ضرورت پوست اندازی صنعت نمایشگاهی ایران در سال ۱۴۰۰

کرونا با تمامی بدی ها و مشکلاتی که به وجود آورد برخی نکات مثبت از جمله سرعت بخشیدن به تغییرات در نحوه عملکرد و رویکردهای جدید در بیشتر صنایع از جمله اهمیت روز افزون فضاهای مجازی را نیز به همراه داشته است.

از حرفهای تکراری در رابطه با معضلات صنعت نمایشگاهی از جمله نبود یک متولی و تصمیم ساز نهایی بگذریم؛ زیرا علی رغم چندین سال مطرح شدن، گوش شنوایی برای آن وجود نداشته و این در بر همان پاشنه سابق می چرخد!

الان بیش از یکسال از شروع اپیدمی کرونا در جهان و ایران می گذرد و تقریبا فعالیت های نمایشگاهی در کل جهان تحت تاثیر شدید و تقریبا تعطیلی قرار گرفته است. من در این یادداشت صنعت نمایشگاهی در جهان و ایران را از هم جدا میکنم چون هنوز به استانداردهای حداقلی نیز در این صنعت نرسیده ایم!

باید واقع بین بود و از خود این سئوال را پرسید که واقعا عدم برگزاری نمایشگاه ها و تعطیلی این صنعت در ایران به کدام قسمت اقتصاد ایران (غیر از فعالان این صنعت از جمله سایتداران، مجریان و غرفه سازان) لطمه وارد کرده است؟ آیا آماری در این زمینه وجود دارد که مثلا در سنوات گذشته برگزاری نمایشگاه ها در ایران توانسته باعث رشد در قسمت های مختلف اقتصاد ایران شود و اکنون در این شرایط و برگزار نشدن آن باعث لطمه جدی به اقتصاد کشور شده است؟

شاید یکی از دلایلی که این صنعت تاثیرگذار هنوز در کشور ما رسمیت ندارد و به آن اهمیتی داده نمی شود همین موضوع باشد. عدم تاثیرگذاری مستقیم آن در اقتصاد کشور و استان های صاحب سایت، که یکی از دلایل عمده آن نبود اطلاعات و گزارش های مستند وقابل اتکا و دقیق در بخش های مختلف یک رویداد از جمله میزان بازدید به عمل آمده، قراردادهای منعقد شده درصد اشغال هتل ها، فروش صنایع دستی و رونق گردشگری در زمان برگزاری یک رویداد بین المللی در کشور است.

صنعت نمایشگاهی ایران بنوعی دچار تکرار و روزمرگی، بدون هیچگونه نوآوری و خلاقیت در نوع و کیفیت برگزاری شده است و تنها تغییر آن در بحث کمیت در برگزاری رویدادها در کشور است.

گاهی پیش می آید که مثلا: یک عنوان نمایشگاه تخصصی بطور همزمان و یا با فاصله چند روزه در چندین نقطه کشور برگزار می شود آنهم از نوع بین المللی! البته چندین سال دستور العمل هایی مبنی بر همپوشانی و نظارت از طریق سازمان توسعه تجارت وسازمان های صمت در برگزاری ها صادر شده است که تا کنون به ثمر ننشسته و تازه سایت ها به دنبال تدوین برنامه ۵ ساله هستند. اگرچه این امر در نگاه اول منطقی بنظر می رسد اما در این سیستم و نوع برگزاری جز پیچیده تر کردن مسئله هیچ ثمره دیگری نخواهد داشت.

در حال حاضر هیچگونه نظارتی بر همین تقویم یکساله وجود ندارد. حال در نظر بگیریم برنامه ۵ ساله را چطور می شود حساب شده آن هم در بین حداقل ۳۰ سایت و همه هم از نوع بین المللی تدوین و اعلام کرد؟

بنظرم هیچ نقشه راه دقیق و حساب شده ای از ابتدا برای رشد وتعالی و تاثیرگذاری این صنعت وجود نداشته و همیشه تصمیمات خلق الساعه و هیجانی باعث ادامه فعالیت های نمایشگاهی در ایران بوده است. تعدد سایت های نمایشگاهی در کشور و آن هم از نوع بین المللی(!)خود گویای این قضیه است. واقعا چند نمایشگاه در کشور در حداقل استانداردهای بین المللی برگزار می شود آن هم در این شرایط وخیم اقتصادی و تحریم ها؟ ولی اعتماد بنفس موجود در بین بعضی برگزارکنندگان هنوز در اوج شرایط کرونا و تحریم ها باعث شده همین چند عنوان نمایشگاهی در کشور نیز همیشه عنوان بین المللی را به همراه داشته باشد. چرا بعد از هر برگزاری هیچگونه گزارش دقیق و حساب شده ای از دست آوردهای برگزاری وجود ندارد که بشود حداقل به آنها استناد کرد.

بگذریم...

با نگاه به سال پیش رو (۱۴۰۰) بنظرم فعالان صنعت نمایشگاهی کشور باید با تمرکز بر رفع موانع موجود با ایجاد تشکیلات وانجمن های قدرتمند گام در راه اصلاح ساختار و تصمیم گیری تخصصی در برگزاری نمایشگاه های تخصصی بردارند.

اگرچه پیش بینی شرایط کشور از نظر اقتصادی ازجمله مسئله مهم برجام سخت بنظر می رسد اما امیدوارم که سال پیش رو با گشایش های اقتصادی در قسمت های مختلف همراه باشد و فعالان صنعت نمایشگاهی نیز از این گشایش ها و درس هایی که از دوران کرونا گرفته اند نهایت استفاده را ببرند و دوباره رونق به این صنعت جذاب برگردد و در آخر یک رویداد مهم در سال آینده بحث برگزاری اکسپوی ۲۰۲۰ دبی است که فعالان صنعت نمایشگاهی کشور باید نگاه ویژه ای به این موضع داشته باشند.

با آرزوی سلامتی و سالی سرشار از موفقیت وبهروزی برای کلیه فعالین صنعت نمایشگاهی کشور عزیزمان ایران.