خاطرات یک دواطلب کنکور در ایام کرونا

همه چیز از زمانی شروع شد که کارت ورود به جلسه آزمون دکتری سال ۹۹ منتشر شد و محل آزمون خود را مشاهده کردم. یک دانشگاه بزرگ در یکی از غربی‌ترین نقاط تهران که مسیرهای دسترسی متعددی دارد و حدس زدم که از نظر ترافیکی و رعایت فاصله اجتماعی اتفاقی رخ نخواهد داد. حدسم درست بود. برگزاری آزمون پرمخاطب‌ترین رشته در مقطع دکتری در یکی از بزرگ‌ترین دانشگاه‌های تهران از نظر وسعت خیال داوطلبان را راحت کرده بود.

همه خطر کرونا را جدی گرفته بودند

به محل آزمون که رسیدم نیروهای راهنمایی و رانندگی از چند صد متر جلوتر در محل مستقر بودند تا داوطلبانی را که با خودرو و یا به وسیله تاکسی به محل آمده بودند را راهنمایی کنند. محل پارک خودرو بسیار زیاد بود و از این حیث هیچ مشکلی به وجود نیامد و حتی چند نفری از پرسنل دانشگاه مراقب خودروهای پارک شده بودند و از همیشه نیز با حوصله تر و با دقت بیشتری به وظیفه خود عمل می‌کردند گویا همه خطر کرونا را جدی گرفته بودند.

آزمایشگاهی به وسعت یک آزمون سراسری

از همان ابتدا به نظر می‌رسید وارد یک آزمایشگاه شده ام. چندین نفر در مقابل باجه‌های تحویل موبایل قرار داشتند و با فاصله تلفن‌های همراه داوطلبین را تحویل می‌گرفتند و با قراردادن آنها در پک‌های بهداشتی در جایگاه جداگانه قرار می‌دادند. همه مسئولان برگزار‌کننده با تجهیزات کامل در محل مستقر بودند و در نخستین ورودی با رعایت فاصله اجتماعی کامل مدارک شناسایی کنترل شد و در ورودی دوم بدون هیچگونه تماس فیزیکی و با استفاده از ابزار الکترونیکی داوطلبین مورد بازرسی بدنی قرار گرفتند و در سومین ورودی از داوطلبین با استفاده از خوراکی‌های بهداشتی و ضدعفونی شده پذیرایی شد و به علت وسعت زیاد دانشگاه در هیچکدام از این ورودی‌ها تجمعی رخ نداد.

جداسازی افراد مبتلا به کرونا

برای رعایت فاصله اجتماعی، آزمون در چندین ساختمان مجزا برگزار شد و صندلی‌ها بر خلاف سال‌های قبل کاملا تمیز بود و مشخص بود اعمال بهداشتی بر روی آنها انجام شده است اما باز هم داوطلبانی بودند که با آوردن مواد بهداشتی بار دیگر صندلی‌ها را ضد عفونی کردند. در طول مسیر هر چقدر به اطرافم نگاه می‌کردم تا فردی با علائم مشکوک را مشاهده کنم، هیچکسی را ندیدم و خیالم راحت شد که افراد مشکوک و یا مبتلا به کرونا در محلی دیگر در آزمون شرکت می‌کنند، این نگاه‌های کنجکاوانه و پر از ابهام تا زمان شروع آزمون همچنان ادامه داشت.

فاصله اجتماعی رعایت شده بود

وارد کلاس که شدم فاصله صندلی‌های بیشتر از سال‌های قبل بود و از همان ابتدا مسئولان برگزاری تاکید کردند که داوطلبین دستکش‌ها و ماسک خود را با اندکی تحمل در تمام طول آزمون مورد استفاده قرار دهند. گویا همه داوطلبین می‌خواهند تجربه جدیدی داشته باشند و با چهره هایی پر از استرس در محل حاضر شده بودند. اضطرابی که با برداشته شدن نخستین گام فروکش کرد. دیگر خبری از توزیع آب در میانه کنکور با لیوان نبود و دیگر خبری از رد و بدل شدن پاک کن و مداد تراش و یا حتی مداد نبود و همگی با لوازم کامل در محل کنکور حاضر شدند و حتی همچون سال‌های گذشته اجباری برای حضور داوطلبین به صورت کامل در جلسه نبود و پس از گذشت حدود ۹۰ دقیقه به داوطلبین اجازه خروج داده شد.

تلاش تا آخرین لحظه

در همه آزمون‌ها دقایق پایانی همیشه آشفته‌ترین لحظات بود اما امسال علاوه بر رعایت نظم تا آخرین دقیقه، داوطلبین نیز تلاش کردند تا به همه سوالات پاسخ دهند و دوشادوش آنها پرسنل دانشگاه نیز تا زمان خروج آخرین نفر از دانشگاه ایستاده بر تمامی امور نظارت می‌کردند و به خدمات رسانی مشغول بودند. از دانشگاه که خارج شدیم داوطلبین همگی احساس فاتح یک جنگ بزرگ را داشتند. هنوز هیچکس از نتیجه آزمون خود آگاه نبود اما به خوبی می‌دانستند که در شرایط سخت کرونایی بر این ویروس غلبه کرده‌اند و در مسیر موفقیت خود در زندگی یک گام مثبت برداشته‌اند و کرونا را در این مسیر شکست داده‌اند. بیماری که بارها مانع از برگزاری این آزمون شده بود اما این بار مغلوب مدیریت خوب برگزار‌کنندگان و اراده راسخ داوطلبین شده بود. دو مقوله‌ای که امید است در آینده نیز با اتکا به آنها بتوان اتفاق‌های مهم کشور را با رعایت فاصله اجتماعی مطلوب و مطمئن برگزار کرد.