چرا پرسپولیس همیشه مشکل مالی دارد؟

باشگاه پرسپولیس با سابقه تاسیس خصوصی، پیش از انقلاب دارای امکانات و املاک خاص خودش بود و همچون تاج که دارای چندین هتل و فروشگاه و کلوب‌های ورزشی و تفریحی بود، به منابع مالی دولتی متکی نبود. هرچند گاهی جوایز و یارانه‌های دولتی دریافت می‌کرد اما کمتر از ۱۰ درصد هزینه‌های این باشگاه و کمتر از ۵ درصد هزینه‌های باشگاه تاج از طریق اعانات دولتی تامین می‌شد. پس از انقلاب باشگاه تاج که از انحلال جان به در برد، به استقلال تغییر نام داد و به تملک سازمان ورزش (تربیت بدنی بعدنی و وزارت ورزش فعلی) تغییر نام داد و پرسپولیس با تغییر نام‌های چندگانه (شهید چمران، بنیاد مستضعفان، آزادی و در نهایت پیروزی) میان بنیاد مستضعفان و دولت دست به دست شد و در نهایت همانند رقیب دیرینه‌اش در اختیار سازمان تربیت بدنی قرار گرفت.

بدهی فراوان و زیان انباشته روزافزون

از نیمه دهه ۶۰ تا اوایل دهه ۹۰، هر دو تیم از ردیف بودجه دولتی برخوردار شدند و تاکنون به رغم اعتراضات نمایندگان ادوار مجلس، هرگز نسبت به این دو باشگاه گزارش تحقیق و تفحصی در صحن علنی مجلس قرائت نشده است. مطابق با اسناد منتشر شده سازمان خصوصی سازی، باشگاه پرسپولیس بدهی بسیار سنگین بالغ بر ۱۶۰ میلیارد تومان دارد که همزمان با تغییرات قیمت دلار، جریمه مالیات و دیرکرد و نرخ بهره در بازپرداخت بدهی‌های بانکی و در صورت عدم ایجاد بدهی جدید، همچنان دامنه تغییرات افزایشی دارد.

در برنامه هفته گذشته فوتبال برتر پس از مدت‌ها تکرار یک شائبه، با انتشار اسناد تراز مالی شرکت همراه اول، مشخص شد که این شرکت ۳۰ میلیارد تومان کمک مالی بلاعوض به این باشگاه کرده است. به رغم پرداخت‌های وسیع شرکت ایرانسل به عنوان اسپانسر به این تیم که تا پایان سال دیگر نیز قرارداد دارد  و همچنین مبالغ کلانی که بانک گردشگری به رغم مفتوحه بودن پرونده تخلفات مالی‌ که در قوه قضائیه دارد به این تیم پرداخت می‌کند، بازهم کفاف دستمزدها‌ی چندین میلیاردی فول آپشن بازیکنان و مربیان خارجی پیشین این تیم را نمی‌دهد.

اداره با فساد و دست‌های همیشه دراز شده!

آیا هر بار باید افرادی همچون حسین هدایتی با پولشویی از ناحیه شرکت استیل آذین و اختلاس از صندوق ذخیره فرهنگیان، یا بابک زنجانی از طریق اهدای هواپیمایی اختصاصی قشم ایر به این باشگاه و کمک‌های بالغ بر چند میلیون دلار به این تیم برای فرار مالیاتی، یا رویانیان از طریق تخصیص خودروهای وارداتی لامبورگینی و مازراتی و پورشه که از منابع ستاد مدیریت و مصرف سوخت وارد شده بودند، قرار است این باشگاه را به شکل رانتی تا ابد اداره کنند و بازهم با کسری بودجه، دست خود را در برابر هواداران دراز کنند؟ اکنون حدود دو دهه از وعده خصوصی‌سازی این دو باشگاه بزرگ و محبوب می‌گذرد اما تا کنون کوچکترین حرکتی در راستای واگذاری سهام یا ارزش‌گذاری واقعی املاک و دارایی‌ها و برند این دو باشگاه صورت نپذیرفته و مجلس نیز به عنوان نهاد بالادستی نظارتی، از هر گونه اقدام ممکن در رابطه با تحقیق و تفحص از این دو بنگاه زیان‌ده دولتی که هرکدام بیش از ۱۵۰ میلیارد تومان زیان انباشته و حدود ۳۶۰ میلیارد تومان بدهی دارند، طفره می‌رود.

وعده سر خرمن!

این در حالی است که در صورت واگذاری هر دو باشگاه، امکان درآمدزایی با عوایدی چند ده برابر اعتبارات فاسد دولتی خواهند داشت. آیا بازهم در آستانه انتخابات، کاندیداها وعده خصوصی‌سازی پرسپولیس و استقلال را سر می‌دهند؟