آیا نمایشگاه مجازی واقعا کاربرد دارد؟
سعید ابوالقاسمی - رئیس اداره رسانه شرکت نمایشگاه‌های اصفهان
نمایشگاه‌های تجاری به یک اصل اساسی در بازاریابی B۲B تبدیل شده‌اند. اصلی که سبب می‌شود مذاکرات ابتدایی انجام شود، اشتراک نظرهای اولیه پدید آید، به مذاکرات جدی‌تر منتهی شود و در نهایت به عقد قراردادی منجر شود که شرکت‌ها و سازمان‌های مختلف براساس اهداف خود از آن منتفع شوند.
شیوع ویروس کرونا سبب شده صنعت نمایشگاهی در جهان، دورانی تلخ را پشت سر بگذارد. اکنون بسیاری از رونمایی‌ها از طریق ویدئوکنفرانس‌ها، استفاده از امکانات اپلیکیشن‌های رسانه‌های اجتماعی و ارتباطات تصویری مجازی انجام می‌شود. اقداماتی که هر چند به‌دلیل نوآوری‌های ایجاد شده، از جذابیت برخوردارند، اما بسیاری از سوال‌ها را بدون پاسخ گذاشتند. از اصلی‌ترین ابهامات برگزاری رویدادهای مجازی این بود که مخاطبان چگونه می‌توانند با استفاده از حواس پنجگانه خود، محصول معرفی شده را بررسی و تجربه کنند. اینکه تا چه اندازه کیفیت دارد و تا چه میزان می‌توان از اعتبار سخت‌افزاری و استفاده از فناوری مناسب در ساخت آن مطمئن بود.
کارشناسانی که این نظریه را مطرح کردند، بر این موضوع تاکید دارند که در رویدادهای نمایشگاهی حضوری، می‌توان کالاهای نمایش داده شده را بررسی کرد، کارآیی آنها را سنجید و در نهایت، نقاط ضعف و قوت آن را به‌خوبی مشاهده کرد. این امکان، در رویدادهای مجازی، از بازدیدکنندگان سلب شده است. شیوع ویروس کرونا در سطح جهانی، زمینه مطلوبی برای سنجش عیار موضوعات مطرح شده از سوی اصلاح‌گرایان ساختارهای فعلی فراهم آورد. برخی کارشناسان حوزه مارکتینگ و تجارت، اعتقاد دارند باید در سریع‌ترین شرایط، زیرساخت‌هایی ایجاد شود که رویدادهای نمایشگاهی به سمت مجازی شدن پیش بروند.
آنها می‌گویند تمامی هزینه‌هایی که شرکت‌ها برای حضور فیزیکی در نمایشگاه‌ها انجام می‌دهند، باید به سمت بازاریابی آنلاین هدایت شود و توسعه ارتباطات دیجیتال با مشتریان در دستور کار قرار گیرد. برخی دیگر اعتقاد دارند حضور در نمایشگاه‌ها، با هیچ‌یک از ابزارهای آنلاین قابل جایگزینی نیست، چراکه امکانات دیجیتال در بهترین حالت، فقط دو بعد (دیدن و شنیدن) از جنبه‌های پنجگانه مارکتینگ را پوشش می‌دهند و ۳ بعد دیگر (شامل مذاکره جدی، امتحان محصول و ارزیابی کارآیی و اثربخشی آن) مورد غفلت واقع شده است. این موازنه نظری در شرایطی انجام می‌گیرد که همچنان کفه ترازو به سمت لزوم برگزاری نمایشگاه‌های حضوری سنگین‌تر است. سنگینی کفه ترازوی برگزاری نمایشگاه‌های حضوری به این دلیل است که فعالان حوزه‌های گوناگون، همچنان اعتقاد دارند که مذاکرات B۲B باید به‌طور رو در رو انجام شود. آنها می‌گویند شرکت‌ها برای رفع دلتنگی دیدار با همکاران خود در نمایشگاه‌ها حضور نمی‌یابند و به‌دنبال فرصت برای معرفی و فروش محصولات هستند. بخش بزرگی از این حضور در نمایشگاه‌های تجاری به شکل‌گیری ارتباط شخصی میان غرفه‌دار و بازدیدکننده مرتبط است؛ جایی که مخاطب به‌راحتی سوالاتش را مطرح می‌کند و غرفه‌دار نیز با ارزیابی سوالات، به این نتیجه می‌رسد که آیا می‌توان روی او سرمایه‌گذاری کرد یا خیر. گفت‌وگوهای مستقیم این فرصت را برای نزدیک شدن به مشتریان فراهم می‌کند. در نمایشگاه‌های تجاری همچنین می‌توان به سرعت به ارائه و نمایش مزیت‌های کالاها یا خدمات پرداخت.
دلیل این موضوع نیز قبلا گفته شد؛ می‌توان محصولات را لمس کرد و آنها را سنجید. یک نمایشگاه تجاری این امکان را به بازدیدکننده می‌دهد که کالاها را در غرفه آزمایش کنند؛ آزمایش محصول در حالی انجام می‌شود که هیچ تعهدی برای خرید محصول نیز ایجاد نشده است. اصل اساسی آخر، شبکه‌سازی است؛ نمایشگاه‌های تجاری، قدرت بسیار بالایی برای شبکه‌سازی تجاری میان تولیدکنندگان و بازدیدکنندگان دارند. این امکان، در نمایشگاه‌ها و رویدادهای آنلاین به‌طور بسیار محدودی ایجاد می‌شود و در بسیاری مواقع، امکان راستی‌آزمایی آن نیز وجود ندارد؛ بنابراین، اصل شبکه‌سازی در رویدادهای تجاری حضوری به‌خوبی انجام می‌شود اما در رویدادهای آنلاین، به‌سختی قابل انجام خواهد بود.
ارسال نظر