چند کیلو میوه نوبرانه برابر حقوق یک ماه کارگران!

با گذشت ۲ ماه از بهار، میوه های نوبرانه وارد بازار شده است، اما با توجه به وضعیت وخیم اقتصادی، بسیاری از خانواده‌ها، قدرت خرید این میوه‌ها را ندارند. قیمت برخی از میوه های نوبرانه در سطح شهر تهران به قرار زیر است:

هر کیلو:

 گیلاس ۱۳۵ هزار تومان

گوجه سبز ۹۰ هزار تومان

توت فرنگی ۵۵ هزار تومان

زردآلو ۵۰ هزار تومان

هلو ۳۹ هزار تومان

واضح است که این میوه ‌‌های نوبرانه، بر سر سفره کارگرانی که ماهانه فقط ۴ میلیون تومان دریافتی دارند راه پیدا نمی‌کند. صحبت های کارگران و حسرت کودکان آنها برای خرید میوه های نوبرانه را منعکس کرده است.

ایلنا به نقل از یک کارگر می‌نویسد: «شرمنده‌ی فرزندانم هستم. هر بار که بازار میوه می‌روم، نهایت دو کیلو سبزی خوردن و دو عدد کاهو. خیلی هم زور بزنم، یک کیلو سیب یا پرتقال می‌خرم. مگر بچه‌های ما دل ندارند که هوس توت فرنگی و گیلاس کنند. روزگار غریبی است؛ دست‌مان از خانه خریدن و ماشین شخصی داشتن که سال‌هاست کوتاه شده. حالا باید با هزار شرمندگی بگوییم دست ما کوتاه‌تر از همیشه است و «میوه هم بر نخیل».»

ناتوانی در خـرید میوه های نوبرانه مختص تهران نیست

کارگران شهرستانی هم بدلیل تاخیرهای مکرر در پرداخت دستمزد همین مشکلات را دارند. یک کارگر شهرداری کوت عبدالله به وضعیت بد معیشتی و حذف میوه از سبد معیشتی کارگران اشاره می‌کند.

وی می‌گوید: «وقتی بعد چند وقت چشم‌انتظاری، چهار میلیون تومان علی‌الحساب می‌گیری. وقتی در بهترین حالت، مزد و مزایایت، نصف خط فقر است (تازه اگر به موقع و ماهانه بپردازند)، چطور می‌توانی برای فرزندانت میوه‌های نوبر بخری؟! ما کارگران شهرداری کوت عبدالله، در ماه‌های اخیر، به زمین و زمان مقروض شده بودیم. دیگر سوپرمارکت و مغازه‌ای نبود که از آن نسیه نگرفته باشیم. چهار میلیون تومان علی‌الحساب، همان روزی که واریز کردند، تا عصر تمام شد. با آن فقط بدهی‌هایمان را صاف کردیم، تازه نه تمام بدهی‌هایمان را. درضمن، در اینجا هم میوه‌های فصل گران هستند. دست کمی از تهران ندارد. چطور منِ کارگرِ پاکبان باید برای فرزندانم گیلاس و توت فرنگی بخرم. ما سال گذشته و سال قبلتر هم این میوه‌ها را نخوردیم. اوج خرید میوه‌ی تابستانی ما، خربزه هست و هندوانه، آن‌هم در اواسط فصل که ارزان شود! »

کارگران هر روز فقیرتر از روز قبل می‌شوند. کارگران در سال‌های گذشته، ابتدا از خرید خانه محروم شدند و رفته رفته از جنوب شهر به حاشیه‌های شهر رانده شدند. پس از آن نوبت به سبد معیشتی آنها رسید و اقلامی چون گوشت، مرغ، برنج و… از آن حذف شد. سپس، نوبت میوه و سبزیجات رسید.