وقتی بوی بد دهان چیزی جز یک توهم نیست

بعضی افراد سال‌های طولانی درگیر مشکل بوی بد دهان هستند. آن‌ها به متخصصان مختلف مراجعه می‌کنند و دست به انواع درمان‌ها و جراحی‌ها می‌زنند، مثلاً دندان عقل خود را می‌کشند یا حتی لوزه‌ی خود را برمی دارند. از ترس بوی دهان شان از حضور در جمع خودداری می‌کنند و در نهایت دچار افسردگی می‌شوند.

چنین مواردی گرچه نادر است، اما اگر شما هم از این دست افراد هستید، باید بدانید که با توجه به شدت نگرانی تان و اینکه معاینات شما حاکی از آن است که هیچ مشکل پنهانی ندارید، این احتمال وجود دارد که به سندرم مرجع بویایی (Olfactory Reference Syndrome) مبتلا باشید، بیماری‌ که باعث می‌شود افراد تصور کنند بو‌های ناخوشایند و غیرعادی‌ از آن‌ها ساطع می‌شود.

این بیماری می‌تواند فرد را به حدی خجالت زده کند که باعث منزوی شدن او از نظر اجتماعی شود.بیشتر افراد مبتلا به این سندرم (۷۵ درصد آن ها) ترس از هالیتوز یا همان بوی بد دهان دارند، اما دغدغه‌ی ذهنی باقی آن‌ها بو‌های دیگری مثل بوی عرق شان است.

معمولاً آن‌هایی که ترس از بدبویی دهان دارند دندان‌های خود را مرتباً مسواک می‌زنند و زبان خود را با زبان شور تمیز می‌کنند. بعضی حتی رژیم غذایی خاص و روش‌های دیگری مثل دور نشستن از دیگران را در پیش می‌گیرند.افسردگی در این افراد امر عجیبی نیست چرا که این نتیجه‌ی شرایط دشواری است که به آن گرفتار شده اند. اما نگران نباشید، چون این یک مشکل روانی شناختی است. دیگران شاید فکر کنند که شما خیالاتی هستید، اما اینطور نیست.

یک مشکل عصب شناختی هست که باعث می‌شود شما چنین علائمی داشته باشید. متخصصان حوزه‌ روانشناسی با این مشکل آشنا هستند و این مسأله قابل درمان است.

توصیه می‌شود این دست افراد با یک پزشک عمومی مشورت کنند و بخواهند که برای تأیید بیماری شان آن‌ها را به یک روانپزشک ارجاع دهند.

راه درمان این بیماری ممکن است ترکیبی از مصرف دارو، رفتار درمانی شناختی (نوعی صحبت درمانی) و روش حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (Eye movement Desensitisation and Reprocessing) باشد که نوعی روان درمانی برای درمان اضطراب است.

خوشبختانه ظرف چند ماه هم نگرش شما تغییر خواهد کرد هم علائمی که داشتید بهبود خواهد یافت.