شادی های مان را باهم تقسیم کنیم

هر ساله از چهاردهم تا بیست و یکم اسفندماه به نام هفته نیکوکاری نامگذاری شده است، چهاردهم اسفند مصادف با تأسیس کمیته امداد امام خمینی (ره) روز احسان و نیکوکاری نامیده شده است. ظاهر موضوع  برگزاری هفته نیکوکاری به منظور جذب کمکها و هدایای مردم به خانواده های محروم و نیازمند است که جمع آوری و توزیع آن توسط کمیته امداد صورت می گیرد و در آستانه عید نوروز و بهار، مردم مهربان و نیکوکار کشور ما در همایشی عظیم که تبلور نوعدوستی، نیکوکاری و مهرورزی آنان است ،دست های پر محبت و عاطفه خویش را بر سر خانواده های نیازمند می کشند.

اما باطن موضوع روز احسان و نیکوکاری، حرکت و همایشی ملی، جهت زدودن چهره ی ناپسند فقر و درماندگی و کمک به افراد نیازمند و اقشار آسیب پذیر جامعه است. که نماد آن در جشن نیکوکاری،خودش را به نمایش می گذارد.اما تجلی عشق و عاطفه مردم فهیم ایران در این جشن، هرسال ستودنی است. عزیزی در دنیای مجازی نوشته است که : این روزها، چه اشک هایی که از سر نداری و رنج، بر زمین آرزو ریخته می شود و چه دل های نازکی که از سر اضطرار و ناراحتی شکسته می گردد! دست های بی نیرو، چشم های پر اشک، قلب های آزرده، پاهای ناتوان، سینه های خسته، دل های مضطرب، اتاق های سرد، محله های تاریک، شهرهای بی روح، غروب های غمگین؛ همه و همه در آرزوی یک تکان فکر و اندیشه و به امید یک حرکت خداجویانه و مهرورزانه از سوی نیکوکاران، در همه زمان ها، به ویژه روز احسان و نیکوکاری است.

جشن نیکوکاری صرف نظر از هدایایی که طی آن جمع آوری می شود به لحاظ معنوی، اجتماعی و فرهنگی دارای کارکرد های ویژه ای است که از جمله آنها می توان به گسترش و تقویت هرچه بیشتر فرهنگ احسان و انفاق، کمک به همنوع و انسجام اجتماعی اشاره کرد.

 انسان برای زندگی بهتر خود نیازمند دیگران است و همین نیاز او را به مشارکت با دیگران تشویق می کند؛ دیگرانی که در اسلام از آنها با عنوان برادران دینی یاد شده است. البته برادر دینی، امری لفظی و تشریفاتی نیست، بلکه آثاری دارد که از جمله آن تعاون و عهده داری امور همدیگر است. هر توانمندی می تواند با به عهده گرفتن امری از امور جامعه و کمک به نیازمندان، در اداره و تأمین اجتماع سهیم باشد.

 روز و هفته احسان و نیکوکاری، فرصتی مناسب برای آراسته شدن به صفات والای اخلاقی و  انسانی و دینی است.

بی گمان احسان و نیکوکاری مخصوص افرادی است که کمال را از خداوند می طلبند و از نعمت های به دست آمده و خدادادی خود در راه خدا انفاق می کنند و از هر قدرتی که خداوند به ایشان داده، در راستای شرایط بهتر جامعه پیرامون خود تلاش می کنند و کمک و تعاون را به عنوان اصول اصلی نیکوکاری همراه با بخشندگی پی می گیرند .

در تفکر انسانی و دینی در همه مذاهب ،ریشه و منشأ نیکوکاری را باید در ایمان به خداوند و روز رستاخیز دانست. پاداش و کیفر آنچه که امروز انجام می دهی در آخرت است، و انسانی که به احسان و نیکوکاری معتقد است به عنوان بنده خاص الهی در خدمت به دیگران می کوشد و به قیامت دل می بندد.

درآیات بسیاری از قرآن، انسان، به عنوان عامل اصلی نیکوکاری و احسان شمرده شده است ، و انسان مؤمن به عنوان وظیفه دینی و اخلاقی خود باید به دیگر همنوعان خود فکر کند و در صورت توانمندی ، نیازهای مستمندان را بر طرف نماید تا دیگران نیز بتوانند در مسیر تکامل قرارگیرند و به سعادت دست یابند.

خیلی ها روز احسان و نیکوکاری را آغازغزل انسان دوستی و نوع دوستی می دانند و احسان و نیکی در حق دیگران را به معنای گذشت از منافع مادی برای رسیدن به خیر و منفعت اخروی فرض می کنند..

خداوند در قرآن کریم، در مورداحسان و نیکوکاری به وضوح فرموده اند:

خدا پاداش این جهان و پاداش نیکوی سرای آخرت را به آنان ارزانی خواهد داشت و خداوند نیکوکاران را دوست دارد.

امام صادق علیه السلام درباره احسان و نیکوکاری می فرماید: اگر از منزلت مؤمن در پیشگاه خدا آگاه باشید، در برآوردن حاجت او کوتاهی نخواهید کرد.

نیکوکاری و احسان مختص جامعه اسلامی و کشورما نیست، در بسیاری از کشورها و مذاهب مختلف، موضوع احسان مطرح است،در آمریکا  احسان و بخشش، تاریخی دیرینه دارد و به صورت یک فرهنگ عامیانه مرسوم گشته‌ است. بسیاری از دانشگاه‌های کنونی آمریکا یا توسط وقف‌های اراضی و مالی احداث شده‌اند، و یا توسط هدایای افراد خیّر به فعالیت‌های علمی خود ادامه می‌دهند، (به غیر از موارد فراوان موسسات آموزش عالی همانند تاسیس دانشگاه هاروارد) می‌توان به تاسیس ۱۰۵ کتابخانه عمومی توسط اندروکارنگی اشاره کرد. بسیاری از پارک‌های ملی آمریکا نیز (همانند پارک ملی گراند تیتون) توسط ثروتمندان و برای حفظ طبیعت و عموم خریداری شده و برای مردم وقف شده است.

حضرت علی علیه السلام درباره بخشش و نیکوکاری می‌فرمایند: بخشش بیش از خویشاوندی محبت می‌آورد،آنکه پاداش الهی را باور دارد، در بخشش سخاوتمند است. کسی که حاجت برادر مؤمن اش را برآورد، مانند کسی است که همه عمرش را به عبادت گذارنده است. در دنیا جز برای دو کس خیر نیست؛ یکی گناهکاری که با توبه جبران کند و دیگر نیکوکاری که در کارهای نیکو شتاب ورزد. هفته احسان و نیکوکاری را گرامی بداریم و از هرطریق که می توانیم با هدیه ای هر چند کوچک، به نیازمندان کمک نماییم.