گزارش جالب نشریه سان از علی دایی

در جام جهانی ۲۰۰۶، علی دایی از روی نیمکت شاهد استعداد شگفت‌انگیز کریستیانو رونالدوی ۲۱ ساله بود. ستاره در مسیر پیشرفت پرتغال نخستین گل خود در یک تورنمنت بزرگ را از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده و با ۲۱ سال و ۱۳۲ روز، به جوان‌ترین گلزن تاریخ این کشور در جام جهانی تبدیل شد. در آن مقطع رونالدو با این گلزنی تعداد گل‌های ملی خود را به ۱۲ رساند.

حالا و بعد از ۱۵ سال علی دایی یک بار دیگر سوپرایز شد. کریستیانو رونالدو که حالا ۳۶ ساله شده به رکورد شگفت‌انگیز ۱۰۹ گل ملی دست یافته، دیگر آن پسر لاغراندام موفرفری اهل مادیرا نیست و به یک سوپراستار جهانی و بزرگ بدل شده که یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان همه ادوار به شمار می‌آید.

رونالدو در ۱۷۸ و علی دایی در ۱۴۹ مسابقه به رکورد ۱۰۹ گل در رده ملی دست یافتند. اما هنوز هم وقتی در مورد بهترین بازیکنان دنیای فوتبال صحبت می‌شود، اغلب نام علی دایی در این بین فراموش می‌شود.

او افسانه فوتبال ایران و یکی از نام‌های مورد احترام فوتبال آسیا محسوب شده و این قهرمان واقعی در عرصه ملی از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۶ به شمار می‌آید. علی دایی بعد از تماشای عملکرد رونالدو در دیدار برابر پرتغال، تنها یک بار دیگر در لباس تیم ملی ایران بازی کرد که مربوط به آخرین مسابقه آنها در جام جهانی و تساوی ۱-۱ مقابل آنگولا است. او در تنها دومین صعود ایران به جام جهانی در سال ۱۹۹۸ نقش آفرینی کرده و میراث آن دو صعود متوالی به جام جهانی در سال‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ بود. اما هنوز داستان مردی که نقش زیادی در فوتبال ایران ایفا کرد به طور کامل نقل نشده است.

علی دایی اگرچه در رشته مهندسی مواد از دانشگاه شریف فارغ التحصیل شد، اما سرنوشت او به فوتبال گره خورده بود و او در دوران جوانی فوتبال خود در باشگاه‌های بومی در ایران آغاز کرد. او در بانک تجارت در ۷۵ بازی موفق به زدن ۴۹ گل شده و بعد از عملکردی درخشان در جام ملت‌های آسیای ۱۹۹۶ با لباس ایران، نظر مثبت باشگاه بوندسلیگایی ارمینیا بیله فلد را به خود جلب کرد.

به ثمر رساندن هفت گل در نخستین فصل حضور در یک لیگ معتبر اروپایی باعث ابراز تمایل بایرن مونیخ به علی دایی شد. رویاپردازی او زمانی تکمیل شد که علی دایی نخستین بازیکن آسیایی لقب گرفت که موفق به بازی در لیگ قهرمانان آسیا شده است.

البته علی دایی قهرمانی منچستریونایتد در فینال لیگ قهرمانان با دو بار گلزنی در وقت اضافی و تکمیل سه گانه این تیم را از روی نیمکت تماشا کرد و دست او به مدال قهرمانی نرسید. در ادامه دایی راهی هرتابرلین شد و درخشش او در این تیم نیز با دو بار گلزنی برابر چلسی و باز کردن دروازه میلان در استادیوم سن سیرو ادامه یافت.

اما قلب علی دایی همیشه با ایران بود و او در سال ۲۰۰۳ به ایران بازگشت، اما پیش از آن نیز در لباس تیم ملی با گلزنی‌های خود شاهکارهای فراوانی را خلق کرده بود. البته دایی در روزهای پایانی دوران ورزشی خود لحظاتی را تجربه کرد که نیازی به یادآوری آن نیست؛ به عنوان مثال جریمه‌ای ۱۵۰۰ یورویی برای زدن ضربه به صورت بازیکن حریف در سال ۲۰۰۷ در لیگ ایران. همچنین هر چقدر به دوران مربیگری علی دایی کمتر اشاره شود بهتر بوده و آنچه باید روی آن تمرکز کرد بزرگ‌ترین ویژگی او یعنی گلزنی است؛ بالاتر از پله و فرانس پوشکاش و هم طراز با رونالدو.