پایان تلخ تکواندوکاران ایران در توکیو

 رشته تکواندو از سال ۲۰۰۰ با شروع المپیک سیدنی، همیشه برای ایران مدال آوری کرد و افتخارات بسیاری را برای ملت ایران کسب نمود.

نتایج تکواندو ایران در ادوار قبلی المپیک بدین ترتیب بود:

۲۰۰۰ سیدنی(اولین دوره رسمی تکواندو در المپیک) یک برنز توسط هادی ساعی

۲۰۰۴ آتن: یک طلا توسط هادی ساعی و یک برنز توسط یوسف کرمی

۲۰۰۸ پکن: یک طلا توسط هادی ساعی

۲۰۱۲ لندن:یک نقره توسط محمد باقری معتمد

۲۰۱۶ ریو:یک برنز توسط کیمیا علیزاده

 اما از المپیک ریو تا توکیو تکواندو ایران در سراشیبی سقوط قرار گرفت و در این دوره از المپیک با حضور سه نماینده آرمین هادی پور،  میرهاشم حسینی و ناهید کیانی نتوانست هیچ مدالی را کسب کند تا غم انگیز ترین و بدترین نتیجه تاریخ تکواندو را رقم بزند.

در چند روز اخیر بسیاری از کارشناسان و قهرمانان سابق تیم ملی تکواندو عملکرد تیم ملی در توکیو را نقد کردند و نظرات کارشناسی ارزشمندی را ارائه دادند، اما بررسی عملکرد ضعیف تیم ملی تکواندو نیازمند کنار هم قرار دادن پارامترهای گسترده ای از گذشته تا به حال شرایط تکواندو می باشد. در این مورد به صورت خلاصه می‌توان به چند مورد اشاره کرد:

۱- نحوه انتخاب ملی پوشان تکواندو :

دراین مورد میتوان عنوان کرد اصلی ترین گزینش بازیکنان تیم ملی از سوی برگزاری مسابقات لیگ میباشد که برگزاری این مسابقات را جمشید سهرابی ریاست پیشین هیات تکواندو استان تهران بنیانگذاری کردند که البته جای تامل دارد که سالیان متمادی دیگر صحبتی از جمشید سهرابی در تکواندو  ایران نیست که جای دقت نگری بسیاری دارد.

نکته قابل تامل این است که فدراسیون تکواندو در طول سالهای برگزاری منظم مسابقات لیگ مدعی بوده است که تکواندوایران سطح لیگ منظم و پویایی دارد اما با این وجود چرا با سطح بالای برگزاری مسابقات لیگ تیم ملی تکواندو از پشتوانه غنی و قابل توجه از بازیکنان در تمامی اوزان برخوردار نیست؟

چرا تیم ملی تکواندو با این همه استعداد در بخش بانوان و آقایان در ۴ وزن سنگین پشتوانه قابل توجهی ندارد؟ چرا بعضا برخی مربیان تیم ملی فردی را شایستگی برگزاری مسابقه انتخابی با برخی از ملی پوشان تیم ملی تکواندو نمی دانند ؟

۲-روشهای تمرینی اتخاذ شده از سوی مربیان و کادر فنی تیم ملی تکواندو :

نه در این دوره از المپیک بلکه در دوره های قبل شاهد فقر شدید تکنیکی و تاکتیکی از سوی ملی پوشان تیم ملی تکواندو بوده ایم.

یکنواخت بازی کردن و فقر تکنیکی و تاکتیکی در مقایسه با تیمهای کشورهای دیگر به چشم قابل مشاهده بود،  همچنین این موضوع را چندین مرتبه اساتید و بزرگان تکواندو قبل از مسابقات کارشناسی کرده بودند و گوشزد کرده بودند که کشورهای دنیا با تمرینات به روز در حال پیشرفت هستند که اگر با جدیت و دلسوزی بیشتری به این مسئله پرداخته میشد، حداقل یک قدم جلوتر از الان بودیم و حرفی برای گفتن داشتیم و فرصتهای طلایی را از دست نداده بودیم.

۳-سیاستهای بکار گرفته شده از سوی مدیریت فدراسیون تکواندو بعد از المپیک ریو تا اعزام به المپیک توکیو

متاسفانه به این روند عادت کرده ایم که تیم ملی بعد از ناکامی مسابقات المپیک با حواشیهای بسیار روبرو میشود یا بهتر بگوئیم نفرات المپیکی و کادر فنی تا مدتهای طولانی از زیر شوک نتایج المپیکی خارج نمی شوند و در ادامه تیم و تمرین به دست فراموشی سپرده میشود و دو سال بعد  تازه یادمان میفتد که باید تیم را برای المپیک بعدی آماده کنیم.

اگر سایر کشورهایی که صاحب نام نبوده اند و بتازگی دارای عناوین شده اند و به موفقیت هایی رسیده اند ، نتایجشان اتفاقی نیست دقیقا از زمانیکه مسابقات المپیک به اتمام میرسد برای ۴ سال آینده خود برنامه ریزی مدون و به روز دارند. در حقیقت ورزش حرفه ای افراد حرفه ای را نیز می طلبد.

۴-جو حاکم بر فضای تمرینی ملی پوشان در شرایط کرونایی :

این شرایط برای تمامی کشورهای حاضر در المپیک وجود داشته است و البته مسلما در شرایط کرونا رسیدن به شرایط مطلوب و ایده ال بدنی بسیار مشکل است. اما تیمی برنده است که اتفاقا بتواند از شرایط سخت به بهترین نحوه استفاده کند و این هنر موردی است که در حال حاضر در سطح دنیا بسیار زیاد به آن پرداخته میشود.

۵-نوع نگاه ملی پوشان به میدان بزرگ المپیک و نحوه مدال آوری در خط المپیک :

میدان  المپیک میدان بزرگ و جایگاه بهترین ورزشکاران دنیاست و بایستی بهترین عملکرد خود را در هر شرایطی به نمایش گذاشت در حقیقت با تمام وجود باید جنگید. در این دوره از المپیک بازیکنان تیم ملی نه تنها فکر و ذهن پیروز شدن را نداشتند بلکه بدون انگیزه و از پیش بازنده وارد میدان شدند.

 این نوع نگاه و تفکر هم در درجه اول باید با نگاه ویژه ای از سوی مدیریت و مربیان تیم ملی ساخته شود و به بدنه تیم ملی تزریق شود که در نهایت برای ساخته شدنو تقویت این نوع دیدگاه میتوان از المپین ها و پیشکسوتان موفق در دوره های پیشین المپیک کمک گرفته شود تا بازیکنان از تجارب این عزیزان در جهت پیشبردو نتایج رضایت بخش بهره بگیرند.

۶-نحوه گزینش سرمربیان تیم ملی تکواندو:

دیگر از دلایل ناکامی تیم ملی ایران گزینش سرمربیگری تیم ملی می باشد که متاسفانه در ایران هیچ ثباتی ندارد و ۸۰ درصد سلیقه ای می باشد. سرمربیگری تیم ملی در همه جای دنیا کار بسیار سختی است.

ملاک انتخاب سرمربی تیم پارامترهای مهمی از جمله مهارتهای رهبری، مهارتهای ارتباطی، مهارتهای ویژه و فنی، سوابق فنی و توان عملیاتی و همچنین آشنایی با فن مذاکره و توانایی در اعمال مدیریت تعارض مهم ترین متغیرها در تبیین مهارتهای رهبری مربی است.

این سوال را باید پرسید کدام یک از پارامترها در انتخاب مربیان تیم ملی رعایت شده است؟ با نتایج ضعیف در هر دوره به این نتیجه میرسیم که انتخاب سرمربی در تکواندو ایران با استانداردهای جهانی مغایرت دارد.

 فدراسیون تکواندو بعد از ناکامی در المپیک ریو، دست به تغییرات نسنجیده‌ای زد و در این بین تعدادی از مربیان را انتخاب کرد و حتی برخی ملی‌پوشان را نیز کنار گذاشت، اما این راهکارهای نادرست و بدون کارشناسی، به بلاهایی تبدیل شد که نتایج این‌چنین ضعیفی را هم به همراه آورد.

به هر ترتیب تمامی این موارد نیازمند ساعتها و شاید ماه ها و سالها کنکاش و مطالعه و استفاده از کارشناسان با تجربه و کارآزموده است که بتوان جز به جز به موارد فوق پرداخته شود.

… اما در پایان

با توجه به نتایج ضعیف این دوره از المپیک انتظار میرود خانواده بزرگ تکواندو  دست در دست هم از فروپاشی به وجود آمده جلوگیری کنند و با اتحاد و تدبیرو  انسجام و همفکری همه جانبه از سوی تمامی بزرگان پیشکسوتان و حامیان و عاشقان این رشته المپیکی تکواندوی زمین خورده را بیش از گذشته پشتیبانی و حمایت کنند تا انگیزه و عشق دوباره در ورزشکاران تیم ملی و تکواندوکاران دوباره زنده شود تا بتوانیم این تراژدی غمگین را با تدبیر بزودی به فراموشی بسپاریم و برای مسابقات پیش رو با قدرت و انگیزه لازم آماده شویم و به مانند گذشته با اقتدار کامل پرچم ایران در سرتاسر دنیا به اهتزاز در آوریم.