این خودروی عجیب شمارا شگفت زده می کند

این خودرو تا حد امکان با قطعات اصلی بازسازی شده اما بااین‌حال برخی قسمت‌های آن مثل قاب دور ملخ باید از نو ساخته می‌شدند. همچنین هرچند داشبورد خودرو به همراه رینگ‌های سیمی ۱۹ اینچی، چراغ‌های جلو، پدال ترمز، غربیلک فرمان، سوئیچ چراغ‌ها و پلاک همگی همچنان فابریک هستند اما آمپرها هم باید تعمیر می‌شدند. هلیکورن ۴۲۶ سانتی‌متر طول دارد و هدایت آن از طریق چرخ‌های عقب صورت می‌گیرد. طراحان این ماشین در زمان ساخت، شاسی را چرخانده و محفظهٔ پیشرانه را در جلو و چرخ‌های فرمان پذیر را در عقب قرار داده‌اند و به همین دلیل، دایرهٔ چرخش بزرگ هلیکورن رانندگی را خسته‌کننده می‌کند.

پیشرانهٔ اصلی هلیکورن یک نمونهٔ دو سیلندر تخت بوده که همراه با خودرو پیدا نشد و به همین دلیل، طی فرایند بازسازی از یک پیشرانهٔ قوی‌تر و مدرن‌تر ساخت سیتروئن استفاده شد. این پیشرانه از طریق میل‌لنگ خود که مستقیماً به توپی ملخ متصل است، آن را به چرخش درمی‌آورد. بااین‌حال، هلیکورن اصلاً خودروی سریعی نیست و یک تپهٔ ساده می‌تواند راننده را مجبور به خروج از خودرو و هل دادن آن کند. البته فرمان، پدال گاز و ترمز به‌راحتی از بیرون خودرو در دسترس هستند که این باعث می‌شود هل دادن هلیکورن کمی ایمن‌تر و راحت‌تر از خودروهای معمولی باشد!

هلیکورن ۱۹۳۲ شبیه هیچ خودروی دیگری نیست. در این ماشین، بجای آنکه پیشرانه از طریق گیربکس، میل‌گاردان و دیفرانسیل چرخ‌ها را به حرکت درآورد، از طراحی بسیار ساده‌تری استفاده شده است: یک ملخ! خودروهای ملخی که در دهه‌های اولیهٔ قرن بیستم ساخته می‌شدند، معمولاً از پیشرانه‌های سادهٔ موتورسیکلت‌ها استفاده می‌کردند اما این ایده هیچ‌گاه فراگیر نشد و بسیار از خودروهای ملخ‌دار آن دوران جان سالم به درنبردند هرچند که گواهی بر خلاقیت و نبوغ طراحان و مهندسان آن سال‌ها بودند.