گفت و گو گسترش نیوز با کارشناس انرژی؛
امکان صادرات نفت خام را نداریم
مرتضی بهروزی فرد گفت: به طور کلی می‌توان گفت، هرمیزان که ارتباط ما با کشورهای دنیا، وسیع تر، گسترده تر و حجم مبادله هایی که صورت می‌گیرد بیشتر باشد، هم قدرت بالاتری خواهیم داشت و هم کم تر تحت تاثیر تحولات منطقه‌ای قرار بگیریم که چنین چیزی کاملا بدیهی است.
طی یک سال گذشته اتخاذ سیاست همکاری با همسایگان و در اولویت قرار دادن دیپلماسی اقتصادی فعال از سوی دولت سیزدهم به امضاء قراردادهایی دوجانبه و چندجانبه با کشورهای همسایه انجامید.
یکی از ابتکارات چنین قراردادی تجارت و انتقال انرژی نه بر اساس ترانزیت بلکه از طریق سوآپ است. در انتقال گاز از طریق سوآپ همانند ترانزیت، از خط لوله استفاده می‌شود اما بر خلاف ترانزیت، سوآپ توسط چند کشور همسایه امکان‌پذیر است و ساز و کارهایی متفاوت از ترانزیت دارد.
در واقع بر خلاف ترانزیت که انرژی صادر شده از کشور مبدا، عینا توسط کشوری واسطه به کشور مقصد منتقل می‌شود، در سوآپ انرژی از کشور مبدا به کشور واسطه داده می‌شود و «معادل» آن توسط کشور واسطه به کشور مقصد داده می‌شود. در واقع در سوآپ کشور واسطه می‌تواند انرژی دریافتی از کشور مبدا را به مصرف داخلی خودش برساند و سپس به همان میزان از انرژی خود را به کشور مقصد بدهد اما در دیگر فصول سال که چندان نیازمند این انرژی نیست، درصدی را به عنوان هزینه انتقال انرژی بر اساس آنچه در قرارداد آمده، به عنوان درآمد دریافت می‌کند.
اگر ارتباط تجاری داشته باشیم تحت تاثیر تحولات منطقه قرار نخواهیم گرفت
مرتضی بهروزی فرد، کارشناس انرژی، در گفت‌وگو با گسترش نیوز اظهار کرد: هرگونه ارتباط اقتصادی با کشورهای منطقه، همسایه و همچنین کشورهای دنیا، می‌تواند به نفع ایران باشد.
این کارشناس انرژی در ادامه عنوان کرد: به طور کلی می‌توان گفت، هرمیزان که ارتباط ما با کشورهای دنیا، وسیع تر، گسترده تر و حجم مبادله هایی که صورت می‌گیرد بیشتر باشد، هم قدرت بالاتری خواهیم داشت و هم کم تر تحت تاثیر تحولات منطقه‌ای قرار بگیریم که چنین چیزی کاملا بدیهی است.
بهروزی فرد گفت: در ارتباط با بحث قرارداد در حوزه انرژی بین ایران و روسیه، با توجه به شرایطی که روسیه در گوشه قرار گرفته و تحت تحریم است و همچنین حجم قابل توجهی از نفت و گاز این کشور با توجه به این تحریم ها، امکان فروش آن وجود ندارد، چنین قراردادی می‌تواند به نفع ۲کشور باشد.
این کارشناس انرژی در ادامه گفت: اگر قرارداد درستی بین ۲کشور انعقاد شده باشد، نه به عنوان سوآپ، بلکه به عنوان خرید، باتوجه به شرایطی که در بازار وجود دارد و روسیه تخفیف‌های بزرگی به خریداران نفت و گاز داده است که از جمله این کشورها می‌توان هند و چین را نام برد. اگر ایران بتواند از این موقعیت استفاده کند و نفت را از روسیه خریداری کرده و به کشورهای دیگر صادر کند بسیار مفید واقع خواهد شد.
وی افزود: ما یک مشکل بسیار بزرگ درباره نفت خام داریم که امکان صادرات نفت خام وجود ندارد. درباره فراورده‌های نفتی هم با مشکلات بسیاری می‌توانیم صادرات را انجام دهیم. به عنوان مثال، ما در زمستان برای تامین گاز یا تامین حجم توافق شده صادرات به ترکیه یا عراق دچار مشکل می‌شویم. اما می‌توانیم از این فرصت استفاده کنیم و نفت و گاز را با نرخ ارزان خریداری کرده و با نرخ روز به این کشورها بفروشیم. تمام اینها منوط به این است که قراردادهای درست و محکمی بسته شود.
بهروزی فرد خاطرنشان کرد: اگر ایران بخواهد نفت را شمال بگیرد و جنوب تحویل دهد و ۳دلار در هر بشکه سود کند، این کار عملا به گونه‌ای است که ایران فقط مقبول می‌شود و تنها کمک می‌کند به اینکه روسیه بازارهای بیشتری به‌دست بیاورد و بازارهای ایران را محدود کند.
این کارشناس انرژی ادامه داد: اگر قرارداد مناسبی بسته شود، مثلا به قیمتی که به کشورهای چین و هند به فروش می‌رسد و تنها پایین تر از آن، بتوانیم خریداری کنیم، و با قیمت‌های بالاتر به فروش برسانیم، می‌تواند برای کشور سودآور باشد. چنین چیزی چه در بحث نفت و چه در بحث فراورده‌های نفتی، می‌تواند انجام گیرد.
تاثیر تحریم بر فروش نفت
بهروزی فرد در ارتباط با تاثیر تحریم‌ها بر روی فروش نفت ایران اظهار کرد: چنین تحریم‌ها و اعمال فشارهایی که بر ایران تحمیل شده است بسیار اسفناک بوده است. در باره صنعت، امکان سرمایه‌گذاری و توسعه بالادستی را از ما گرفته است، یعنی ما متناسب با ذخایری که در اختیارمان است، (نفت و گاز) نتوانسته‌ایم ظرفیت تولید را برای خودمان ایجاد کنیم.
وی افزود: از طرفی دیگر، در بخش مصرف، نتوانسته ایم، تکنولوژی و سرمایه مورد نیازمان را کسب کنیم که بتوانیم کاهش مصرف و بهینه‌سازی مصرف داشته باشیم. حتی این ظرفیتی که درحال‌حاضر وجود دارد در ارتباط با نفت خام، بیهوده مانده است.
این کارشناس انرژی ادامه داد: ما امکان تولید و افزایش تولید داریم اما امکان صادرات نداریم و از آنطرف هم چیزی را که صادر می‌کنیم امکان انتقال پول آن را به داخل کشور نداریم. با یک حساب جزئی، صنعت نفت ما درحال‌حاضر چیزی حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ میلیارد دلار، سرمایه نیاز دارد تا بتواند سرپا بماند. امکان تامین چنین مبلغی از منابع داخلی وجود ندارد و به فرض محال اگر هم بتوان چنین مبلغی را تامین کرد، نیاز به تکنولوژی، تجهیزات و دانش‌فنی وجود دارد که حداقل امکان تامین آن از داخل و حتی در منطقه وجود ندارد.
ارسال نظر