رابطه دولت و سازمان‌ های نمایشگاهی

نمایشگاه‌ها از بدو تولد خود، همیشه مجامعی چند بٌعدی و جذاب بوده‌اند که در تقویت بخش های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، هنری، علمی و سیاسی، همیشه در بالاترین سطح کوشیده و برای محکم کردن پایه های جوامع خود، تلاش های تخصصی چشمگیری را انجام داده اند.

با شکل گیری کشورها و دولت ها، روابط نمایشگاه ها با دولت های متبوع خود، بصورت ارتباطات بسیار نزدیک به پیش رفت، بطوریکه دولت ها، به نمایشگاه ها به چشم ویترین یا پنجره ای جامع از همه دیدگاه ها می‌نگرند و در حالی که مطمئن هستند که نمایشگاه ها در چارچوب سیاست های تدوین شده کشوری، فعالیت می کنند و در اجرا و برپایی نمایشگاه ها و رویداد ها، همه گونه ملاحظات بین المللی دولت متبوع خویش را رعایت می کنند، می کوشند از این‌گونه رویداد های ملی، بین المللی و جهانی، برای دستیابی به همه مقاصد مورد نظر خود، نهایت بهره برداری را داشته باشند.

بدیهی است که نمایشگاه ها چشم چراغ دولت ها و در هر ارتباطی مورد لطف هستند. بنابراین، دولت ها می کوشند، این‌گونه رویداد های جامع را از جامعیت بیشتری برخوردار نمایند چراکه آن‌ها در همه بخش ها می توانند یار و یاورشان باشند.

موارد ذیل، دیدگاه های مثبت دولت ها در رابطه با ارتقا سطوح کمی و کیفی نمایشگاه ها را نشان می دهد:

۱-برپایی سایت های ویژه نمایشگاهی توسط دولت و متعلق به دولت در پاره ای از کشورها.

۲- ارائه کمک های بین المللی دیپلماتیک به کارشناسان نمایشگاهی در خارج از کشور.

۳-تخصیص یارانه های نمایشگاهی که گاهی اوقات تا هفتاد درصد به واحدهای بخش خصوصی با هدف توسعه صادرات در نمایشگاه های بین المللی خارجی پرداخت می شود.

۴- کمک های سفارتخانه ها به مدیریت اجرایی نمایشگاه ها و شرکت کنندگان در نمایشگاه های بین المللی و جهانی.

۵-در پاره ای از موارد، وابستگان بازرگانی سفارتخانه ها با هدف کمک به شرکت کنندگان برای عقد قراردادهای تجاری، در غرفه های کشور خود حضور می یابند.

۶-دولت ها برای نمایشگاه هایی که در رابطه با پیشرفت های ملی و نشان دادن ارتقا سطح حکومت ها برپا می شوند تا صد در صد سوبسید پرداخت می کنند.

۷-دولت ها از نمایشگاه های ملی و بین المللی و نمایشگاه های اختصاصی در خارج از کشور، برای انجام تبلیغات در بالاترین سطح، بهره برداری می کنند.

۸-دولت ها، همه ساله، بودجه های سازمان های نمایشگاه های بین المللی دولتی را تأمین می کنند.

 ۹-سازمان های نمایشگاهی، مهم ترین عامل توسعه تجارت خارجی کشورهای متبوع خود هستند.

۱0-نمایشگاه، صنعت است، صنعتی که با استفاده از تفکر والای انسانی، عالی ترین خدمات را به بزرگان بخش های دولتی، خصوصی و تعاونی ارائه می دهد و اقتصاد را به رونق می رساند.

11-نمایشگاه، پدیده ای دانش محور است. دانش محوری صنعت نمایشگاهی در بالا ترین سطح مباحث علمی صنایع دیگر قرار می گیرد و نکته ظریف اینکه، نخبگان جوامع در بخش مدیریت نمایشگاه های بین المللی فعالیت می کنند.

۱۲-نمایشگاه، عاملی برای بالا رفتن سطح تولیدات و ازدیاد درآمد عمومی است.

۱۳-مبادله اطلاعات و دانش فنی در نمایشگاه ها صورت می گیرد.

۱۴-نمایشگاه، محل ایجاد رقابت های داخلی و بین المللی و برخورد عرضه و تقاضا است.

۱۵-نمایشگاه مهم ترین عامل ارتباطات بین المللی، توسعه تجارت و صادرات کالا ها و خدمات است.

۱۶-نمایشگاه بین المللی، مرز نمی شناسد و از لحظه تولد به همه دنیا تعلق دارد.

از سویی دیگر، شرکت های نمایشگاهی بخش خصوصی نیز به انحا مختلف همانند تخصیص زمین با قیمتی ارزان، کمک های دولت به‌صورت خرید بخش کوچکی از سهام آن‌ها از طریق بعضی از سازمان های دولتی و نیمه دولتی نظیر شهرداری ها، از مواهب دولت برخوردار می شوند.

تا آنجا که نویسنده به عنوان یک فعال نمایشگاهی، به یاد دارد، دولت های جمهوری اسلامی ایران از دولت یکم تا دولت دوازدهم، به صور مستقیم و غیر مستقیم، همیشه پشتیبان سازمان های نمایشگاهی در سراسر ایران بوده اند.