحبت کردن با خود به هیچ وجه بیانگر حالت عادی نیست؛ نگرانی‌های زندگی باعث می‌شود برخی افراد از حالت عادی خود خارج شوند، بنابراین آن‌ها جیغ می‌زنند یا با خود صحبت می‌کنند، اما این یک احساس گذرا است، اما اگر ادامه یابد و تکرار شود، نشانه بیماری روانی است.

تخلیه بار ذهنی

دکتر احمد الباسوسی، روانپزشک مشاور و درمان اعتیاد در مصر، نیز بین توهمات شنوایی که یکی از علائم اصلی در تشخیص اسکیزوفرنی است، و بین صحبت کردن با خود تفاوت قائل می‌شود.

الباسوسی توضیح می‌دهد که تفکر تا حد صحبت کردن یا زمزمه کردن با صدای بلند در نتیجه فشارهای تأثیرگذار اجتماعی، اقتصادی یا محیطی است که تحمل آن دشوار است.

وی گفت: برخی افراد ناخواسته مجبور به تخلیه بارهای ذهنی غیرقابل تحمل در قالب نجوا یا صحبت با صدای بلند می‌شوند که این امر نشان دهنده‌ی دغدغه‌ شدید آن‌ها در فکر کردن به مشکلاتشان است.

الباسوسی تأکید می‌کند که اگر فرد سابقه اسکیزوفرنی یا سایر بیماری‌های روانی نداشته باشد، صحبت کردن با صدای بلند در خیابان‌ها را توهم شنوایی نمی‌داند.