این کارگردان معروف سکوت خود را شکست

پوران درخشنده با با تاکید بر این موضوع که حرف نزدن و بیان نکردن مشکلات و آسیب‌های اجتماعی بدترین رویکرد ممکن است، اظهار داشت: «این که آسیب‌ها و چیزهایی در جامعه پنهان بماند، همیشگی نیست و سرانجام در جایی سر باز می کند و آنجا جایی است که دیگر راهکارهای کوچک و درمان‌های محدود جواب نمی‌دهد و باید یک جراحی بزرگ انجام دهیم.»

وی در پاسخ به این پرسش که آیا امیدی از جهت تحقق اهداف جنبش می تو در سینما و سرانجام یافتن بیانیه زنان دست اندرکار سینمای ایران دارد، گفت: «بله البته و ان شاء الله که بتواند به سرانجام برسد. موضوع شفاف سازی و صحبت از بدرفتاری و رفتارهای غیراخلاقی باید در همه حِرفه‌ها و مشاغل دیگر هم جریان داشته باشد. بحث، بحث خانواده، جامعه و مسائلی است که در زندگی تک تک ما بسیار اهمیت دارد. به همین دلیل پرداختن به آن، به جای سکوت اهمیت بسیاری دارد.همیشه می شود سکوت کرد و چیزی نگفت اما سکوت چیزی را تغییر نمی دهد و این داستان صرفا در زیرپوست جامعه رشد می‌کند؛ می توان صحبت و آگاهی رسانی کرد تا هم دیگران آگاه شوند و هم خاطی ها بدانند که کجای این داستان قرار دارند.»

کارگردان فیلم سینمایی پرنده کوچک خوشبختی (۱۳۶۶) در پاسخ به این پرسش که تا چه اندازه با ماهیت و هدف این جنبش موافق است، تصریح کرد: «در نهایت هر حرکتی که واکنش به ظلم یا اشتباهی باشد، حائز اهمیت است؛ من حرکت در این مسیر را با فیلمم «هیس دخترها فریاد نمی‌زنند» شروع کردم.»