«کارخانه ۰۴» با آثار ۱۲ هنرمند دیدنی شد

نمایشگاه گروهی «کارخانه ۰۴» تا یکشنبه ۱۹ دی ماه در گالری محسن (منفی یک) برپاست.

هنرمندان حاضر در این نمایشگاه عبارتند از ساسان ابری، امیرحسین بیانی، مجید بیگلری، میلاد جهانگیری، امیرحسین زنجانی، بهرنگ صمدزادگان، علی فی، زهرا قیاسی، امیرنصر کم‌گویان، حسین محمدی، سید محمد سماوات و مهسا نوری.

در بیانیه این‌ نمایشگاه آمده است: «سلسله­ نمایش «کارخانه» به ارائه­ آن دسته آثار کم­تردیده ­شده­ از هنرمندان گالری تعلق دارد که یا در حال انجام­‌اند یا به واسطه نمایش در آرت­فرها و نمایش­‌های بین ­المللی از نظر مخاطبان داخلی دور مانده ­اند.

ساسان ابری در مجموعه­ تازه ­اش «مجال» با تأکید بر رویکردی طراحانه، خاطرات و عکس­ها را در فرآیند انتقال و چاپ به گونه­‌ای با خطوط متوالی و گاهی متقاطع تداعی می­ کند که انگار تکه ­ای از هریک از پرسوناژها لابه­ لای خط­‌ها و زمان جا مانده است. اصرار به تجربه­ تک ­نسخه­‌سازی و کم­رنگ کردن مفهوم تکثر عکس­ گونه در کارهای اخیر ساسان، حضور او را در روند بازخلق، فردی­ تر و خودمانی ­تر می­ کند.

امیرحسین بیانی در «مجموعه‌ وفاداری (قسمت سوم)» با حذف فیگورهای انسانی از نقاشی ­هایش برای نخستین­ بار و­ با اشاره­ ضمنی به سیاست و قدرت و رابطه آن با زندگی روزمره، کارش را عامدانه، انتزاعی ­تر از همیشه ادامه می‌­دهد.

مجید بیگلری که همواره در فعالیتش رمزگان تصویری را از مخاطب پنهان کرده تا راه رسیدن به معنا پرفرازونشیب باشد، در «دوده، مه، خاک» هم رویکردی شبیه به مجموعه ­های قبل دارد. گویی با مهر و موم کردن اسناد قدیمی مهاجرت یک خانواده بر روی قوطی­ حلبی­ها و نقشه­‌های خیالی یک مأمن رویایی در غربت، دست به پرسش­‌های تازه­ای از مخاطب می‌­زند.

خدایان در نقاشی میلاد جهانگیری و در مجموعه «خدایان: در دست ساخت» نه به عنوان خالق بلکه در فضایی خالی از حضور انسان همانند مخلوقی به تصویر کشیده می‌­شوند که چیزی جز زیبایی دروغین نیست. مخلوقاتی که وجودشان با بازتولید بی‌­شمار از شادی رهاننده به تناقضی دردناک ختم می‌­شود. او در «روزهای تلخ» با رویکردی مشابه، سوگواری جمعی و بی­ان تنهایی را به تصویر می­ کشد که گویی راه فراری از آن نیست.

امیرحسین زنجانی در «هلهله» نا­چهره­ هایی را به تصویر می­ کشد که در عین درهم­ تنیدگی، هم­بستگی ندارند. در راستای مجموعه­‌های قبلی، امیرحسین مسائل تاریخی- اجتماعی و میلیتاریسم امروزی را در میان انبوه تن­هایی واکاوی می­ کند که چیستی و هویت­شان دچار اضمحلال شده و در پس­زمینه فرو رفته است.

بهرنگ صمدزادگان در چیدمان «عشاق در تاریکی» در ادامه مجموعه پیشین­ اش، تلاش در ساختن روایتی دارد که گویی تا حالا از منظر به دور مانده است. رنگ­­ه‌ای سرزنده­ی آبرنگ و یادمان­‌های سرامیکی به­ جامانده­ی تک­ رنگ و منزوی در کار او تبدیل به هجویه ­ای می­ شوند برای عشاقی که تحت ­تاثیر تغییرات بزرگ سیاسی-اجتماعی سرشت شومی جز فراق در انتظارشان نیست.

علی فی در مجموعه­ «ادراک­پریشی» داده­‌های بیولوژیکی فعالیت مغزی­اش هنگام به یاد آوردن خاطرات را به شکلی بصری ارائه می‌­دهد، تصاویری انتزاعی که برای او مانند نوار مغز عمل می­کنند. او در این پروژه رابطه­ ی تغییر زیستگاه و هماهنگی خاطرات قدیمی را با محیط جدید کنکاش می‌کند.

زهرا قیاسی در مجموعه «ونوس؛ آنجا که خورشید از غرب طلوع می‌کند و در شرق، غروب.» به دنبال رویکرد همیشگی­‌اش که ازهم­‌گسیختگی ­های واقعیت را جست ­وجو می‌­کند، این­ بار با پرتاب خود به سیاره­‌ای فانتزی، این ماجراجویی را در خیال ادامه می­دهد و به جای ارجاع­‌های تاریخی-ادبیاتی قبلی این­ بار به ناخودآگاهش پناه برده است.

امیرنصر کم ­گویان در مجموعه­ در دست انجام و تازه­اش بدون تأکید بر قرار دادن عناصر در مکان و زمانی خاص، فرم­‌های ارگانیک و غیرارگانیک را در عین تضاد با وحدت و یگانگی به تصویر در می‌­آورد. او در تقارنی نامتقارن مرز بین عناصر را «ناتعریف» و وضعیتی چندبعدی خلق می­کند که در فرم به مجسمه­‌های دوبعدی از طراحی ­های مهندسی ­شده­‌اش می‌­ماند.

حسین محمدی در مجموعه­ «یَزَشْن» با آغاز کار در ذهن و نه بازنمایی دنیای بیرون، آثاری کم­ وبیش انتزاعی خلق می­کند که واقع­گرا به چشم می­ آیند. حسین با رویکردی نو به اساطیر ایران و با استفاده از مفهوم و ترکیب­ بندی عناصر چهارگانه، سعی در یادآوری مفاهیم کهن و بنیادی فرهنگ ایران به انسان ایرانی دارد.

سید محمد مساوات در «عَن و مُرق» با رویکرد هجوآمیز همیشگی خود مفاهیم زبانی و تصویری ملموس را جوری به بازی می­ گیرد که معنا به بازشکل­ گیری در ذهن مخاطب وادار شود. او با ضرب­ قلم­‌های آشنای خود کلمات را از حاشیه امن­شان بیرون می­ کشد و نقشی جدید به آن­‌ها می‌دهد.

مهسا نوری که همواره فریبندگی و وهمناکی آب توأمان در آثارش نقشی مهم دارد، در مجموعه­ «غسل با رویا» فانتزی عجیب و رنگارنگی می‌­سازد که گویی آن را از پس رویاهایش بیرون کشیده تا تطهیر از پلیدی ­های جهان در واقعیت میسر ­شود.»

«کارخانه ۰۴» همه‌روزه به جز پنجشنبه‌ها از ساعت ۱۶ تا ۲۰ به نشانی تهران، ظفر، خیابان ناجی، خیابان فرزان، کوچه نوربخش، بلوار مینای شرقی، پلاک ۴۲ میزبان مخاطبان است.