اشتباه ویران‌کننده در سیاست بازنشستگی
محمدحسن قدیری ابیانه - سفیر پیشین ایران در استرالیا و مکزیک
در جهان با افزایش امید به زندگی (افزایش عمر متوسط) سن بازنشستگی را افزایش داده‌اند. در امریکا و آلمان سن بازنشستگی به ۶۷ سال رسیده است.
در قبل از انقلاب امید به زندگی ۵۲ سال و سن بازنشستگی ۳۰ سال بود. یعنی به طور متوسط ۲ سال بعد از بازنشستگی فوت می‌کردند.
بعد از انقلاب امید به زندگی به ۷۴ سال رسیده است یعنی ۲۲ سال بر عمرمتوسط مردم افزوده شده و نه تنها سن بازنشستگی افزایش نیافته بلکه راه‌های مختلفی برای کاهش سن بازنشستگی پیش‌بینی شده است.
یعنی بعد از ۳۰ سال کار، ۲۴ سال حقوق بازنشستگی می‌گیرند.
استدلال افراد حامی کاهش سن بازنشستگی این است که از این طریق جا برای جایگزینی آنها با نیروی جوان فراهم گردد! این استدلال یعنی بزرگ کردن حجم دولت
به بازنشستگان حقوق می‌دهند بدون اینکه خدمتی انجام دهند و نیز پرداخت حقوق به نیروهای جایگزین. یعنی حقوق به دو نفر برای یک کار. همین امر باعث درصد بسیار بالای اختصاص بودجه به حقوق شاغلین و بازنشسته‌ها شده است.
بسیاری از افراد بازنشسته پس از بازنشستگی، سال‌ها به کار دیگری می‌پردازند. یعنی در حالی که توان کار کردن دارند بازنشسته شده‌اند.
سیاست سن بازنشستگی باید مرتبط با سن امید به زندگی تنظیم گردد تا زمانی که افراد توان کار کردن دارند باید کار کنند و در قبال کاری که می‌کنند حقوق بگیرند.
ارسال نظر