ایثار معلمان در خط مقدم کرونا

اگر می‌گویند "معلمی" شغلی متفاوت است، اگر می‌گویند با روح و روان کودکان سروکار دارد، مصادیق آن را تا به امروز بارها روایت کرده‌ایم، همانی که سرش را می‌تراشد تا با دانش‌آموز سرطانی‌اش همدردی کند، همانی که خودش را سپر دانش‌آموزانش در برابر شعله‌های آتش می‌کند تا او بسوزد اما شاگردانش آسیبی نبینند...

کم نیست جلوه‌های ایثار و انسانیتی که معلمان در کلاس‌های درس رقم می‌زنند و حالا در روزگار کرونایی باز هم معلمان همان مصداق "غوغای بی‌هیاهو" هستند که در تلاش برای آموزش فرزندان این سرزمین هستند تا مبادا کرونا جریان آموزش را متوقف کند و در این میان یک‌بار دیگر به‌فراخور زمان و موقعیت هر معلمی در برابر دانش‌آموزانش صحنه‌های زیبایی از ایثار را رقم می‌زند.

در این گزارش روایتی از معلمی را بازگو می‌کنیم که این بار در روزگار کرونایی، صحنه‌های زیبایی از انسان‌دوستی را رقم زد تا در این روزهایی که بیشتر دقایقمان با اخبار تلخ همراه شده است، او راوی صحنه‌های زیبایی باشد و حس خوب را به جامعه هدیه دهد.

خانم معلم این بار راوی اخبار خوب

نازدار افشنگ، معلم جوانی است از استان آذربایجان غربی، این بار راوی اخبار خوب و صحنه‌هایی زیبا از عشق معلمی شده است.

او معلم پایه سوم دبستان مدرسه شهدای هسته‌ای شهرستان اشنویه است اما خودش ساکن این شهر نیست و در روستای خالد‌آباد از توابع اشنویه زندگی می‌کند، روستایی که اینترنت در آنجا آنتن نمی‌دهد و همین موضوع مشکلاتی را برای تدریس مجازی رقم زده است.

کلاس درس مجازی بالای کوه

خانم معلم که نگران وضعیت آموزش دانش‌آموزانش است و با مشکل آنتن‌دهی اینترنت هم مواجه است، هر روز به بالای کوهی در یک‌کیلومتری خانه‌شان می‌رود، همان نقطه‌ای که اینترنت فقط آنجا در دسترس است، می‌شود محل کلاس درس مجازی!

او درباره روایت تدریس مجازی‌اش در این روزها می‌گوید: در روستای محل زندگی‌ام اینترنت وصل نمی‌شود حتی سیم‌کارت خاصی را به من معرفی کردند و گفتند "در جاهایی که اینترنت نباشد می‌توانید استفاده کنید"، به‌دنبال آن که رفتم، شرکت پشتیبان گفت "منطقه شما را پوشش نمی‌دهیم"، در این شرایط واقعاً نمی‌دانستم باید چه‌کار کنم بنابراین تصمیم گرفتم به بالای کوه بروم تنها نقطه‌ای که اینترنت در دسترس است و از همان‌جا شروع به تدریس کنم.

پدری که هر روز دخترش را برای تدریس همراهی می‌کند

خانم افشنگ که متولد سال ۶۷ است از سال گذشته به‌عنوان معلم حق‌التدریس با آموزش و پرورش همراهی می‌کند و پیش از آن یعنی از سال ۹۰ به‌عنوان آموزش‌دهنده نهضت سوادآموزی فعالیت داشت؛ او برای تدریس به دانش‌آموزانش هر روز به‌همراه پدرش به کوهی که در یک‌کیلومتری خانه‌شان قرار دارد می‌رود و از ساعت ۱۳.۳۰ تا ۱۷ در همان‌جا کلاس درسش را برگزار می‌کند فرقی نمی‌کند هوا خوب باشد یا اینکه چند متری برف آمده باشد!

او می‌گوید: هر روز با ماشین پدرم به‌سمت کوه می‌رویم و تا پایان کلاس درس، او کنارم می‌‌ماند، بعضی وقت‌ها چون هوا سرد است داخل ماشین می‌نشینم و تدریس را انجام می‌دهم اما چون برای ساعت طولانی نمی‌توانم داخل ماشین بشینم (گردن و پاهایم درد می‌‌گیرد) یا اینکه ممکن است اینترنت به‌خوبی در دسترس نباشد بنابراین به بالای کوه می‌رویم، همان‌جا آتش روشن می‌کنیم و روی تکه‌ای سنگ می‌نشینیم و من تدریس را شروع می‌کنم، مادرم نیز پتویی داده است تا در سرما از آن استفاده کنیم.

همه به من می‌گویند "معلم فداکاری هستی." اما من وظیفه‌ام را در برابر دانش‌آموزانم انجام می‌دهم اما پدرم واقعاً فداکار است که هر روز من را همراهی می‌کند و تا پایان کلاس درس منتظر می‌ماند بدون حتی یک بار اعتراض.

پیگیری برای حل مشکل اینترنت روستا

خانم معلم می‌گوید: کوه دیگری پشت خانه‌مان هست اما چون سگ‌های ولگرد حضور دارند می‌ترسم برای تدریس به آنجا بروم؛ برای حل مشکل وزیر آموزش و پرورش با وزیر ارتباطات صحبتی داشته و قرار است تا یک ماه دیگر اینترنت روستا برقرار شود.

تدریس در دبستان حالم را خوب می‌کند

خانم افشنگ که از معلمان حق‌التدریس است، سال‌هاست به شغل معلمی علاقه داشته و حتی لیسانس خود را در رشته آموزش ابتدایی از دانشگاه آزاد گرفته است؛ در این باره می‌گوید: معلمی برای دانش‌آموزان دبستانی واقعاً حال آدم را خوب می‌کند، به‌شدت به معلمی علاقه دارم حتی به من می‌گویند "ادامه تحصیل بده و مدرک کارشناسی ارشد بگیر و به دوره دبیرستان برو! " اما واقعاً حاضر نیستم تدریس در دبستان را رها کنم.

یک گلایه از منتقدان به معلمان غیررسمی

او از افرادی که دائم می‌گویند معلمان غیررسمی و آموزش‌دهنده‌ای نهضت سوادآموزی مناسب معلمی نیستند و تنها فارغ التحصیلان دانشگاه فرهنگیان برای معلمی مناسب هستند، گلایه دارد و می‌گوید: خیلی عجیب است که می‌گویند معلمان غیررسمی روش‌های مناسب تدریس را نمی‌دانند، از هر دانشگاهی‌ که فارغ التحصیل شده باشیم، مهم این است که عشق به شغل معلمی داشته باشیم تا در هر شرایطی بتوان ایفای وظیفه کرد؛ معلمی یعنی فداکاری برای دانش‌آموزان و این ارتباطی به تحصیل در دانشگاه فرهنگیان یا سایر دانشگاه‌ها ندارد.

این معلم درباره مشکلات شبکه شاد هم عنوان می‌کند: مشکلات نسبت به سال گذشته بسیار کمتر شده است شاید بعضی مواقع شاد دچار کندی شود اما به‌نسبت سال قبل بسیار بهتر شده است.