شاید وقتی دیگر...

باید اذعان داشت که مهمترین نگرانی بشریت در آغاز دهه سوم قرن بیستم و یکم در دو موضوع خلاصه می‌شود: سلامتی انسان ها و معیشت جامعه.

 تا قبل از سال بیست بیست میلادی، این دو کلمه در دو جایگاه مستقل قرار داشتند و سلامتی و معیشت انسان ها به عنوان مقوله هایی مستقل نام برده و بررسی می شدند، اما با ظهور بیماری کرونا، بزرگترین سوال نیم قرن اخیر تاریخ بشریت در مقابل دولتمردان جهان قرار گرفت: انتخاب سلامت مردم و یا حفظ اقتصاد؟

سوالی که در اولین روزهای پیدایش بیماری کرونا و قرنطینه های اجباری، در جوامع گوناگون مطرح گردید و هر یک کشورهای جهان و دولتمردان آنان با توجه به شرایط اقتصادی و اجتماعی موجود پاسخی را از بین گزینه های پیش روی انتخاب کردند.

در ابتدا بسیاری از کشورها با انتخاب گزینه سلامت، دست به اجرای قرنطینه های اجباری زدند و با امید پایان زودگذر سلطه کرونا، منابع مالی را در قالب کمک و یا وام به جوامع خود تزریق نمودند. البته در این میان معدودی از کشور ها مانند کشور سوئد روش های دیگری را انتخاب کردند.

با ادامه بیماری کرونا و بروز موج های جدید این بیماری، بسیاری از دولت ها علیرغم افزایش تهدید سلامت جامعه از سوی بیماری مذکور، دست از اجرای قرنطینه و تعطیلی کسب و کار ها برداشتند و در واقع بعد از گذشت چند ماه اولیت انتخاب برای بسیاری از دولتمردان جهان به سوی اقتصاد و معیشت بازگشت و با بازگشایی صنایع، کسب و کارها و مشاغل در حالی موافقت نمودند که میزان شیوع بیماری کرونا نه تنها کاهش نیافته است که در بسیاری از جوامع بنا به آمار رسمی و غیر رسمی منتشر شده، افزایش چشمگیری نیز داشته است.

ولیکن دولت ها دانسته و با علم به خطرات موجود در خصوص سلامتی افراد جامعه، دستور بازگشایی مشاغل و کسب و کارها را تنها با تاکید بر اجرای قوانین و ترویج رعایت پروتکل های بهداشتی از سوی تمامی افراد جامعه صادر کردند.

فارغ از اینکه انتخاب کدام گزینه پاسخ درست به شرایط امروز جامعه بشریت است؛ روش های اجرای قوانین و تناقض هایی که در بازگشایی و اجرای قوانین و پروتکل های مصوب برای مشاغل مختلف ایجاد نموده، علامت سوال بزرگی برای فعالین بعضی مشاغل ایجاد کرده است.

در کشور ما ایران و در شهر تهران در حالی که اکثر مشاغل در حال فعالیت هستند، تعطیلی نمایشگاه ها علامت سوال بزرگی برای تمامی فعالین و شاغلین این صنعت ایجاد کرده است.

در حالی که نمایشگاه های تخصصی با حضور حداقل بازدیدکنندگان و از لحاظ رعایت فاصله اجتماعی، در فضاهای بسیار وسیع تر از مشاغلی که ریسک بالایی دارند مانند بازار تهران، مراکز خرید و تفریحی و... برگزار می شوند.

تعطیلی نمایشگاه آرایشی و بهداشتی تهران آن هم در یک روز مانده به افتتاح، در شرایطی که مقدمات برگزاری آن به طور کامل به انجام رسیده و هزینه های هنگفتی صورت پذیرفته است و بسیاری از مشارکت‌کنندگان و بازدیدکنندگان برنامه ریزی های لازم را انجام داده اند جای سوال و تعجب فراوان دارد.

فارغ از تمامی باید ها و نبایدهایی که امروز در صنعت نمایشگاهی ایران باعث ایجاد دلسردی و یاس فعالین آن گردیده است، اگر شما هم پیگیر برگزاری نمایشگاه های با عظمتی مانند سال های گذشته هستید تنها پاسخ این است: « شاید وقتی دیگر»