نامه انتقادی همسر ریحانه یاسینی به رئیس قوه قضاییه

همسر مرحوم ریحانه یاسینی در مورد  رفع اتهام از سه مدیر دولتی برای محسنی اژه‌ای نامه نوشت. در این نامه آمده است:

«تقریبا هر زمان صفحه تلویزیون را تماشا کردم، تصویر حضرتعالی در جلسه‌ای در حال پخش بود  و مجری تاکید داشت، بازهم به تدبیر رییس دستگاه قضایی، مبارزه با روندی ناصواب در سیستم دادرسی کشور کلید خورده‌ است. از مرخصی زندانیان تا کمک به درماندگان در هزارتوی دادگاه‌ها.

چقدر امید بخش که بالاخره یک نفر  سرکارش و بدون سودای رییس جمهور شدن، به فکر مردم است. انگار عصای معجزه آسا را به کار گرفته‌اید که مشکلات ریز و درشت را حل بفرمایید و از پس هر ناعدالتی برآیید ولی این چه دستگاه عدلی است که از خون عزیزان ما مثل آب خوردن، می‌گذرد؟ این همه در رسانه‌ها و فضای مجازی برطبل بازسازی و احیای عدالت می‌کوبید ولی در عالم واقع نکند که حق زیرفشار روابط پیچیده باطل شود.

بعد از ماهها معطلی خبر رسیده که متهمان اصلی این پرونده، بدون طی آیین دادرسی کیفری، بدون اطلاع قبلی وکیل و شکات، قرار نهایی مبنی بر کنار گذاشتن سه متهم دولتی این پرونده صادر و ابلاغ شده است.

سرانجام هم که پس از چند روز تاخیر و با پیگیری وکیل پرونده، متن نهایی به ما ابلاغ شد، هرچه سرتاپای آن را مرور کردیم، نفهمیدیم که با استناد کدام گزارش کارشناسی، بازپرس محترم چنین تصمیمی گرفته است.

آن حجم عظیم اصلاحات قضایی کجاست که شامل حال رنج ‌دیدگانی همچون این حقیر و خون پایمال شده خبرنگاران نمی‌شود؟ سه متهم اصلی دولتی این پرونده به همین سادگی، به همین آسودگی می توانند عنوان منع تعقیب دریافت کنند و همه مسئله خلاصه در عملکرد راننده شود. یعنی تصمیم گیران برگزاری این بازدید، آنها که در جاده کارگاهی اتوبوس اجاره کردند، آنها که تصمیم اشتباه گرفتند، مقصر نیستند و فقط ترمز و گاز و کلاج باید محاکمه شوند؟ بماند که در این مورد حتی شرکت سازنده اتوبوس هم در سایه‌سار مصونیت است.

همین چند ماه پیش از تمام مدیران و مصلحان تا شخص حضرتعالی آن واقعه سیاه را به بازماندگان ماتم دیده تسلیت می‌گفتید. اما انگار واقعا این گزاره خالی از واقعیت نیست که «خاک سرد است.» به همین زودی و سرعت یادمان رفت که آن دو نفر چطور پرپر شدند؟ و تعداد دیگری چگونه زخم برتنشان و خیلی‌های دیگر برروح و روانشان نشست؟

روزگار غریبی است. بعد از ۲۰ سال روزنامه‌نگاری خدمت شریف‌تان عرض می‌کنم حداقل شرافت ایجاب می‌کند که دستگاه قضایی بگوید چطور کسانی به صورت علنی متهم و سپس به شکل غیر علنی تبرئه می‌شوند؟

شما که از دستتان برمی آید، کاری بکنید که ما از این فشار قبر که بر قلبمان جاری است، آسوده شویم. نه برای ما، نه برای این پرونده که حداقل به صف زخم خوردگان و درد کشیدگانی مانند ما بفهمانید که حق و عدالت هنوز زنده‌ است.»