به بهانه ۱۷ مرداد روز خبرنگار؛
مرسی که ما را نخریدی آقای مدیر
میلاد محمدی - سردبیر
این روزها زنگ خور من و همکارانم خیلی بیشتر از قبل است:
« سلام! از دفتر آقای دکتر فلان مدیرعامل محترم سازمان بهمان تماس می‌گیرم. ایشون پشت خط هستند می‌خوان روز خبرنگار رو بهتون تبریک بگن! »
بعد وصل می‌کنند و یک نفر آن ور خط چند جمله شسته رفته و کتابی را خیلی مهربان و خوشرو تحویلمان می‌دهد و تمام. بعد یادمان می‌آید که این آقای مهربان همانی است که هفته قبل درباره یک موضوع اقتصادی ۲۰ بار تلفنش را گرفتیم و ۲۰ بار رد تماس زد!
پیک موتوری ها هم البته در این یکی دو هفته زیاد سراغمان را می‌گیرند. هر کدام هم یک هدیه خاص از جاهای مختلف برایمان می‌آورند! مثلا کارت تبریک:
سوگند به قلم و آنچه مى نويسند
جناب آقای... سرکار خانم...
نوشته هایتان طلوع حقیقت و بیان دردهای کسانی است که نمی توانند بگویند و فریادشان بی صداست
روز قلم بر شما گرامی باد
مسئولی که زیر این کارت تبریک را امضا زده هم آشناست! همان کسی است که هفته قبل یکی از همکاران ما را از اتاقش بیرون کرد چون برخی سوالاتمان را بدون هماهنگی با روابط عمومی عزیزش پرسیده بودیم!
نوع دیگر این هدایا که خیلی هم رواج دارد، کارت هدیه است. معمولا هم روی کارت نوشته:
قلم زیبای شما خریدنی نیست!روز خبرنگار مبارک
مرسی که ما را نخریدی آقای مدیر!
یک سری سازمان‌ها هم خبرنگار را سفر می فرستند! برخی دیگر سبد گل می‌دهند! بعضی های دیگر هم یک شام اساسی! جدیدا هم که یکی دو سالی است کیک می فرستد به دفتر تحریریه! خلاصه دولتی ها و خصوصی ها تا کل خبرنگاران ممکلت را نمک گیر نکنند بی خیال نمی‌شوند.
خبرنگاران اما دلخوش این همه هندوانه ای که زیر بغلشان رفته نمی‌شوند. می‌دانند که ۲ - ۳ روز بعد، باز همان آش است و همان کاسه! باز تلفنشان ریجکت می‌شود! باز میکروفون و ریکوردرشان توقیف می‌شود! باز از اتاق مدیران عامل بیرونشان می‌کنند و این چرخه همیشگی خواهد بود. این البته وظیفه مسئولان ممکلت نیست. آنها موظف به پاسخگویی هستند. در همه روزهای سال. در همه ساعات شبانه روز و در هر صورت و حالت و وضعیتی!
حرف نزدن وظیفه هیچ مسئولی نیست. همانطور که هدیه دادن به خبرنگاران وظیفه آنها نیست.
و چه روز خوبی خواهد بود آن روزی که خبرنگار ایرانی در برابر همه مسئولان عزت و احترام داشته باشد. بدون بها و بدون بهانه!
روزمان مبارک.
ارسال نظر