دو کلام سخن بی پرده با آقای مسئول
فاطمه امیراحمدی روزنامهنگار
آقای مسئول یک بار بیا بپذیریم که اشتباه کردیم. ششها اکسیژنی برای تغذیه نمییابند. مازوتسوزی انتخاب بین بد و بدتر نیست؛ انتخاب بین بدترین و بدترین است. تولید به قیمت جانها ره به ناکجاآباد است. از این برهه زمانی به هر ترتیبی عبور کنیم نباید قطعا در دوره بعد، انتظار دوران طلایی را داشت. چرا؟! نسل ضعیفتر، گرچه جمعیتی جوان و برنا بوده باشد از دست رفته و سالمترها هم تبدیل به نسلی علیل، با حجمی از ژنهای معیوب شدهاند. پس جمعیت آینده ایران، نسلی آسیبپذیر خواهد بود. هزینه بهداشت و درمان در این دوره چقدر خواهد بود؟ به اندازه بودجه شهرداری تهران؟ شاید بیشتر. پرسش بعدی؛ آیا این بودجه پاسخگو خواهد بود؟
اقتصادهای اول جهان رشد کردند، چون درست پرسیدند، اما جهانسومیها عقب ماندند، چون نتوانستند درست پرسش کنند، زیرا هنوز نمیدانند چه می‌خواهند.
آقای دولت (روی کلامم با تمام دولت‌های قبل، حال و حتی بعدی است که قرار است تمام مشکلات را به دولت پیش از خود مرتبط کنند) آیا هنگامی که نامزد ریاست دولت میشوید زبانم لال، بدون اطلاع از مشکلات جاری کشور پا پیش میگذارید؟ هنگامی که عنوان میکنید مشکلات را میدانید و برنامه دارید، بهقول معروف «روم به دیوار» فقط حرفی میاندازید تا امیدی متولد شود و بعد هیچ. به همین راحتی امیدها را به خود وامیگذارید!
بنزین پرازسرب، گازوئیل غیراستاندارد، محصولات کشاورزی برگشتخورده از بازار صادراتی و عرضه در بازار داخل و... سریالی ادامهدار که اوج دستاوردهای مدیریت را در دی و آذر به رخ ملت میکشد؛ ملتی که امید به بهبود بستهاند. خودکفایی، تامین غذای پایدار، فعالیت مستمر صنایع، خاموش نشدن چراغ کارخانهها و... . اگر چراغ سلامت جامعه خاموش شود افتخارش برای چه کسی ثبت خواهد شد؛ نسلی که درگیر امراض متعدد است؟ آقای مسئول بیحوصلگی اجازه افتخار خودکفایی را به او نمی‌دهد.
ارزش یک حساب سرانگشتی
با آوردن مصداقی بیپردهتر سخن بگوییم. چند درصد زیرساختهای صنعتی و غیرصنعتی فرسوده شدهاند؟ نقش این کارخانجات فرسوده در خفه کردن کلانشهری که در ته دره، رویاهای توسعهیافتگی دارد، چقدر است؟ فعالیت با سوختهایی که در دنیا سالهاست منسوخ شده چه معنی خواهد داشت؟
بهگفته کارشناسان، خودروهای فرسوده بنزینی نسبت به خودروهای نو حدود ۲ برابر سوخت مصرف میکنند. دیه مرگ سالانه بیش از ۱۳ هزار نفر به‌دلیل آلودگی هوا چقدر است؟
بودجه رشد بیماریهای خاموش را پیشبینی کردهاید؟ فراموش نکنیم اگر تجربیاتی که میخواهیم در اختیار دیگران قرار دهیم، راهبری برای خودمان نشود در نهایت به ردیفهای جدید بودجهای برای بخش بهداشت و درمان میانجامد.
آقای مسئول، مقهور شعارهایی چون «واردات اتوبوس دست دوم در شأن مردم ایران نیست» نشوید، زیرا شعاردهنده فراموش کرده شأن مردم ایران هم نمیتواند حجمی از دود و ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون باشد که نه از راه تنفس که از پوست در حال نفوذ در سلامتی انسان است. راهحل تعطیل نشدن کارخانجات، تعطیلی سلامت جامعه نیست.
بیاییم برای یک بار هم شده با هم روراست باشیم و بپذیریم جاهایی، راه به بیراه بردهایم. نوسازی ناوگان حملونقل، رسیدن به دانش سموم کمخطر برای بخش کشاورزی، حرکت از اقتصاد نفتی به غیرنفتی و هزاران رویای دیگر منوط به ارتباطات بینالمللی با محوریت خودکفایی به اضافه توسعه است.
هرچه از فضای جهانی دور شویم، تبدیل به جزیرهای میشویم که سبد افتخارات‌مان پر از دستاوردهایی خواهد بود که بوی درد ناامیدی و ناکامی میدهد...
به‌بهانه هوای دوداندود کشورم «مینویسم تا روزگار را نقاشی کنم».
ارسال نظر