ایران کشور قدرتمندی است

ایران کشوری است که با دیگر نقاط جهان از قدیم در ارتباط بوده است و امروزه دادوستدهای فنی، مهندسی و دانشگاهی متعددی دارد. اگر به‌فرض با اجرایی شدن طرح صیانت، پیام‌رسان داخلی را جایگزین خارجی‌ها کنیم، می‌توانیم با دانشجویان و همکاران‌مان در داخل ارتباط برقرار کنیم، اما با شرکت‌ها و طرف‌های خارج از کشور و همکاران چطور ارتباط پیدا کنیم؟ چطور باید از شرکتی که در اسپانیا است یا مشتریانی که در کانادا هستند، بخواهیم برای مثال «سروش» یا «ایتا» نصب کنند تا بتوانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم؟ از سوی دیگر، کاهش سرعت اینترنت و قطعی پیام‌رسان‌های رایج و مورداستفاده، در ارتباطات داخلی هم مشکلات فراوانی ایجاد و شرایط امروز با چند دهه پیش تفاوت زیادی پیدا کرده است. کاربران ایرانی بعد از یک دوره استفاده از اینترنت، به استفاده از برخی نرم‌افزارها، پلتفرم‌ها و ابزارها عادت کرده‌اند. به‌عنوان مثال، برای سرپرستی یک واحد در یک کارخانه یا یک معدن گروهی در واتس‌اپ تشکیل شده و به این ترتیب پیام‌ها برای همه اعضا ارسال می‌شود. وقتی ناگهان این امکان از دسترس خارج شود، یا باید به تک‌تک اعضا تلفن زد یا با ایمیل اطلاع‌رسانی کرد.

به این ترتیب، همه فرآیندها به چند مرحله قبل برگشته، درصد خطا بالاتر رفته و فرآیندها طولانی‌تر شده‌اند. نکته دیگر این است که فعالان حوزه‌های گوناگون باید در نهایت محتوای موردنیاز خود را از پایگاه‌های خارجی دریافت کنند و در صورت اجرایی شدن طرح صیانت معلوم نیست چقدر به محتوای مفیدی که در اینترنت وجود دارد، از مقاله و کتاب گرفته تا گزارش و تحلیل و دیگر اطلاعاتی که فعالان صنعت و دانشگاه به آن نیاز دارند، دسترسی وجود دارد. برای مثال، اگر شرکتی در آلمان یا امریکا یا هر منطقه دیگری از جهان، نتیجه سال‌ها فعالیت و تحقیقات خود را در فضای وب به اشتراک گذاشته است و ما می‌توانیم با مطالعه آن، مسیری طولانی و پرهزینه را میانبر بزنیم و از تجربه‌های آنها استفاده کنیم، چرا باید خودمان را محروم کنیم؟ مگر چقدر محتوای داخلی در حوزه‌های گوناگون علمی و صنعتی داریم؟ برای موضوعات تخصصی، همه به‌دنبال مقالات و نشریات معتبر دنیا می‌گردند. بنابراین، اگر بستر اینترنت هم داخلی شود و در واقع به‌صورت «اینترانت» درآید، در نهایت چاره‌ای نیست جز اینکه جایی خارج از آن بستر به‌دنبال محتوا و مطالب موردنیاز خود بگردیم. خلاصه اینکه، اگر اینترنتی داشته باشیم که به محتواهای خارجی دسترسی نداشته باشد، اهمیت و کارآیی چندانی نخواهند داشت. موضوع دیگری که باید به آن اشاره کرد، این است که به‌فرض محال بتوانیم همه اطلاعات لازم و موردنیاز را هم، در بستر اینترنت ملی در دسترس قرار دهیم؛ با ارتباطات بین‌المللی خود چه کاری می‌توانیم انجام دهیم؟ اگر فعالیت‌های معدنی را به‌طورخاص مدنظر قرار دهیم، باز هم دسترسی به اینترنت یکی از ضروریات است، چرا که به‌طورمعمول معادن در نقاط دوردست واقع شده‌اند و ارتباط بین دفاتر برای مثال دفتر مرکزی با معدن و کارخانه در بستر اینترنت انجام می‌شود. علاوه بر این، سیستم‌های امنیتی، دوربین‌ها و بسیاری دیگر از امکانات و تجهیزات برمبنای اینترنت چیده شده‌اند، بنابراین قطعی اینترنت به‌طورحتم چالش‌های جدی در عملکرد معادن و کارخانه‌های فرآوری ایجاد خواهد کرد. البته مجموعه‌ها تلاش می‌کنند که به هر حال ابزارهایی جایگزین کنند و فرآیندهای دیگری را به کار اندازند تا مشکل را مدیریت کنند، اما واقعیت این است که این فرآیند بسیار سخت و زمانبر است. خلاصه اینکه، امروزه فعالیت‌های صنعتی و اقتصادی به فرآیندها و سازکارهایی خو گرفته‌اند که اگر قرار باشد تغییر کنند، زمان زیادی از دست خواهد رفت که به ضرر اقتصاد، صنعت و آموزش است. به‌گمان من، دیدگاه مسئولان باید تغییر کند و به این باور برسند که ما کشور قدرتمندی هستیم و می‌توانیم به سایر نقاط دنیا خدمات فنی و مهندسی ارائه بدهیم. ما با اتکا به این حجم بالای تعداد تحصیلکردگان، در آینده نزدیک می‌توانیم به‌جای نفت، گاز، مواد معدنی و امثال آن، خدمات علمی خود را به دنیا ارائه دهیم و مشکلات علمی و فنی سایر نقاط دنیا را حل کنیم. اگر بنا است به‌سمت دانش‌بنیان شدن پیش برویم و علم و تجربه خود را به دنیا صادر کنیم، نباید ابزار ارتباطی خود را از دست بدهیم.