آلیانز آرنا؛ استادیومی زیبا و منحصر به فرد + تصاویر
آلیانز آرنا استادیومی زیبا و منحصر به فرد در شمال مونیخ واقع در کشور آلمان است. گنجایش این استادیوم ۷۵، ۰۲۴ نفر میباشد، اما در بازیهای رسمی و بینالمللی ۶۷، ۸۱۲ میباشد.
گسترشنیوز : از آغاز فصل ۲۰۰۵/۰۶ به این طرف هر دو باشگاه ورزشی معروف شهر مونیخ، بایرن مونیخ و مونیخ ۱۸۶۰، بازیهای خانگی را در این ورزشگاه بازی کردهاند. هر دو باشگاه ورزشی پیش از این در استادیوم المپیک مونیخ بازی میکردند. بایرن مونیخ از ۱۹۷۲ و مونیخ ۱۸۶۰ از دهه ۹۰.
گروه آلیانز، گروه خدمات مالی، حقوق نام این ورزشگاه را تا سی سال خریداری کرده اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی ۲۰۰۶ نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.
در شمال شهر مونیخ و میان تپهها و علفزارهای بیرون شهر (مابین شهر و فرودگاه مونیخ)، پیکره مشبک فشردهای با عنوان استادیوم آلیانز قرار گرفته است. هیجان حاصل از این پیکره نورانی که از فاصله بسیار دور نیز قابل رویت است، به قدری است که افرادی را که علاقهای به رویدادهای ورزشی ندارند را نیز به سوی خود جذب میکند.
ایده اصلی معماران استادیوم، هرتزوگ و دمورن، سنت شکنی در شیوه طراحی رایج استادیومهای ورزشی بود. آنها قاعده کلی طراحی استادیوم را که تقریبا از سال ۱۹۷۲ (زمانی که فرای اتو (Frei Otto) استادیوم المپیک مونیخ را طراحی کرد)، شروع شده بود و روش غالب در طراحی پوشش سقف استادیومهای ورزشی و شیوه پایداری آن (فرمهای سازه) بهشمار میرفت، کنار نهادند. آنها با استناد به این که طراحی استادیوم یک امر انسانساز فرهنگی است نه یک کار مهندسی صرف، کار طراحی را آغاز کردند. منبع الهام آنها در طراحی استادیوم، معماری بر مبنای فرم سازههای کششی و سیستمهای خرپایی یا ایدهای چون سازه یک پل معلق نبود، بلکه تصویر کلاژ شدهای از نمایش بازیکنان فوتبال در یک تئاتر باروک بود. پوشش سقف (سقف استادیوم مساحتی حدود ۳۷۶۰۰ مترمربع را پوشش میدهد) و نمای بیرونی استادیوم، که به صورت پیوسته میباشند، پوستهای تشکیل یافته از سیستم ETFE (Ethylene Tetrafluoroethylene) است که به صورت تودههای لوزی شکل قرار گرفتهاند. سیستم ETFE از یک سری المانهای نورانی رنگی همانند یک صفحه عظیم الئیدی میباشد که قابلیت تغییر و تبدیل به رنگهای مختلف را دارد. این سیستم مطابق با برنامه تیمهای فوتبال مونیخی که در زمین مسابقه دارند، یعنی قرمز و سفید برای باشگاه بایرن مونیخ (FC Bayern Munich) که لباسهای قرمز دارند و سفید و آبی برای باشگاه مونیخ ۱۸۶۰(TSV ۱۸۶۰) که لباسهای آبی دارند، به وسیله سیستم دیجیتالی ارسال کنترل شده گازهای رنگی در تودههای لوزی شکل ETFE، تغییر رنگ میدهد. این پوشش طی روز، سفیدی مرواریدسانی دارد و در طول شب به صورت پیکرهای سرخفام میدرخشد، و چنان که گفته شد بسته به بازی تیم به رنگهای سفید و آبی و سفید و قرمز تبدیل میشود.
هرتزوگ و دمورن معتقدند که نمای بیرونی استادیوم تجسمی از یک ایده ناپایدار و بیثبات است، که با پویایی و تغییر خود هیجان درون استادیوم را همزمان به بیرون نیز منتقل میکند. علاوه بر این، نوع پوسته نمای بیرونی و توانایی آن در تغییر رنگ، این امکان را میدهد تا استادیوم جلوه چشمگیرتری داشته باشد و احساس سبکی و بیوزنی نسبت به سازه سنگین بتنی بنا ایجاد نماید.
همچنین هرتزوگ و دمورن بر این باور بودند که، استادیومها تنها مکانهایی برای تماشای یک برگزاری همایشها و امکانات رفاهی دیگر برای برگزارکنندگان و رسانههای گروهی میباشند که در این میان شیوه پوشش سقف و گاه خودنمایی سازه آن به عنوان ویژگی منحصربفرد استادیوم تنها بخشی از معماری آن را شکل میدهد. در خصوص فضای داخلی استادیوم نیز، نخستین مسئله مورد توجه آنها، ایجاد نزدیکترین رابطه و هیجان ممکن میان بازیکنان و تماشاگران فوتبال بود. فضایی که هرتزوگ و دمورن آن را به تئاترهای گلوب شکسپیری یا دهانه آتشفشان (به سبب وجود حرارت و التهاب ناشی از گدازهها) تشبیه میکنند. زمانی که استادیوم در طی یک مسابقه مملو از تماشاگر است، در این صورت است که معماری به کنار رفته و تماشاگران و بازیکنان برای تجربهای از جنس هیجان به جزئی از بنا تبدیل میشوند. این فضا (سکوهای تماشاگران) به مثابه مکانی است که کیفیتهای فضایی آن به وسیله شیب قرارگیری صندلیها، حس پیوستگی میان قسمتهای زیرین و بالایی، ایجاد حالت انحنا و خمیده در ردیفهای صندلیها برای القا حس بیشتری از احاطهداشتن بر بازی، و پوشش سازه پشت تماشاگران و سپس صفحات مات ETFE، تعیین میشود. برای رسیدن به چنین کیفیتی که مورد نظر هرتزوگ و دمورن بود، آنها ۶۶۰۰۰ صندلی تماشاگران را در سه تراز به شکل مورد نظر خود آرایش دادند. پوشش نقرهای صندلیهای استادیوم که از نوع استاندارد تاشو، صندلیهای VIP و صندلی لژ (The Box Seat) میباشند، سبب میشود که صندلیها بسته به زاویه برخورد نور، رنگمایههای مختلفی منعکس کنند و این عامل حالتهای بصری مختلفی را در استادیوم ایجاد مینماید. البته تعداد ۱۰۰۰۰ صندلی که در هرکدام از دو جایگاه شمالی و جنوبی قرار گرفتهاند به صورت صندلیهای متحرک میباشند که در موارد ضروری برچیده شده و تماشاگران به صورت ایستاده تماشا خواهند نمود.
مشخصات عمومی و کاربری پلانها در تراز مختلف: تا پیش از تصویب طرح نهایی، سی و سه طرح متفاوت برای ورزشگاه از شرکت مشاور طرح (هرزگ و دمورن) ارائه گردید. به غیر از جایگاه تماشاچیان، فضاهای داخلی ورزشگاه با بیش از ۱۶۰ هزار متر مربع زیر بنا در هفت طبقه طراحی شده است. زیر زمین دوم: فضاهای خدماتی، تعویض لباس، پارکینگ، جایگاه رسانه ها. زیر زمین اول: عمدتا به پارکینگ ویژه اختصاص داده شده است. (در مجموع پارکینگ به ضرفیت ۱۱۰۰ خودرو طراحی شده است) طبقه همکف: همکف به فضای بیرونی دسترسی دارد و با سکوی وسطی و پائینی تماشاچیان در ارتباط است. (این طبقه ورود و خروج ۴۴ هزار نفر را به عهده دارد) سرویسها و خدمات خاص تماشاچیان در این طبقه طراحی شده است. طبقه اول: رستوران تماشاچیان، فروشگاهها و کافی شاپ. طبقه دوم: فضای اداری باشگاه، خدمات و کارکنان. طبقه سوم: در بخشهای غربی و شرقی ورزشگاه جایگاه و فضاهای خدمات مهمانان ویژه قرار دارد. طبقه چهارم: دسترسی به سکوی سوم (جایگاه تماشاچیان) از این طبقه امکانپذیر است. طبقه پنجم: تاسیسات بهرهبرداری و تجهیزات فنی. پوسته و نمای به کار رفته در آلیانز: خلاقانهترین بخش طرح پوسته و نمای آن است که از جنس ETFE ساخته شده، رنگ نمای بیرون آن متناسب با رنگ لباس پیراهن تیمهای باشگاهی مونیخ قابل تغییر است. و شکل ظاهری آن که به بافت حصیر شباهت دارد از خطوط مورب و افقی تشکیل شده است.
پارکینگ استادیوم آلیانز آرنا
در ۲۱ اکتبر ۲۰۰۲ رای گیری انجام شد که آیا باید در این مکان و با امکانات شهر مونیخ، استادیوم جدیدی ساخته شود یا نه. حدود دو سوم رای دهندگان رای موافق دادند. آلترناتیو دیگری به جای ساختن این استادیوم بازسازی عظیم استادیوم المپیک بود اما معمار آن استادیوم، گوتهر بهنیش، با این مخالفت کرده بود.
کار ساختوساز از پاییز ۲۰۰۲ شروع شد و در اواخر آوریل ۲۰۰۵ به اتمام رسید.
ساخت استادیوم باعث شد تغییراتی اساسی در منطقه داده شود.
در ۳۰ مه ۲۰۰۵ مونیخ ۱۸۶۰ بازیای نمایشی در مقابل اف.سی نورنبرگ برگزار کرد. فردای آن بایرن مونیخ مقابل تیم ملی آلمان بازی کرد. این دو بازی افتتاحیه این استادیوم بودند. بلیطهای هر دو بازی از اوایل مارس ۲۰۰۵ فروخته شده بودند. این آغازی بر کار ورزشگاه بود. این پاتریم میلچرائوم از مونیخ ۱۸۶۰ بود که گل اول در بازی اول را زد و اسم خود را به عنوان نخستین گلزن این استادیوم ثبت کرد.
نخستین گلزن این استادیوم در بازیهای رسمی، اوون هارگریوز از بایرن مونیخ بود که در پیروزی ۳-۰ آنها مقابل بوروسیا مونشنگلادباخ در ۵ اوت ۲۰۰۵ آنرا به ثمر رساند. نخستین گل تیمهای حریف را تیم دینامو درسدن در بازی ۹ سپتامبر ۲۰۰۵ مقابل مونیخ ۱۸۶۰ به ثمر رساند.
نخستین گل رسمی که در این استادیوم مقابل بایرن مونیخ به ثمر رسید، توسط میروسلاو کلوزه از وردربرمن در بازی ۵ نوامبر ۲۰۰۵ بود. آن بازی نهایتا ۳-۱ به نفع بایرن تمام شد.
جام جهانی ۲۰۰۶
این استادیوم از استادیومهای جام جهانی بود اما طبق قوانین فینا در طول جام جهانی ۲۰۰۶ نام ورزشگاه "استادیوم مونیخ جام جهانی فیفا" بود.
بازی افتتاحیه جام بین آلمان و کاستاریکا در ساعت شش بعدازظهر روز ژوئیه ۲۰۰۶ در همین ورزشگاه برگزار شد.
جمعا سه بازی گروهی و یک بازی از مرحله یک هشتم نهایی (آلمان ۲-سوئد ۰) و یک بازی از مرحله نیمه نهایی (فرانسه ۱-پرتغال ۰) در این استادیوم برگزار شد.
مشخصات
این استادیوم بر لبه شمالی شوابینگ در زمینهای فروتمانینگ، مونیخ بنا شده است.
نورهای بیرونی ورزشگاه طوری طراحی شده که وقتی بایرن مونیخ بازی دارد ورزشگاه قرمز است، وقتی مونیخ ۱۸۶۰ بازی دارد، آبی است و به هنگام بازیهای تیم ملی آلمان، سفید است.
پارکینگ
پارکینگ مجموعه بزرگترین در اروپا است و شامل چهار طبقه و جای ۹۸۰۰ ماشین میشود.
ابعاد
استادیوم: ۲۵۸ * ۲۲۷ * ۵۰ زمین بازی: ۱۰۵ * ۶۸ گاراژ پارکینگ: ۲۷۰ هزار متر مربع.
ساختن
ساخت این استادیوم از ۲۱ اکتبر ۲۰۰۲ شروع شد و تا ۳۰ می۲۰۰۵ به طول انجامید و ۳۴۰ میلیون یورو خرج برداشت.
مواد استفاده شده
حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت استادیوم: ۱۲۰ هزار متر مکعب حجم کل مواد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: ۸۵ هزار متر مکعب حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت استادیوم: ۲۲ هزار تن حجم کل فولاد استفاده شده برای ساخت گاراژ پارکینگ: ۱۴ هزار تن
منبع: LOGIN BRANDS
ارسال نظر