مجبوریم پژمان را دوست داشته باشیم چون لیاقتش را دارد
پژمان جمشیدی بیتردید یکی از بازیگران موثر سینمای ایران در دهه ۹۰ محسوب میشود.
سه سال پیش بود، در چنین روزهایی، جشنواره سیوششم فیلم فجر رو به پایان بود و دبیر جشنواره در جمع اصحاب رسانه حاضر شده بود تا نامزدهای بخشهای مختلف را براساس نظر هیأت داوران اعلام کند. در بخش بهترین بازیگر مکمل مرد، وقتی ابراهیم داروغهزاده، نام پژمان جمشیدی را برای نقشآفرینی در فیلم سینمایی «سوءتفاهم» به زبان آورد، عدهای از حاضران در سالن خندیدند و همان خنده عدهای معدود شد خاطرهای تلخ از سالنی که به نام «اصحاب رسانه» شناخته میشد و طبیعتاً چنین واکنشی از سوی حاضران در آن سالن، انتظار نمیرفت.
پژمان جمشیدی اما چنان در آن فیلم خوش درخشیده بود که برخی منتقدان و گروهی از هنرمندان به دفاع از او برآمدند. او خود اما واکنشی نشان نداد، چون مشخص بود که عزیمتش از جهان فوتبال به سینما، از سر هوس و اتفاق نبوده و دنبال چیزی باارزشتر از اینها در دنیای هنر هفتم میگشت.
پژمان جمشیدی بیتردید یکی از بازیگران موثر سینمای ایران در دهه ۹۰ محسوب میشود. بازیگری بااستعداد و هوشمند در انتخاب فیلمنامه که پس از چند تجربه کمدی در سینما، با نقشآفرینی در «سوءتفاهم» تلاش کرد توانمندی خود برای حضور در ژانرهای دیگر سینمایی را هم بیازماید؛ «هزارتو»، «ایده اصلی» و «جهان با من برقص» در کنار استمرار درخشش جمشیدی در فیلمهای کمدی، فرصت ویژهای فراهم آوردند تا پژمان جمشیدی جایگاه خود را بهعنوان یک «بازیگر» در سینمای ایران تثبیت کند.
پژمان جمشیدی در نمایی از «خط فرضی»
«خط فرضی» و «شیشلیک» دو فیلم پژمان جمشیدی در ویترین جشنواره سیونهم فیلم فجر است. بیتردید حضور جمشیدی برای هر دو فیلم حکم یکی از برگبرندهها را داشته است، چه حضورش در کنار رضا عطاران با همان شمایل نسبتاً آشنایش در سینمای کمدی، و چه حضور غیرمنتظرهاش در یک فیلم تلخ اجتماعی.
دیروز و در حین برگزاری نشست رسانهای فیلم «خط فرضی»، بهواسطه طرح سوالی غیراصولی و غیرمنصفانه از سوی یکی از حاضران در نشست، گویی خاطره سه سال پیش تکرار شد؛ پژمان جمشیدی خطاب سوال فردی قرار گرفت که او را متهم به «تلاش برای دیده شدن به هر قیمت» کرد و فراتر از آن ورودش به عرصه بازیگری را محصول حضور در پارتیهای شبانه دانست! طرح این پرسش غیرحرفهای و غیراخلاقی آن هم در فضای نشست رسانهای جشنواره با واکنش محمود گبرلو مجری نشست هم مواجه شد اما جنبه مهمتر ماجرا کیفیت مواجهه پژمان جمشیدی با این پرسش بود.
جمشیدی که بهوضوح همچنان از درگذشت دو دوست قدیمی خود مهرداد میناوند و علی انصاریان متأثر بود، در واکنش به این پرسش خاطرهای را مطرح کرد، او از خوشحالیاش از خواندن مطلبی مثبت درباره بازیگریاش گفت و اینکه بلافاصله بعد از همین خبر بود که خبر تلخ درگذشت علی انصاریان مخابره شد. جمشیدی همچون یک هنرمند حرفهای در مقابل این بیانصافی محرز، ترجیح داد از احوالات خود بگوید و اینکه اساساً زندگی این اندازه هم برایش اهمیت ندارد که بخواهد برای دیده شدن در آن کاری انجام دهد.
هرچند واکنش جمعی اصحاب رسانه با تشویقهای اعتراضی نسبت به پرسش مطرحشده نشان داد این جنس «بیانصافیها» (که آزیتا حاجیان بازیگر پیشکسوت حاضر در نشست بهحق نسبت به آن گلایه کرد) را نمیتوان به جامعه رسانه تعمیم داد اما ایکاش محل طرح مباحثی از این دست، جایی غیر از ویترین رسمی اصحاب رسانه در مهمترین رویداد سینمایی کشور میبود.
از سوی دیگر ایده ارسال سوال مکتوب در نشستهای رسانهای جشنواره منباب مدیریت این جنس حواشی است؛ محمود گبرلو در مقام مجری نشست، اما هم در خواندن سوال ارسالی که مشخص بود عاری از اصول حرفهای و اخلاقی است، مرتکب اشتباه شد و هم در مرحله بعد با دعوت از فرد سوالکننده برای ایستادن و طرح شفاهی همان مواضع که متأسفانه بیش از قرائت متن مکتوب، فضای نشست را از فضای رسانهای و حرفهای دور کرد.
پژمان جمشیدی امروز یکی از بازیگران مسلم و توانمند سینمای ایران است؛ بازیگری که تنها به استناد دو نقشآفرینی متفاوتش در دو فیلم حاضر در جشنواره همین امسال، میتوان ظرفیت ویژهاش برای حضور موثر در ژانرهای متنوع را مورد تأیید قرار داد و به آیندهاش در این حرفه امیدوار بود.
منبع: مهر
ارسال نظر